รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1171

“แม่ ไม่ต้องดูหรอกครับ ผมไม่เป็นไรจริงๆ”

“ให้แม่ดูหน่อย มาเถอะ แม่จะได้ทายาให้ลูก” นายหญิงใหญ่ฮั่วยังยืนกรานที่จะดูด้วยตา

“พ่อ แม่ ไม่ต้องจริงๆครับ เล่อเล่ออยู่ที่บ้านคนเดียวคงเหงามาก ผมน่าจะกลับไปกินข้าวเป็นเพื่อนเธอ!”

“งั้นก็ได้จ๊ะ รู้แต่แรกให้ลูกพาเล่อเล่อมาด้วย” นายหญิงใหญ่พูด

“ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ” พูดจบ ฮั่วเหยียนเซียวก็หันกลับออกไปอย่างรวดเร็ว และโทรไปที่เบอร์ของเหล่าเซี่ยวทันทีที่ขึ้นรถ

“แผลของผมปริอีกแล้ว มาจัดการให้ผมหน่อย” ฮั่วเหยียนเซียวพูด

“คุณเป็นอะไรไป ไม่อยากหายดีเหรอ” เหล่าเซียวถามอย่างโกรธนิดหน่อย

ในใจของฮั่วเหยียนเซียวจนปัญญา เขาอยากให้แผลหายเร็วๆแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร วันนี้พ่อของเขาใช้ไม้บรรทัดตีเขา บังเอิญตีตรงแผลพอดี

บ้านของเขา

คนรับใช้เพิ่งเตรียมมื้อกลางวันเสร็จ ก็ได้ยินเสียงรถจากด้านนอก ฮั่วเหยียนเซียวก้าวเข้ามาเงียบๆ และหันไปพูดกับคนรับใช้ “เตรียมอาหารอีกสองสามอย่าง จะมีคนเพิ่มอีกคนมากินมื้อเที่ยงที่บ้านของผม”

คนรับใช้พยักหน้าหงึกๆ และรีบไปทำ ในเวลานี้นี่เอง หมอเซี่ยวมาถึงพอดี เขาหิ้วล่วมยาเดินเข้ามา ฮั่วเหยียนเซียวเห็นว่าซูเล่อยังไม่ทันสังเกตุว่าเขากลับมาแล้ว เขาก็ชี้ไปที่ห้องด้านข้างของห้องนั่งเล่น “มาด้านนี้”

เมื่อเปิดแผลออก เหล่าเซียวก็ถอนหายใจ แต่ก็ใช้ความพยายามทำแผลให้เขาอย่างเต็มที่ ยังดีที่ ปริแค่ผิวหนังภายนอก ข้างในแผลยังสมานดีอยู่

หลังจากที่เหล่าเซี่ยวจัดการแผลของเขาอย่างรวดเร็ว ฮั่วเหยียนเซียวก็ใส่เสื้อผ้า และหันไปขู่ “อย่าบอกเล่อเล่อเรื่องบาดแผลของผมนะ บอกไปว่าคุณมาขอข้าวกินที่นี่”

ชั้นสอง

โทรศัพท์ของซูเล่อดังขึ้น เธอเหลือบมองและเห็นว่าเป็นฮั่วจยา เธอจึงรีบรับสาย “ฮัลโหล!ป้าจยา”

“เล่อเล่อ เหยียนเซียวถึงบ้านยังจ๊ะ เมื่อกี้แม่ของป้าโทรมาบอกว่า พ่อของป้าใช้ไม้บรรทัดตีเขา ไม่รู้ว่าตีโดนตรงไหน ตีโดนบาดแผลหรือเปล่า”

“อะไรนะคะ ทำไมถึงตีเขาละคะ!”

“พ่อของป้าโดนใครบางคนยุแหย่ให้ร้ายเรื่องของเธอกับเหยียนเซียว พ่อโกรธเลยตีเขา ตอนนี้เหยียนเซียวกลับถึงบ้านแล้ว เธอกลับบ้านดูแลอาการบาดเจ็บของเขาดีๆนะ”

ผู้ชายคนนี้เพื่อไม่ให้เธอต้องกังวลใจ จึงคิดจะปิดบังเธอ?

เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาโดนตีเรื่องนี้แล้ว ซูเล่อก็กัดริมฝีปาก ช่างเถอะ ถึงอย่างไรเรื่องที่จะทำลายความนับถือตนเองของเขา ไม่พูดถึงก็ดี

เมื่อรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ เหล่าเซี่ยวก็จากไป ซูเล่อคล้องแขนฮั่วหยียนเซียวขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนปกติ เห็นๆอยู่ว่าเขาโดนตีมา แต่กลับยังปิดบังเธอไม่ยอมพูด เธอในเวลานี้ มีความรู้สึกว่าเขาเหมือนเด็กผู้ชายตัวโตที่ค่อนข้างดื้อรั้น

เวลานี้ ดูเหมือนช่องว่างระหว่างวัยของพวกเขาได้หายไปแล้ว เขารักเธอ และเธอก็รักเขา จิตวิญญาณที่เสมอภาคกัน ความรักที่เท่าเทียมกัน

“ฉันไปนอนเป็นเพื่อนอาสักครู่นะคะ” ซูเล่อลากเขากลับห้อง ช่วงเวลานี้ เพื่อจะได้ไม่เป็นการรบกวนการพักฟื้นของเขา แม้ว่าอยากจะกอดเขาเข้านอนในยามค่ำคืนด้วยกัน เธอก็ต้องยืนกรานที่จะออกไป

แต่วันนี้ เธอสงสารเขามาก

“อื่อ!” ฮั่วเหยียนเซียวพยักหน้า วันนี้รู้สึกว่าเด็กคนนี้ค่อนข้างเป็นพิเศษ

ทำให้จิตใจของเขาปั่นป่วนเป็นอย่างมาก แต่แค่เพราะว่าบาดแผลของเขาบิดเบี้ยวคดเคี้ยว ทำให้เขารำคาญมาก