รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1192

รปภ. จับตาดูเธอทุกฝีก้าว เพราะกลัวว่าเธอจะคิดหนีอีก ไม่ว่ายังไง เรื่องที่เธอสวมรอยเพื่อขอคีย์การ์ดก็ทำให้ทางโรงแรมเสียชื่อเสียงไม่น้อย

ในห้องรักษาความปลอดภัย

จี้เหวินจวนพร้อมบรรดาบอดี้การ์ด และชีหลางที่เดินจูงมือซือเฉียนเชียนก็เดินเข้ามา

เมื่อเห็นสภาพจนตรอกของซือชิงหนิง ซือเฉียนเชียนก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเอาไว้ทันที จี้เหวินจวนเดินมาทางลูกสาวคนโตด้วยความโมโห ก่อนจะแบมือยื่นออกไป “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน และลบคลิปนั่นซะ

“แม่ ฉันไม่ลบ” ซือชิงหนิงยังคงดื้อดึง

“ที่ไม่ลบเพราะมันแกอยากทำลายชื่อเสียงของน้องสาวตัวเองใช่ไหม” น้ำเสียงของจี้เหวินจวนดุดันขึ้นมาทันที

“พี่ ฉันขอร้องเถอะนะ อย่าทำลายชื่อเสียงของฉันเลย จะให้ฉันคุกเข่าขอร้องพี่เลยก็ได้…” พูดจบ ซือชิงหนิงก็คุกเข่าลง

จี้เหวินจวนเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบเข้ามาพยุงเธอ “เฉียนเชียน จะทำอะไรน่ะ”

“ชิงหนิง ต้องให้ผมย้ำอีกครั้งเหรอ ถึงแม้เมื่อก่อนผมจะหมั้นกับคุณ แต่ตอนนี้ผมรักเฉียนเชียน คุณช่วยหลีกทางให้ผมกับเฉียนเชียนได้มีความสุขได้ไหม” ชีหลางพูดอย่างเย็นชา ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิด แต่กลับทำตัวเหมือนผู้ถูกกระทำ

“ฉันไม่ลบ ยังไงก็ไม่ลบ” ซือชิงหนิงขอบตาร้อนผ่าว คำพูดทำร้ายจิตใจของแม่ การแสดงจอมปลอมของน้องสาว คำพูดเห็นแก่ตัวของว่าที่สามี ทำให้ซือชิงหนิงใจแข็งมากขึ้นกว่าเดิม

จี้เหวินจวนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอหันไปพูดกับบอดี้การ์ด “อุ้มเธอกลับไป ห้ามเธอหนีไปไหนได้”

“อาหลาง เรื่องที่โรงแรมคุณก็จัดการแล้วกันนะ! ยังไงก็ครอบครัวเดียวกัน อย่าให้เรื่องถึงคุกถึงตารางเลยมันจะดูไม่ดี เฉียนเชียนกลับบ้านกับแม่” จี้เหวินจวนจูงมือลูกสาวคนเล็กอย่างรักใคร่

ในลิฟต์ บรรยากาศอึมครึมเป็นอย่างมาก ซือชิงหนิงถูกบอดี้การ์ดล็อกตัวเอาไว้เหมือนกับเธอเป็นผู้ร้าย “ปล่อยฉันนะ”

“คุณหนูใหญ่ ขอโทษจริงๆ ครับ” บอดี้การ์ดไม่กล้าขัดคำสั่ง

“ไม่ต้องสนใจเธอ ต่อให้ต้องมัดเอาไว้ก็ต้องพากลับบ้าน” จี้เหวินจวนออกคำสั่ง

เมื่อประตูลิฟต์ฝั่งตรงข้ามเปิดออกพร้อมกัน เธอก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเดินออกมา

ซือเฉียนเชียนเสยผมขึ้น และยกยิ้มเบาๆ ที่มุมปาก ขอแค่เป็นของของซือชิงหนิง เธอก็จะแย่งมาให้ได้

ผู้ชายก็เช่นกัน

จ้านฉิงเหย่ได้เดินจากไปก่อนแล้ว ซือชิงหนิงกัดริมฝีปากพร้อมกับมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของเขาด้วยสีหน้าเหยเย

“ประธานจ้านสวัสดีครับ” ผู้จัดการโรงแรมกล่าวทักทายเขา ตามมาด้วยพนักงานฟร้อนอีกแปดคนที่พากันลุกขึ้นยืน ประสานมือไว้ที่หน้าท้องก่อนจะโค้งตัวเพื่อบอกลาเขา

ภาพนี้ทำให้ซือเฉียนเชียนตกใจเป็นอย่างมาก ทำไมกัน ผู้ชายคนนี้เป็นประธานของจ้านเอ็มไพร์กรุ๊ปเหรอ

คนของจ้านเอ็มไพร์กรุ๊ปที่เธอรู้จักมีเพียงสีจิ่วเฉินเท่านั้น ดังนั้น ผู้ชายคนนี้ก็คือคุณชายแห่งตระกูลจ้าน จ้านฉิงเหย่งั้นเหรอ

แววตาของเธอเป็นประกาย ความทะเยอทะยานพุ่งออกมาทันที ทำไมซือชิงหนิงถึงรู้จักกับจ้านฉิงเหย่ได้ล่ะ ฉันแย่งชีหลางมาจากเธอได้คนหนึ่งแล้ว ฉันก็แย่งจ้านฉิงเหย่มาจากเธอได้อีกเหมือนกัน

ตระกูลซือมีกิจการที่บริหารมาเป็นเวลานับร้อยปี ในอดีตเคยเปิดกิจการร้านอาหาร ร้านชา ร้านยาและธุรกิจประเภทอื่นๆ อีกมากมาย แถมยังขยายสาขาไปทั่วประเทศ นับว่าเป็นหนึ่งในกิจการที่มีความก้าวหน้าอย่างมั่นคงของประเทศจีนเลยทีเดียว