รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1167

แล้วสาม สอง หนึ่งล่ะ ทำไมอ้าปากก็ไปหนึ่งเลย? ตกลงจะให้โอกาสเธอปฏิเสธไหมเนี้ยะ! บอกว่าจะให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ ก็ให้ซิ!

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจ

“ไม่ได้…ฮั่วเหยียนเซียว แผลอาจะปริ อาอยากตายจริงๆหรือไง” ซูเล่อตะโกน เอื้อมมือไปผลักเขา

แต่ในขณะนี้ สมองของฮั่วเหยียนเซียวเหมือนจะถูกควบคุมโดยบางอย่าง ซึ่งทำให้เขาละทิ้งความเจ็บปวดในร่างกายของเขา และเพียงที่จะตอบสนองทางสรีรวิทยาของเขา

และสาวน้อยคนนี้ก็อยู่ตรงหน้าเขาอย่างชัดเจน เขาควบคุมมันไม่ได้ โทษเขาไม่ได้ เขาได้แต่โทษที่เธอสวยเกินไป

ซูเล่อขมขื่นในหัวใจ ผู้ชายคนนี้ไม่สามารถรออีกสักหน่อยหรือไง ทำไมต้องมาทรมานคนในเวลานี้ด้วย

“เล่อเล่อ…ฉันไม่อยากรอแล้ว ตอนนี้…ฉันอยากให้เธอเป็นของฉัน” ชายหนุ่มขอร้องและเกลี้ยกล่อม ราวกับว่าด้านที่สง่างามและมีเสน่ห์ในตอนปกติของเขาถูกโยนทิ้งไปในตอนนี้ เขาทั้งเกลี้ยกล่อมและขอร้อง

จู่ๆซูเล่อก็จ้องมองอะไรบางอย่าง หยดเลือดไหลไปตามไหล่ลงไปที่เอวของชายหนุ่ม

“คุณเลือดออกแล้ว…” ซูเล่ออุทานทันที และในขณะที่ผลักเขาออกไป เธอรีบมองไปที่หลังของเขา และเห็นว่าบาดแผลมีเลือดไหลออกมา?

“ฉันจะโทรหาหมอเซี่ยว” พูดจบ ซูเล่อแทบจะพุ่งกลับไปห้องของตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเบอร์ของหมอเซี่ยว

สิบห้านาทีต่อมา หมอเซี่ยวรีบไปพร้อมกับนางพยาบาล เขาเห็นแค่ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนขอบเตียง สวมชุดคลุมนอน แต่ดวงตาของเขายังมีอาการแดงก่ำอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติ ซึ่งมีความไม่พอใจและคลุ้มคลั่งอย่างชัดเจน

นางพยาบาลรีบทำความสะอาดบาดแผลของเขา เหล่าเซี่ยวได้จ่ายยาระงับประสาทเพื่อฉีดให้เขาอีกครั้ง ในขณะที่ซูเล่ออยู่ข้างๆเขาด้วยความกระวนกระวายใจและหัวใจก็เต้นแรง และเขารู้สึกละอายใจที่จะพูดว่าเกิดอะไรขึ้น

เหล่าเซียวมองไปที่ฮั่วเหยียนเซียวด้วยความประหลาดใจ “คุณรู้สภาพของคุณดี ทำไมยังกินยามั่วซั่ว สถานการณ์แบบนี้ของคุณกินยาอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์”

ฮั่วเหยียนเซียวรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “ผมกินยาอะไร?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน