รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 121

ซ่งซานเหมือนยกภูเขาออกจากอก แผนการของเธอประสบความสำเร็จอย่างงดงาม และแล้ว เธอก็สามารถเข้ามาในงานเลี้ยงได้อย่างสง่าผ่าเผย

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มางานเลี้ยงแบบนี้ ฉันไม่รู้จักใครเลยค่ะ จิ่วเฉิน ให้ฉันคอยอยู่ข้างๆ คุณได้ไหมคะ” ซ่งซานรู้ดีว่าตำแหน่งที่เฉิดฉายที่สุดของงานเลี้ยงในคืนนี้ก็คือตำแหน่งคู่เดทสาวข้างกายสีจิ่วเฉินนั่นเอง

และเธอจะต้องยืนเคียงข้างเขาไว้ตลอด เพื่อไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวคนอื่นๆ

สีจิ่วเฉินรู้ดีว่าซ่งซานนั้นเติบโตมาในครอบครัวธรรมดา งานเลี้ยงระดับนี้ไม่เหมาะกับเธอเลยจริงๆ เขาพยักหน้า “ได้สิ คุณไปเอาเครื่องดื่มแล้วกลับมาหาผมนะ”

“อื้อ!” ซ่งซานเดินไปอย่างมีความสุข

เธอกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อมองหาถังจือซย่า แต่งานในคืนนี้มีแขกเหรื่อมากมาย เธอจึงมองหาถังจือซย่าไม่พบ

ในเวลานี้ ถังจือซย่ากำลังนั่งทานอาหารอยู่ริมหน้าต่างในห้องอาหารบุฟเฟต์ และในเวลานี้เอง มีแขกผู้ชายวัยสามสิบต้นๆ จงใจเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ เธอ “คนสวยครับ ที่นั่งเต็มหมดแล้ว ผมนั่งด้วยได้ไหมครับ”

ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นและยิ้ม “ได้ค่ะ!”

รอยยิ้มของเธอทำให้ชายหนุ่มถึงกับตาค้าง เมื่อสักครู่ เขาเห็นเพียงเรือนร่างที่งดงามชวนหลงใหลของถังจือซย่าเท่านั้น และรับรู้ว่าเธอคือคนสวยคนหนึ่ง แต่คาดไม่ถึงว่า เมื่อเธอยิ้ม เธอจะสวยสะคราญงามล่มเมืองถึงเพียงนี้

หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงแทบคลั่ง กระทั่งมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในทันที เขาต้องการไขว่คว้าเธอไว้ เขาอยากจะรู้จักเธอ

“สวัสดีครับ ผมชื่อหยางซั่ว ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ”

“ถังจือซย่าค่ะ”

“คุณถังครับ ชื่อของคุณช่างไพเราะจริงๆ คุณมาคนเดียวหรือครับ”

“อ้อ! มากับเพื่อนค่ะ แต่เขากำลังยุ่ง ฉันเลยต้องอยู่คนเดียวในเวลานี้ค่ะ”

“บังเอิญจริง ผมก็เช่นกัน ผมเป็นผู้จัดการทั่วไปของช่วงหงกรุ๊ปครับ ทำธุรกิจอสังหาฯ” เขารีบยื่นนามบัตรให้เธอเมื่อพูดจบ เมื่อเทียบกับวัยของเขาแล้ว ความสำเร็จของเขาในเวลานี้ถือเป็นการประสบความสำเร็จอย่างสูงแล้ว

ตามคาด ถังจือซย่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณเก่งจริงๆ! ยังอายุไม่มากเลยก็ได้เป็นผู้จัดการทั่วไปแล้ว”

“คุณชมเกินไปแล้ว แล้วตอนนี้คุณถังกำลังทำอะไรอยู่ครับ”

“ฉันเป็นนักออกแบบเครื่องประดับค่ะ”

