รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 118

“คุณมีรถไหม”

“ฉันเรียกแท็กซี่”

“ถนนเส้นนั้นจะถูกปิด รถแท็กซี่ไม่มีทางเข้าไปได้”

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว และพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ไม่เป็นไร ฉันเดินไปที่โรงแรมก็ได้”

“ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนดื้อรั้นเท่าเธอมาก่อนเลย” ชายหนุ่มทางนั้นพูดด้วยความโมโห

“แล้วตอนนี้คุณเจอหรือยังล่ะ วางสายแล้วนะ ฉันกำลังยุ่ง” ถังจือซย่าวางสายโทรศัพท์

กล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับประธานบริษัทตอนที่อยู่ในบริษัทก็เห็นจะมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นแหละ ต่อให้รวมกับทางสีเอ็มไพร์กรุ๊ปแล้ว ก็ยังไม่มีใครกล้าเสียมารยาทต่อสีจิ่วเฉินถึงขนาดนี้

ตอนนี้ ชายที่ถูกวางสาย สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก เขาหมดปัญญากับเธอจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ เขาไม่มีทางจัดการได้เลย แต่เหยื่อที่ยิ่งเอาชนะยาก ก็ยิ่งกระตุ้นความสนใจของผู้ชายมากขึ้น

ถังจือซย่าเลิกงานก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อกลับบ้าน เธอเอาชุดราตรีชุดนั้นกลับมาที่บ้านด้วย เธอหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมา เธอตัดสินใจว่าจะแต่งหน้าออกจากบ้านเอง จริงๆแล้วฝีมือการแต่งหน้าของเธอก็ไม่เลวเลยทีเดียว

ตอนนี้ มีแค่ตัวคนเดียวก็เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับไปเข้าร่วมงานเลี้ยงได้เช่นกัน

ซ่งซาน

เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าคุณหญิงใหญ่สีช่างดูถูกเธอ ในใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น ทำให้เธอจำเป็นต้องไปงานเลี้ยงตอนเย็นนี้ให้ได้ เธอไม่สามารถเป็นฝ่ายบุกเขาหาสีจิ่วเฉินได้แน่นอน เธอจึงจำเป็นต้องแกล้งเข้าไปในงานเลี้ยงด้วยความบังเอิญ

ซ่งซานคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนรอให้ถึงหลังหนึ่งทุ่ม เธอจึงค่อยแกล้ลงว่ามีธุระด่วนกับสีจิ่วเฉิน หลังจากนั้นค่อยหาทางเข้าไปในงานเลี้ยงแบบเนียนๆ

ซ่งซานตั้งใจเลือกชุดเดรสสไตล์ชุดราตรี แต่งหน้าเสร็จแล้ว ก็แค่รอทำตามแผนในตอนเย็นเท่านั้น

เมื่อแสงตามถนนไฟสว่างขึ้น ถังจือซย่าที่กำลังเตรียมตัวออกเดินทาง ก็มีคนมากดกริ่งหน้าประตูบ้านของเธอ เธอแปลกใจว่าใครกันที่มาหาเธอในเวลานี้

เธอเปิดประตูออก ก็มีช่อดอกกุหลาบกั้นใบหน้าของชายคนหนึ่งอยู่ ไม่กี่วินาทีต่อมา ใบหน้าของชายหนุ่มรูปหล่อนั้นก็ยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้าของเธอ