รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 117

เธอถึงบริษัทในตอนบ่ายสองโมง เมื่อเดินผ่านห้องโถงใหญ่ของแผนกก็มองเห็นถ้วยรางวัลที่วางอยู่บนตู้โชว์ เธอมักจะรู้สึกว่ามันไม่ใช่ของเธอ จริงๆ แล้วสีจิ่วเฉินได้เข้ามาแทรกแซงหรือเปล่านะ

เรื่องนี้มีเพียงเขาที่รู้ เสียดายที่เขาไม่กล้ายอมรับ

ถังจือซย่ามาถึงที่ห้องทำงาน ไม่นานก็มีคนมาหาเธอ นั่นคือพนักงานของบริษัทตัดเย็บเสื้อผ้าโอต์กูตูร์ พวกเธอเตรียมชุดราตรีไว้ให้เธอลองเลือกใส่สามชุด

ถังจือซย่ารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นี่คงเป็นของขวัญลึกลับที่จ้านฉิงเหย่บอกให้เธอฟังในตอนเช้าแน่นอน!

ไปร่วมงานเลี้ยงตอนเย็นของตระกลูสี เธอขาดแคลนชุดทางการแบบนี้อยู่จริงๆ ในเมื่อจ้านฉิงเหย่ตั้งใจเตรียมไว้ให้เธอแล้ว เธอจึงเลือกชุดราตรีผ้าไหมสีเทาชั้นสูงชุดหนึ่ง ดูเป็นทางการและเหมาะสมกับเธอมาก

“ขอโทษนะคะ ขอถามหน่อยว่าชุดนี้ราคาเท่าไหร่” ถังจือซย่าถามไปยังพนักงาน

“อ้อ! ราคาไม่แพงค่ะ แค่หนึ่งหมื่นหยวนเท่านั้น” พนักงานตอบกลับเธอโดยทันที

ถังจือซย่าหรี่ตาแล้วหรี่ตาอีก ราคาถูกขนาดนี้เลยเหรอ เนื้อผ้านี้ดูแล้วชั้นสูงมากนะ!

พนักงานออกไปแล้ว ในขณะที่อยู่ในลิฟต์ พนักงานสาวทั้งสามคนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา แฟนหนุ่มของผู้หญิงคนนี้รักเธอมากจริงๆ ! ชุดราตรีราคามากกว่าหนึ่งล้านหยวนแต่บังคับให้พวกเธอบอกว่าหนึ่งหมื่นหยวน เพราะกลัวผู้หญิงคนนี้้จะไม่รับไว้อย่างนั้นเหรอ?

หลังจากนั้นไม่นานถังจือซย่าก็ได้รับสายของจ้านฉิงเหย่ เขาสอบถามเธอว่าได้รับชุดราตรีหรือยัง ถังจือซย่าพูดขอบคุณด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง “ฉิงเหย่ ขอบคุณนะที่เตรียมของงขวัญให้ฉันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก นี่เป็นงานเลี้ยงของคุณยายฉัน ฉันหวังว่าเธอจะสนุก แล้วก็ตอนนี้ฉันกำลังสำรวจชั้นที่อยู่บนตึกใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามบริษัทของเธออยู่ ถ้าหากไม่มีปัญหาอะไร ฉันก็จะสร้างสำนักงานที่นี่”

ถังจือซย่ารีบลุกเดินไปที่หน้าต่าง ฝั่งตรงข้ามคืออาคารสร้างใหม่หลังหนึ่ง เธอยิ้มและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “คนมีเงินอย่างนายจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

“เอาล่ะ พรุ่งนี้เจอกันที่งานเลี้ยงนะ ฉันหวังว่าจะได้เห็นเธอในชุดราตรีสวยๆ” จ้านฉิงเหย่ท่าทางจะงายยุ่ง

“ค่ะ นายไปทำงานเถอะ!” ถังจือซย่าเองก็ไม่อยากรบกวนเขาแล้ว เธอก็กำลังยุ่งอยู่กับงานต้นฉบับของเดือนนี้อยู่

