รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 118

“คุณมีรถไหม”

“ฉันเรียกแท็กซี่”

“ถนนเส้นนั้นจะถูกปิด รถแท็กซี่ไม่มีทางเข้าไปได้”

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว และพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ไม่เป็นไร ฉันเดินไปที่โรงแรมก็ได้”

“ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนดื้อรั้นเท่าเธอมาก่อนเลย” ชายหนุ่มทางนั้นพูดด้วยความโมโห

“แล้วตอนนี้คุณเจอหรือยังล่ะ วางสายแล้วนะ ฉันกำลังยุ่ง” ถังจือซย่าวางสายโทรศัพท์

กล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับประธานบริษัทตอนที่อยู่ในบริษัทก็เห็นจะมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นแหละ ต่อให้รวมกับทางสีเอ็มไพร์กรุ๊ปแล้ว ก็ยังไม่มีใครกล้าเสียมารยาทต่อสีจิ่วเฉินถึงขนาดนี้

ตอนนี้ ชายที่ถูกวางสาย สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก เขาหมดปัญญากับเธอจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ เขาไม่มีทางจัดการได้เลย แต่เหยื่อที่ยิ่งเอาชนะยาก ก็ยิ่งกระตุ้นความสนใจของผู้ชายมากขึ้น

ถังจือซย่าเลิกงานก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อกลับบ้าน เธอเอาชุดราตรีชุดนั้นกลับมาที่บ้านด้วย เธอหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมา เธอตัดสินใจว่าจะแต่งหน้าออกจากบ้านเอง จริงๆแล้วฝีมือการแต่งหน้าของเธอก็ไม่เลวเลยทีเดียว

ตอนนี้ มีแค่ตัวคนเดียวก็เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับไปเข้าร่วมงานเลี้ยงได้เช่นกัน

ซ่งซาน

เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าคุณหญิงใหญ่สีช่างดูถูกเธอ ในใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น ทำให้เธอจำเป็นต้องไปงานเลี้ยงตอนเย็นนี้ให้ได้ เธอไม่สามารถเป็นฝ่ายบุกเขาหาสีจิ่วเฉินได้แน่นอน เธอจึงจำเป็นต้องแกล้งเข้าไปในงานเลี้ยงด้วยความบังเอิญ

ซ่งซานคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนรอให้ถึงหลังหนึ่งทุ่ม เธอจึงค่อยแกล้ลงว่ามีธุระด่วนกับสีจิ่วเฉิน หลังจากนั้นค่อยหาทางเข้าไปในงานเลี้ยงแบบเนียนๆ

ซ่งซานตั้งใจเลือกชุดเดรสสไตล์ชุดราตรี แต่งหน้าเสร็จแล้ว ก็แค่รอทำตามแผนในตอนเย็นเท่านั้น

เมื่อแสงตามถนนไฟสว่างขึ้น ถังจือซย่าที่กำลังเตรียมตัวออกเดินทาง ก็มีคนมากดกริ่งหน้าประตูบ้านของเธอ เธอแปลกใจว่าใครกันที่มาหาเธอในเวลานี้

เธอเปิดประตูออก ก็มีช่อดอกกุหลาบกั้นใบหน้าของชายคนหนึ่งอยู่ ไม่กี่วินาทีต่อมา ใบหน้าของชายหนุ่มรูปหล่อนั้นก็ยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้าของเธอ

“ฉิงเหย่ ทำไมเป็นนายล่ะ” ถังจือซย่ามองเขาด้วยความแปลกใจ

“ก็มารับเธอไปงานเลี้ยงไง จะให้เทพธิดาแสนสนของฉันเรียกแท็กซี่ไปได้ยังไงล่ะ!”