“ว้าว คุณจะต้องเก่งมากแน่ๆ เลยครับ” ในใจของหยางซั่วมีความชื่นชมในตัวเธอมากยิ่งขึ้น ไม่เพียงแค่หน้าตาที่สะสวย เธอยังเป็นนักออกแบบอีกด้วย

เวลานี้ โทรศัพท์มือถือของถังจือซย่าดังขึ้น เธอเหลือบมองดูแล้วยกขึ้นมารับ “ฮัลโหล ฉิงเหย่”

“จือซย่า ฉันถูกพ่อลากไปรับแขก ฉันจะพยายามไปหาเธอในอีกสิบนาทีนะ”

“ไม่ต้องหรอก นายทำธุระไปเถอะ! ต้อนรับแขกสำคัญกว่านะ” ถังจือซย่าพูดด้วยความเข้าใจ

“เฮ้อ! น่าเบื่อจะแย่อยู่แล้ว พ่อเอาแต่แนะนำให้ฉันรู้จักคนเยอะมาก ฉันปวดหัว”

“อย่าเพิ่งปวดหัวไปเลย คนอื่นเขาอยากได้เส้นสายแบบนี้ แต่ไม่มีโอกาส! นายตั้งใจรับแขกดีๆ เถอะ มันมีประโยชน์สำหรับงานของนายในอนาคตนะ” ถังจือซย่าปลอบใจ

“อื้อ ได้ยินเสียงของเธอ ฉันก็อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย เธออยู่ที่ไหนล่ะ!”

“ฉันกำลังนั่งทานอาหารอยู่ที่ห้องอาหารบุฟเฟต์”

“โอเค เดี๋ยวฉันไปหานะ”

ถังจือซย่าวางสายโทรศัพท์จากจ้านฉิงเหย่ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ที่ประตูทางเข้า เธอเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามา ฝ่ายชายคือสีจิ่วเฉิน และฝ่ายหญิงก็คือซ่งซาน

ถังจือซย่าหรี่ตาลง เธอคาดไม่ถึงว่าซ่งซานจะมางานด้วย แถมยังเดินควงคู่กับสีจิ่วเฉินเข้ามาด้วยกัน เธอยิ้มเยาะที่มุมปาก มารยาของซ่งซานพัฒนาขึ้นแล้วจริงๆ

แต่ก่อน เธอจะใช้แต่วิธีการต่ำช้า ตอนนี้หรือ เธอสามารถจัดการสีจิ่วเฉินได้อยู่หมัด ต้องขอปรบมือให้เธอจริงๆ

ถังจือซย่ารีบเบือนสายตากลับมา แต่กลับปะเข้ากับสายตาของหยางซั่วที่กำลังมองเธออย่างชื่นชม

ถังจือซย่ายิ้มอย่างสดใสให้เขา อัตราการเต้นของหัวใจของชายหนุ่มพุ่งทะลุพิกัดไปถึงร้อยแปดสิบแล้ว เขาเกือบจะตายเพราะความตื่นเต้น

“คุณถัง คุณสวยมากจริงๆ!”

ริมฝีปากของถังจือซย่าโค้งยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”

สีจิ่วเฉินมาเป็นเพื่อนซ่งซานเพื่อรับประทานอาหาร แต่ในเวลานี้ สายตาของเขากลับจ้องเขม็งไปยังที่ที่หนึ่ง เขาหรี่ตาลง

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างนั่นกำลังยิ้มอย่างสดใสให้กับผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามเธอ และยังพูดคุยกันอย่างมีความสุข

“จิ่วเฉินคะ พวกเราหาที่นั่งกันเถอะค่ะ!” ซ่งซานกวาดตามองไปรอบๆ ทันใดนั้น สายตาที่แหลมคมของเธอก็สะดุดเข้ากับถังจือซย่า เธอเห็นคนที่นั่งข้างๆ ถังจือซย่ากำลังลุกออกไป เธอจึงถือวิสาสะคล้องแขนสีจิ่วเฉินให้เดินไปพลางพูดว่า “ตรงนั้นมีที่ว่างค่ะ”