รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1194

จี้ชิงหนิงหลับตาลง สิ่งที่เธออยากได้ยินมากที่สุดในปีนี้คือคำว่ารักจากพ่อแม่ที่มีต่อน้องสาว เธอบอกกับตัวเองว่าอย่าคิดเล็กคิดน้อยในเรื่องนี้ เธอก็เองก็เป็นลูกสาวของพวกเขาเหมือนกัน เธอเองก็มีหัวใจไม่ใช่ท่อนไม้

“อะแฮ่ม…”ซือเฉียนเชียนกระแอมออกมา แม่ซือเองก็กังวล “เป็นอะไร ป่วยหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหนไหม”

“แม่ ฉันหิวน้ำ”ซือเฉียนเชียนทำเสียงงอน

“โอเค เดี๋ยวแม่รินน้ำมาให้”แม่ซือรีบไปรินน้ำทันที

จี้ชิงหนิงไม่อยากอยู่ในบ้าน เธอลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป แต่พ่อซือก็รีบสั่งออกมาทันที “ลบทุกอย่างในโทรศัพท์ออกก่อนถึงจะไปได้ ไม่อย่างนั้นแกห้ามไปไหนทั้งนั้น”

“พี่ อย่าไปเลย ฉันผิดไปแล้วฉันมันแย่เอง คนที่ต้องไปควรเป็นฉันสิ”ซือเฉียนเชียนยืนขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าซือชิงหนิง ในตอนนี้ซือชิงหนิงไม่อยากถูกเธอแตะต้องเลย แต่ซือเฉียนเชียนก็คว้าข้อมือเธอไว้

ซือชิงหนิงดึงมือตนเองอย่างรุนแรง ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกถึงแรงจากมือตัวเองที่ผลักหน้าอกของซือเฉียนเชียน เธอเพิ่งจะผลักซือเฉียนเชียน จากนั้นซือเฉียนเชียนก็ปล่อยมือทันทีราวกับว่าถูกผลักลงบนพื้น

“โอ๊ย…”เธอส่งเสียงออกมาจากนั้นศีรษะก็กระแทกกับโต๊ะน้ำชา

ซืชิงหนิงตกใจอย่างมาก เธอไม่ได้ออกแรงกับซือเฉียนเชียนเลย ซือเฉียนเชียนเล่นละครเอง

“เฉียนเชียน”พ่อซือที่อยู่อีกฝั่งยืนขึ้นอย่างตกใจ จากนั้นก็มาโอบกอดลูกสาวคนที่สองขึ้นมาทันที

ซือเฉียนเชียนจับศีรษะของตัวเองอย่างเจ็บปวด “เจ็บมากเลย! พี่จะผลักฉันทำไม…”

เมื่อสายตาของพ่อกับแม่มองมาซือชิงหนิงก็โบกมืออย่างไร้เดียงสา “ฉันเปล่า…ฉันไม่ได้ผลักเธอ เธอล้มลงไปเอง”

“ชิงหนิง แกจะฆ่าน้องสาวแกหรอ ถ้าหัวเธอไโดนจุดสำคัญเธอจะรอดไหม ทำไมแกมันโหดเหี้ยมแบบนี้”แม่ซือมองแววตาที่แดงก่ำด้วยความโกรธ ในความรู้สึกเธอนั้นลูกสาวคนโตเปลี่ยนไป ใจแคบ เจ้าคิดเจ้าแค้น โหดเหี้ยม และยังทำร้ายจิตใจเธอเป็นอย่างมาก

“พ่อ พ่ออย่าตบพี่…”ซือเฉียนเชียนยื่นแขนไปกอดพ่อไว้ “ถ้าจะตีก็ตีฉันด้วย!”

ความจอมปลอมของซือเฉียนเชียนทำไมซือชิงหนิงอยากจะอาเจียนเลยจริงๆ เธอจ้องมองเธออย่างขุ่นเคือง พ่อซือมองเธอด้วยแวตาที่ขุ่นเคืองจากนั้นเขาก็ปกป้องลูกสาวคคนที่สอง “ชิงหนิง แกกล้าทำร้ายน้องของแก ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

ซือชิงหนิงร้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หน้าอก เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยแต่กลับกลายเป็นคนเลวใรสายตาพ่อแม่

“โอเค ฉันไปเอง! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไปในที่ที่พวกคุณจะไม่ได้เห็นฉันอีก”ร่างของจี้ชิงหนิงวิ่งออกไปที่ประตูด้านนอก “ชิงหนิง”แม่ซือผงะ จู่ๆ ทำไมถึงไล่ลูกสาวคนโตออกจากบ้านได้ล่ะ

“อย่าไปสนใจเธอ เธอยี่สิบสี่ปีแล้ว ยังทิ้งไม่ได้หรอไง”พ่อซือพูดออกมาอย่างโกรธเคือง

ในสายตาของเขาเพียงแค่อยากจะสอนบทเรียนหนักๆ ให้ลูกสาวคนโต รอเธอหายโกรธคิดได้เดี๋ยวก็กลับมาเอง