รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 119

จ้านฉิงเหย่ที่เพิ่งนั่งลงไปตรงเบาะคนขับก็กำลังสำรวจเส้นทางกลับรถบนถนน เขามองเห็นรถเก๋งสีดำคันนั้นจอดอยู่ไม่ไกลผ่านทางกระจกมองหลัง ถึงแม่ระยะทางจะห่างกันเล็กน้อย แต่เขามองแว๊บเดี๋ยวก็รู้แล้วว่านั่นคือรถของพี่ชายเขา

จ้านฉิงเหย่ดีใจที่เขาชิงเธอมาได้ก่อนอีกครั้ง เขาอย่างให้พี่ชายได้เห็นถึงความรู้สึกระหว่างเขากับถังจือซย่า เพื่อที่เขาจะได้ยอมแพ้ไปสักที

เอาเป็นว่าในคืนนี้เขาจะพิสูจน์ด้วยการกระทำให้เห็นว่าถังจือซย่าเป็นผู้หญิงของเขา

รถสปอร์ตขับออกไปอย่างเสียงดัง ดวงตาสีเข้มของชายหนุ่มในรถสีดำคันนั้นเปลี่ยนแปลงไป ไม่อาจคาดเดาได้

แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับหนักแน่นขึ้นเป็นเป็นพิเศษ นั่นก็คือความไม่พอใจของเขา ผู้หญิงคนนี้ปฏิเสธเขาอย่างตรงไปตรงมา เพราะจริงๆ แล้วเธอนัดคนอื่นให้มารับเธอ

ถังจือซย่าไม่เห็นว่ามีใครอีกคนมารับเธอแล้ว กลับกันเธอกลับคิดถึงใครคนหนึ่งอยู่ ซ่งซานจะมาหรือเปล่า

ถ้าหากเธอมา เธอก็ไม่อยากจะอยู่นานสักเท่าไหร่ บางทีในสายตาของคุณหญิงใหญ่สี สีจิ่วเฉินที่เคยมีความสัมพันธ์กับซ่งซานมาก่อน อาจจะทำให้ท่านยิ่งถูกอกถูกใจจนเธอได้เป็นศรีภรรยาของสีจิ่วเฉินก็เป็นได้!

ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้คิดเรื่องไร้สาระพวกนี้ รู้สึกรำคาญใจอย่างไร้สาเหตุ

จ้านฉิงเหย่กำลังเล่าถึงความคิดในการออกแบบสำนักงานของเขาตลอดเส้นทาง และยังให้เธอออกความคิดเห็นบางอย่าง เมื่อถังจือซย่าได้ยินว่าค่าเช่าของสำนักงานเขาในทุกเดือนมากกว่าห้าแสนหยวน เธอก็ไม่อยากจะคุยกับเขาอีก

เธอเกลียดคนรวย!

“นายประหยัดเงินแทนพ่อของนายหน่อยได้มั้ย” ถังจือซย่าพูดอย่างจริงจัง

จ้านฉิงเหย่หัวเราะออกมา “ฉันสามารถใช้จ่ายเงินได้อย่างสบายๆ และก็ยังหาเงินได้ด้วย! จือซย่า ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”

“ค่าเช่าหนึ่งเดือนของคุณ ฉันหาทั้งปียังหาไม่ได้เลย” ถังจือซย่าพูดด้วยความโมโห หลังจากนั้นเธอก็คิดถึงเงินรางวัลหนึ่งล้านหยวน เธอเสียความรูกสึกเล็กน้อยที่รับมันมา

“ถ้าหากเงินขาดมือ ก็บอกฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ” จ้านฉิงเหย่ตอบกลับเธออย่างจริงจัง

“ไม่ขาดเงิน ฉันพึ่งพาตัวเองได้” ถังจือซย่ายิ้ม หาเงินได้เท่าไหร่ก็ใช้ดำรงชีวิตเท่านั้น

ในที่สุด อีกไม่ไกลก็จะถึงโรงแรมแล้ว โรงแรมนี้อยู่ภายใต้ชื่อของตระกลูจ้าน ดูทันสมัยเป็นพิเศษ ถังจือซย่าเพิ่งค้นพบว่าจ้านฉิงเหย่มีนิสัยเอาแต่ใจเป็นทุนเดิม

จ้านฉิงเหย่ที่เพิ่งลงจากรถ ก็บังเอิญพบกับผู้ช่วยของพ่อเขา พูดกับเขาว่า “คุณชายจ้าน คุณท่านเรียกให้คุณไปทักทายแขก!”

