รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 120

ดังนั้น ก่อนหน้านั้นเธอก็สามารถกินและดื่มได้เต็มที่แล้ว มีพ่อคอยดูแลลูกชายให้ เธอก็ใช้เวลาที่นี่ได้อย่างสบายใจ

ภายในรถสปอร์ตคันหนึ่งที่อยู่ด้านนอกโรงแรม ซ่งซานเดินทางมาถึงแล้ว เธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ ในที่สุดเธอก็คิดวิธีดีๆ ออกแล้ว

เธอเดินบิดเอวไปยังห้องโถงใหญ่ มีจุดตรวจบัตรเชิญอยู่ตรงประตู ซ่งซานเดินมุ่งตรงเข้าไปในนั้น

ตอนนี้มีพนักงานรักษาความปลอดภัยหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเธอ “คุณหนู โปรดแสดงบัตรเชิญด้วย ขอบคุณค่ะ”

ซ่งซานขมวดคิ้วด้วยความหยิ่งยโสทันที “ต้องการบัตรเชิญงั้นเหรอ แฟนของฉันไม่ได้บอกว่าต้องใช้สิ่งนี้นะ!

“แฟนของคุณคือแขกคนไหนคะ”

“แฟนหนุ่มของฉันชื่อว่าสีจิ่วเฉิน คุณชายใหญ่ของตระกูลสี” ซ่งซานพูดอย่างเสียงดังเพราะกลัวว่าเสียงจะดังไม่พอ

ทันใดนั้น ผู้จัดการโรงแรมที่ยืนอยู่ข้างๆ พนักงานรักษาความปลอดภัยก็เดินเข้ามาอย่างไม่รอช้า “คุณหนู สวัสดีครับ ผมเป็นผู้จัดการของโรงแรม คุณหนูคือแฟนสาวของประธานสีใช่มั้ยครับ”

“ใช่ ฉันชื่อซ่งซาน คืนนี้เป็นงานเลี้ยงของคุณย่าสีไม่ใช่หรือคะ ขอโทษนะคะ ฉันไม่ทราบว่าจำเป็นต้องใช่บัตรเชิญด้วย! ให้ฉันเข้าไปได้หรือเปล่าคะ” ซ่งซานพูดอย่างไร้เดียงสา

ตอนนี้ หลินจื้อที่ติดต่อกับซ่งซานไว้แล้วแตั้งแต่แรก กำลังแกล้งเป็นกังวลใจและเดินไปทางสีจิ่วเฉิน ตอนนี้สีจิ่วเฉินกำลังพูดคุยกับผู้ใหญ่สองสามคนอยู่ หลินจื้อรีบเดินเข้าไปพูดกับเขา “ประธานสีครับ คุณหนูซ่งซานมาแล้ว แต่โดนกักไว้ที่ห้องโถง”

สีจิ่วเฉินที่กำลังยืนถือแก้วเหล้าอยู่ก็พลันขมวดคิ้ว “เธอมาแล้ว? คุณบอกเธองั้นเหรอ”

หลินจื้อตอบอย่างทันควัน “ใช่ครับ เมื่อคืนตอนผมนำของใช้ในชีวิตประจำวันไปให้เธอก็ได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ประธานสี ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

สีจิ่วเฉินไม่พูดอะไร คุณย่าไม่ได้เชิญซ่งซาน แต่ในเมื่อหลินจื้อปริปากกับเธอไปแล้ว สีจิ่วเฉินจะไม่เชิญเธอเข้ามาก็ไม่ได้

“คุณลงไปเชิญเธอเข้ามาแล้วกัน” สีจิ่วเฉินพูดกับเขา

หลินจื้อแกล้งทำเป็นลุกลี้ลุกลน “ขอโทษครับ ประธานสี”

สีจิ่วเฉินชายตามองไปที่เขา พูดได้เลยว่า ผู้ช่วยคนนี้วุ่นวายไหหน่อย แต่ว่าเมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว ก็ทำได้เพียงเชิญเธอเข้ามาเท่านั้น

หลินจื้อรีบลงไปที่ห้องโถง เขารีบเดินไปยังผู้จัดการโรงแรมที่กักตัวซ่งซานไว้ “ผู้จัดการเหลียง ขอโทษด้วย คุณหนูซ่งเป็นแขกคนสำคัญของประธานสี บริษัททำงานผิดพลาดไป จึงส่งบัตรเชิญได้ไม่ทันเวลา!”