“คุณเดาได้ยังไงว่าฉันจะนั่งแท็กซี่” ถังจือซย่าถามเค้าด้วยรอยยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก

“คนประหยับแบบคุณ ถ้าไม่นั่งรถแท็กซี่ ก็คงจะเช่ารถใช่ไหม” จ้านฉิงเหย่เข้าใจเธอ

ถังจือซย่าเห็นว่าเขามา ถ้าอย่างนั้นเธอก็ประหยัดค่าแท็กซี่แล้วสิ ก็ไม่เลวนะ

“ทำไมนายถึงยังซื้อดอกไม้ล่ะ” ถังจือซย่าหมดคำพูดเล็กน้อยกับวิธีการให้ดอกไม้ของเขา

“ทุกครั้งที่เจอเธอ ฉันก็อยากให้ดอกไม้เธอ”

“คุณลุงฉิงเหย่” เมื่อเจ้าตัวเล็กได้ยินเสียงของเขาก็รีบวิ่งออกมา

จ้านฉิงเหย่เอาดอกไม้ส่งให้กับเจ้าตัวเล็ก “มานี่สิ เฉินเฉิน เอาดอกไม้เข้าไปนะ ฉันจะพาแม่ของหนูไปร่วมงานเลี้ยงแล้ว”

เจ้าตัวเล็กกอดดอกไม้เข้าไปข้างในด้วยท่าทางดีใจ ถังจือซย่าปิดประตูแล้วเดินไปกับจ้านฉิงเหย่

ภายในลิฟต์ สายตาของจ้านฉิงเหย่ก็จ้องมองไปยังเรือนร่างของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ ชุดราตรีซาตินสีเทาดูชั้นสูงและสง่างาม รูปร่างโค้งเว้าช่วงน่าหลงใหลของถังจือซย่า ควบคุมได้ดียิ่งขึ้น ถึงขนาดที่ใส่ชุดออกมาแล้วสามารถทำให้คนรู้สึกได้ถึงความน่าทึ่ง

“เข้ากับเธอจริงๆ” จ้านฉิงเหย่อุทานออกมา จริงๆแล้วชุดราตรีทั้งสามชุดนั้นเขาเลือกเองกับมือ และเขายังเดาไว้แล้วว่าถังจือซย่าน่าจะเลือกชุดสีเทาควันบุหรี่ชุดนี้

“ชุดราตรีชุดนี้คงจะไม่ได้ราคาหนึ่งหมื่นหยวนใช่! นายอย่าโกหกฉัน” ในตอนบ่ายถังจือซย่าดูออกว่าพนักงานคนนั้นพูดโกหก ต้องเป็นจ้านฉิงเหย่สั่งให้พูดแบบนั้นแน่นอน

“ขอแค่คุณใส่แล้วดูดี ราคาก็ไม่สำคัญ” จ้านฉิงเหย่พูดจบ ในตอนที่กำลังออกจากลิฟต์ เขาฉวยโอกาสจับมือของเธอขึ้นมา “คืนนี้สำคัญมาก พวกเราจะสายไม่ได้

ถังจือซย่าที่โดนจับมืออยู่ เธอยินยอมก็ไม่ใช่ ปฏิเสธก็ไม่เชิง เธอจึงโดนเขาจับมือออกจากหมู่บ้านไปทั้งๆ อย่างนั้น

รถสปอร์ตสุดล้ำของเขาจอดไว้ที่ประตูทางเข้าของหมู่บ้าน การปรากฏตัวของทั้งสองคนนั้น เหมือนกับเจ้าหญิงกับเจ้าชาย มันดึงดูดสายตาของผู้คนตลอดทางที่เดินออกมา

ในตอนนั้น ก็มีรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสีดำคันหนึ่งเลี้ยวออกมาจากถนนข้างๆ ชายในรถเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินจับมือกันออกมา

จ้านฉิงเหย่เปิดประตูรถให้กับถังจือซย่า ถังจือซย่าเข้าไปนั่งตรงเบาะผู้โดยสารอย่างสง่างาม และจ้านฉิงเหย่ก็เดินอ้อมหน้ารถไปยังที่นั่งของคนขับ