ตอนนี้ จ้านฉิงเหย่เพิ่งจะออกมาจากอาคารของฝั่งตรงข้าม เขาดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ไม่มีเวลาไปทำธุระอีกอย่างหนึ่งแล้ว

เขามุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าระดับสูงที่อยู่ใจกลางเมือง ที่นั่นมีแบรนด์เครื่องประดับอัญมณีจากทั่วทุกมุมโลก เขาต้องการจะเลือกแหวนเพชรที่พึงพอใจที่สุดสักวงหนึ่ง เพื่อใช้สำหรับขอแต่งงาน

สำนักงานของประธานสีเอ็มไพร์กรุ๊ป วันนี้สีจิ่วเฉินกลับมาทำงานที่นี่ เขายืนอยู่ที่หน้าต่าง เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบหรูดูแพง สวมใส่คู่กับการเกงสแล็คตามสไตล์ของคนที่เป็นผู้นำ

หลี่จื้อเคาะประตูและเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง พูดกับเขาด้วยความเคารพนับถือ “ประท่านสีงานเลี้ยงอาหารค่ำของท่านกับกับผู้อำนวยการของป๋อซื่อกรุ๊ปในเย็นนี้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ”

“อืม!” สีจิ่วเฉินพยักหน้า

สายตาของหลินจื้อหวาดผวาเล็กน้อย ไม่กล้าที่จะมองเขา แท้จริงแล้วเขากับซ่งซานในคืนนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สมัครใจ แต่เมื่อเขานึกถึงความสัมพันธ์ของสีจิ่วเฉินกับซ่งซานแล้ว เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

สีจิ่วเฉินดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ เขาอยากจะแวะไปที่หอรุ่ยเป่าสักหน่อยแต่ว่าเวลาก็ไม่เอื้ออำนวยสักเท่าไหร่ อีกครึ่งชั่วโมงเขาก็ต้องไปพบกับลูกค้าแล้ว

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ในหัวของเขานอกจากเรื่องงานแล้ว ก็ยังมีผู้หญิงคนนั้นด้วย ในขณะเดียวกัน นานๆ ครั้งก็ยังคิดถึงเด็กน้อยน่ารักคนนั้น

เย็นวันพรุ่งนี้เป็นงานเลี้ยงที่คุณย่าจัดขึ้น เธอต้องมาแน่นอน เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว เขาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

คืนนี้ถังจือซย่านอนหลับเป็นเพื่อนลูกชายอย่างสบาย ตอนเย็นได้ยินลูกชายบอกว่าชอบให้คุณตาอยู่เป็นเพื่อน เธอจึงคิดว่าพรุ่งนี้คงจะต้องรบกวนพ่ออีกคืนแล้ว

วันศุกร์ งานเลี้ยงการกุศลสำหรับธุรกิจได้จัดขึ้นที่โรงแรมเจ็ดดาวในใจกลางเมือง บุคลากรสำคัญในแวดวงต่างๆ ก็ถูกเชิญให้มาร่วมงาน หลายคนรู้สึกเป็นเกียรติที่จะได้เข้าร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ด้วย

ตอนเที่ยง ถังจือซย่ายังคงร่างภาพต้นฉบับอย่างแข็งขัน เธอติดต่อไปหาพ่อเรื่องที่จะให้เขามาดูแลลูกชายของเธอแทนเรียบร้อยแล้ว

ในขณะที่วาดภาพอย่างเพลิดเพลินนั้น โทรศัพท์ตั้งโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าของเธอก็ดังขึ้น ถังจือซย่ายื่นมือไปรับสาย “สวัสดีค่ะ”

“อยากจะให้ผมไปรับคุณไปที่งานเลี้ยงไหม” เสียงต่ำของชายหนุ่มดังเข้ามา

ถังจือซย่าตอบปฏิเสธอย่างทันควัน “ไม่ต้อง ขอบคุณ”