“โอเค ผมจะได้ทักทายเดี๋ยวนี้ คุณช่วยพาสาวสวยคนนี้ไปที่ห้องงจัดเลี้ยงที่จัดไว้แทนผมที”

“ได้ครับ เชิญคุณหนูตามผมมา”

“จือซย่า เดี่ยวอีกสักฉันจะกลับมาหานะ เธอเขาไปหาอะไรกินก่อนเถอะ”

“ค่ะ!” ถังจือซย่าพยักหน้า

สิบนาทีให้หลัง ก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา ร่างกายสูงใหญ่ ท่าทางสง่างาม ร่างในชุดสูทสีดำดูสูงศักดิ์

“คุณชายสีมาแล้ว เชิญด้านในครับ” ผู้จัดการโรงแรมวิ่งเหยาะๆ มาต้อนรับเขา

“คุณไปทำงานเถอะ ไม่ต้องดูแลผม” สีจิ่วเฉินโบกไม้โบกมือบอกไปพลาง ขายาวๆ ก้าวเดินไปยังลิฟต์

ภายในห้องจัดเลี้ยง ถังจือซย่ามองดูห้องจัดเลี้ยงที่สามารถรองรับแขกได้ถึงห้าร้อยคน เธอได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ บุคคลสำคัญจากทุกแวดวงมาถึงกันหมดแล้ว อิทธิพลของตระกูลสีช่างยิ่งใหญ่เสียจริง

ถังจือซย่าถือแก้วไวน์ไว้ในมือแก้วหนึ่ง เธอไม่ใช่คนระดับนี้ จึงทำให้เธอเขินอายเล้กน้อย ในขระที่เธอมองไปรอบๆ อีกนิดเดี๋ยวก็เกือบจะชนกับใครบางคนตอนหันหลัง

อ้า! ถังจือซย่าร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอจึงรีบถอยหลังกลับ และเงยหน้าขึ้น พร้อมกับลืมตาสวยๆ นั้นเล็กน้อย ทำไมถึงเป็นเขา!

คนที่เธอชนก็คือสีจิ่วเฉิน!

สีจิ่วเฉินกวาดสายตามองเธออย่างเย็นชา “ขอโทษสิ”

“ขอโทษค่ะ” ถังจือซย่ารีบพูดออกสามคำ

สีจิ่วเฉินเดินผ่านเธอไป เงาของร่างกายสูงใหญ่เผยความรู้สึกเย็นชาออกมา ถังจือซย่ากัดริมฝีปาก คืนนี้ผู้ชายคนนี้คิดจะแกล้วทำเป็นไม่รู้จักกันอย่างนั้นเหรอ

ก็ได้ ฐานะอย่างเธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องรู้จักเขา จะได้หลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น

ขณะนี้ หญิงสาวสองคนข้างๆ ก็พูดอย่างตื่นเต้น “ดูสิ นั่นคือคุณชายใหญ่สี หล่อจังเลย!”

“นั่นสินะ ไม่อย่างนั้นเขาจะกลายเป็นคนรักในความฝันของสาวน้อยนับหมื่นได้ยังไงกัน”

ถังจือซย่ากระพริบตารัวๆ สีจิ่วเฉินมีเสน่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอ คนรักในความฝันของสาวน้อยนับหมื่นเนี่ยนะ? มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนกับน้ำแข็งก้อนหนึ่ง

ถังจือซย่ารู้สึกท้องหิว เธอจึงเดินไปยังห้องอาหารบุฟเฟต์ อาหารบุฟเฟต์ในคืนนี้มีความหลายหลายเป็นพิเศษ ถังจือซย่าเลือกอาหารที่ตัวเองชอบใส่ในจานที่ถือไว้ เธอคิดในใจว่า คืนนี้คุณหญิงใหญ่สีคงงานยุ่งมาก เธอต้องทักทายแขกตั้งมากมาย เธอต้องอยู่พบเธอก่อนแล้วค่อยจากไป