ผู้จัดการโรงแรมรู้ว่าหลินจื้อเป็นผู้ช่วยของสีจิ่วเฉิน เขารีบพูดขอโทษกับซ่งซานทันที “คุณหนูซ่ง ขอโทษที่เสียมารยาทครับ เชิญด้านใน”

ซ่งซานแกล้งทำตัวเหมือนมีฐานะสูง ชำเลืองมองไปยังพนักงานรักษาความปลอดภัยหญิงที่กักเธอเอาไว้ “พวกคุณทำงานกับยังไง น่าผิดหวังจริงๆ”

หลังจากพูดจบ ซ่งซานก็ได้รับการต้องรับจากหลินจื้อและจึงเดินไปยังลิฟต์ หลินจื้อถึงขนาดต้องปาดเหงื่อบนหน้าผากของเขา

ซ่งซานรู้สึกสนุกกับสถานะชั้นสูงแบบนี้มาก เธอกวาดตามองไปยังหลินจื้อและพูดด้วยความความพึงพอใจ “ทำได้ไม่เลว สีจิ่วเฉินไม่ได้คัดค้านอะไรใช่ไหม!”

“ประธานสีตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คัดค้าดอะไรครับ”

ในใจซ่งซานรู้สึกเหมือนโดนดูถูก คนที่ไม่เชิญเธอมาคือคุณหญิงใหญ่สี ไม่ใช่สีจิ่วเฉินแต่อย่างใด

งานเลี้ยงในครั้งนี้จึงทำให้ในใจของซ่งซานนั้นเกลียดชังคุณหญิงใหญ่สี เพราะว่าเธอรู้สึกอัปยศเป็นที่สุด

คืนนี้ ถังจือซย่าต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน ซ่งซานจะปล่อยโอกาสนี้ไปไม่ได้ ต้องแสดงความรักระหว่างเธอกับสีจิ่วเฉินออกมาเต็มที่

และหลังจากคือนี้ไป เธอจะทำให้ทุกคนได้รู้ว่าซ่งซานคนนี้เป็นแฟนสาวของสีจิ่วเฉิน

ทำให้ยายคุณหญิงสีโกรธเคืองได้ยิ่งดี

ในขณะที่หลินจื้อกำลังชี้ทางให้กับซ่งซานอยู่นั้น เธอก็มองเห็นสีจิ่วเฉิน

แขกที่มาร่วมงานในคืนนี้มีแต่คนร่ำรวยและน่านับถือ ฐานะทางสังคมระดับเดียวกัน แต่สีจิ่วเฉินที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนนั้นกลับแพรวพราวน่าหลงไหล แขกในกลุ่มนั้นเป็นเหมือนกลุ่มดาวที่อยู่ล้อมรอบเพื่อขับให้ดวงจันทร์อย่างเขาเด่นออกมา

อ่อร่าของเขารุนแรงมาก ไม่มีใครสามารถพรากท่าทางอันสง่างามของเขาไปได้ เขาคือดวงจันทร์ที่สว่างไสว

ใจของซ่งซานหลงใหลในตัวเขามานานแล้ว เธอปรารถนาในตัวเขา รักใคร่ในตัวเขา อยากให้เขามาเป็นของเธออย่างมาก

“จิ่วเฉิน ขอโทษนะ ฉันมาผิดที่แล้วใช่ไหม” ซ่งซานทำหน้าไร้เดียงสาและมองเขาอย่างลุกลี้ลุกลน

สีจิ่วเฉินขดริมฝีปากขึ้นยิ้ม “บัตรเชิญของคุณถูกฝ่ายบุคคลทำตกหล่น ไม่เป็นไร คืนนี้เป็นงานเลี้ยงการกุศลที่คุณย่าผมจัดขึ้น ขอให้คุณสนุกนะ!”