รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1175

คืนนี้ เธอนอนไม่ค่อยหลับ เธอติดตามดูละครถึงห้าทุ่มครึ่ง ตอนที่กำลังวางแผนจะเข้านอน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เด็กน้อย เปิดประตู”

ซูเล่อใจเต้นตึกตัก ทำไมเขาล่ะ ซูเล่อลุกขึ้นและดึงประตูเปิดออก เธอเห็นชายคนหนึ่งในชุดนอนสีดำยืนอยู่นอกประตู รัศมีของจักพรรดิ์ ภายใต้เสื้อที่เปิดเล็กน้อย เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าและแผงอกที่แข็งแรง

ซูเล่อแอบกลืนน้ำลายลงคอ ผู้ชายคนนี้คิดริเริ่มวางแผนจะล่อลวงเธอใช่ไหม

“พรุ่งนี้ถึงจะเป็นวันสุดท้าย”

“ฉันแค่มาคุยกับเธอ ฉันนอนไม่หลับ” ฮั่วเหยียนเซียวพูดจบ ก็ผลักประตูเข้าไปในห้องของเธอ เดินไปตะแคงนอนบนเตียงของเธอ เขายืดเส้นยืดสายรอบเอวที่สมบูรณ์แบบของเขา ทำให้เห็นถึงรูปร่างที่สมส่วน สมบูรณ์แบบที่สุด

ซูเล่อขึ้นเตียงจากอีกด้าน เธอพิงข้อศอกและมองเขา “ดึกมากแล้วอาจะคุยอะไรคะ”

“คุยเรื่องงานแต่ง เธอคาดหวังงานแต่งงานแบบไหน”ฮั่วเหยียนเซียวหรี่ตาถามยิ้มๆ

ความจริงซูเล่อตั้งตารอ แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ของเธอและเขา เธอยังมีความกังวลบางอย่าง เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า “แบบเรียบง่ายก็พอค่ะ ไม่ต้องยิ่งใหญ่มาก”

“เธอกลัวคนอื่นไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของพวกเราเหรอ” ฮั่วเหยีบนเซียวพูดอย่างปวดใจ

ซูเล่อคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ไม่สนว่าคนอื่นจะยอมรับหรือไม่ ฉันก็จะแต่งงานกับอา”

สายตาของฮั่วเหยียนเซียวมีแววชื่นชม “อื่อ!”

ซูเล่อหัวเราะเล็กน้อย “รู้สึกง่วงนิดๆจริงๆค่ะ!อาจะกลับไปนอนที่ห้องของอาไหม”

“ถ้าเธอง่วงแล้ว เธอก็นอนก่อน ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง” ชายหนุ่มพูดเสียงแหบพร่า

ซูเล่อมองดูเวลาอีกครั้ง เป็นเวลาห้าทุ่มสี่สิบเจ็ดนาทีแล้ว

“ดึกขนาดนี้แล้ว อากลับไปนอนเถอะ!”

“ห้าทุ่มกี่นาทีแล้ว”

“สี่สิบเจ็ดแล้ว” เธอตอบ

นัยน์ตาของชายหนุ่มฉายรอยยิ้มเข้ม “ดี คุยอีกสักหน่อย”

จากห้องนอนเล็กไปยังห้องนอนใหญ่ เส้นประสาททั้งหมดในร่างกายของซูเล่อส่งเสียงร้อง กลิ่นฮอร์โมนชายโอบล้อมเธออย่างรุนแรง ประสาทสัมผัสทั้งห้าโบยบินไปพร้อมกัน

ด้วยรักที่ลึกซึ้ง ชายหนุ่มบังคับเธอด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำให้เรียกเขาว่าสามี ซูเล่อยอมจำนนส่งเสียงเรียกเขาทั้งคืน

รุ่งอรุณ

ซูเล่อไม่อยากตื่นเลย จนกระทั่งตะวันสายโด่งก็ยังไม่อยากลืมตา จากนั้นชายหนุ่มคิดได้ว่าเธอคงหิว จึงจูบเพื่อปลุกเธอตื่น

ซูเล่อหลบอยู่ในผ้าห่ม หลับตาปรือๆอย่างงัวเงีย เสียงเธอบ่นพึมพำอย่างอู้อี้ “คนไม่ดี”

ชายคนหนึ่งกลั้นยิ้ม และพูดปลอบเธอ “เอาล่ะๆ คราวหน้าจะไม่รังแกเธอขนาดนี้”

ซูเล่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่คลอด้วยน้ำตา ยังคงมีรอยแดง แสดงให้เห็นถึงการร้องไห้

ฮั่วเหยียนเซียวยกอาหารเช้าขึ้นมาให้เธอ ซูเล่อลุกลงจากเตียงไปอาบน้ำและเข้ามา เมื่อเห็นอาหารเช้าที่ทั้งหอมและน่าอร่อย เธอก็หิวสุดขีด

หน้าของฮั่วเหยียนเซียวยิ้มแย้ม นัยน์ตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ และดูผู้หญิงตรงหน้าที่กินอย่างเชื่อฟัง แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่สวยจนใครต่อใครละสายตาไม่ได้ แต่เธอมีออร่าที่ทำให้รู้สึกสบายใจ เครื่องเคราใบหน้าที่ดูเหมาะเจาะ ทั้งหมดทำให้ดูหน้าตาดี