รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1173

“เป็นอะไรไป เล่อเล่อไม่สบายตรงไหน” นายหญิงใหญ่ฮั่วแปลกใจ

ฮั่วเหยียนเซียวที่อยู่อีกด้านก็มองด้วยความเป็นห่วง เด็กคนนี้เมื่อคืนเปิดแอร์เย็นเกินไป เลยเป็นหวัดใช่ไหม

นายท่านฮั่วมองดูอย่างเป็นกังวลเช่นกัน ซูเล่อรีบถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นส่ายหัวอย่างเก้อเขิน “ไม่ได้ไม่สบายตรงไหนค่ะ แค่สองวันนี้รู้สึกอยากจะอาเจียน”

นายหญิงใหญ่ฮั่วได้ยิน ความคิดก็มาอย่างรวดเร็ว เธอดีใจทันที “ไม่ใช่จะมีลูกหรอกนะใช่ไหม!”

แววตาของนายท่านฮั่วมีแสงสว่างวาบ ไม่ทันไรก็มีข่าวของหลานแล้วหรือ

ฮั่วเหยียนเซียวที่อยู่อีกด้านถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากบางก็อดยิ้มไม่ได้ เจ้าเด็กนี่เล่นละครได้ไม่เลว

ซูเล่อไม่สนใจแล้ว ไม่รู้จะปลอบให้นายท่านเบิกบานใจได้อย่างไร อย่างไรก็ตามเธอไม่ต้องการให้นายท่านเอาแต่ตำหนิฮั่วเหยียนเซียว ถ้าหากเธอมีหลานให้เขาได้ เขาจะโกรธยังไงก็คงหายโกรธแน่นอน

ซูเล่อรีบกุมท้องส่วนล่างของเธอด้วยความประหลาดใจ “นับวันดูแล้ว น่าจะมีแล้วค่ะ”

นายหญิงใหญ่ฮั่วดีใจกับเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ! หันหลังไปพูดกับชายชราว่า “ดูซิ เล่อเล่อท้องแล้ว ปีนี้พวกเราจะได้อุ้มหลานแล้ว”

สีหน้าที่สงบของนายท่านฮั่วยังเผยให้เห็นรอยยิ้มบางๆออกมา “งั้นต้องลำบากเล่อเล่อแล้ว”

“ไม่ลำบากค่ะ หนูอยากมีลูกกับเหยียนเซียวให้เร็วที่สุด” ซูเล่อส่ายหัว สายตามองไปที่ชายคนหนึ่ง กระพริบตาขยิบเล็กน้อยให้เขาอย่าเปิดโปงเธอ

“มาๆ อย่ามัวยืนอยู่เลย นั่งลงเถอะ! เรื่องน่ายินดีขนาดนี้ เดี๋ยวฉันจะไปบอกพวกจยาจยา” นายหญิงใหญ่ฮั่วมีความสุขมากจนอยากจะประกาศออกไปแล้ว

ซูเล่อนั่งอยู่ข้างฮั่วเหยียนเซียว เธอรู้สึกถึงสายตาที่แผดเผาจ้องมาที่เธอ เธอโกหกอยู่นี่นา!ใบหน้าของเธอตอนนี้ยังร้อนอยู่เล็กน้อย!

คนแก่ทั้งสองอยู่รับประทานอาหารกลางวันที่นี่ก่อนค่อยกลับไป ตอนที่นายท่านฮั่วจะเดินไป ได้หันไปกำชับลูกชาย “ดูแลเล่อเล่อดีๆ”

คำพูดนี้ แสดงว่าเขาไม่ได้โกรธเรื่องนี้แล้ว ฮั่วเหยียนเซียวพยักหน้า “ผมทราบครับ”

“เรื่องมีลูก แม่ของฉันต้องรีบประกาศให้โลกรู้แน่ ถ้าหากท้องของเธอยังโล่งๆ คำโกหกก็จะทำลายตัวเองซิ” สายตาของฮั่วเหยียนเซียวจับจ้องไปที่เธอ น้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย

ซูเล่อได้ยิน ก็กระวนกระวายใจ และดึงแขนของพลางพูดขึ้นว่า “งั้นพวกเรารีบไปกันเลย!”

ชายหนุ่มมองหน้าเธอโดยพูดไม่ออก

ซูเล่อหัวเราะพรวดออกมา “เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อนหรอกค่ะ ไม่เป็นไร ปล่อยให้เรื่องผ่านไปก่อนสักสองสามวัน ถึงยังไงพวกเขาก็ไม่ให้ฉันไปตรวจที่โรงพยาบาลหรอกค่ะ!”

“เด็กน้อย เรื่องนี้ฉันไม่อยากรอแล้ว” ผู้ชายคนนี้หรี่ตาสีดำของเขา มีแสงแวววับผ่านดวงตา และเสียงแหบเล็กน้อย

ซูเล่อคิดถึงบาดแผลของเขาก็ส่ายหัว “ไม่ได้ รออีกหนึ่งอาทิตย์”

“เทศกาลโคมไฟวันนั้น เธอยังติดของขวัญฉันชิ้นหนึ่งนะ!” ฮั่วเหยียนเซียวเตือนสติเธอ