รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1196

ขณะนี้ซือชิงหนิงนอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นแสงทีขาวเต็มไปหมด เธอจึงคิดขึ้นว่า เธอตายแล้วใช่ไหม ที่นี่คือเมืองยมบาลใช่ไหม

“คุณ คุณตื่นแล้ว”ทันใดนั้นก็มีคนเขย่าตัวเธอจากนั้นแสงสีขาวก็หายไป หมอหลายคนสวมหน้ากากและเสื้อกราวน์อยู่ตรงหน้าเธอ พวกเขาจ้องมองที่เธอด้วยความเป็นห่วง

ซือชิงหนิงลุกขึ้นนั่งกอดตัวเองไว้ด้วยความตกใจ “ฉันยังไม่ตาย ฉันยังมีชีวิต ขอบคุณพระเจ้า ฉันยังมีชีวิตอยู่”

หมอที่ช่วยชีวิตเธอไว้ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่าเธอจะสบายดีแต่บาดเจ็บที่ผิวหนังเล็กน้อย

ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก ซือชิงหนิงถูกเข็นออกมาทั้งที่ยังนอนอยู่บนเตียง และส่งไปห้องผู้ป่วยเพื่อรอดูอาการ

เมื่อซือชิงหนิงถูกเข็นออกมาเธอก็อยสกจะเห็นชัดๆ ว่าใครชนเธอ จู่ๆ ก็เห็นว่าหมอกำลังคุยกับชายคนหนึ่งอยู่ ชายคนนั้นก็หันมามองเธอ

แววตาที่สวยงามของซือชิงหนิงประหลาดใจ แล้วเธอก็ตะโกนออกมาว่า “หยุดก่อน”

พยาบาลหยุดเข็นรถ ซือชิงหนิงลุกขึ้นนั่งหันไปมองที่ชายคนนั้น “เป็นคุณสินะ”

จ้านฉิงเหย่ยังไม่รู้จักหญิงสาวที่ออกมา แต่เมื่อเธอลุกขึ้นนั่งเขาก็เห็นเธอหน้าอย่างชัดเจน ใบหน้าหล่อเาของเขาบูดบึ้งแล้วพูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “ทำไมยังเป็นคุณอีกล่ะ”

“คุณชายจ้าน คุณรู้จักหรอ”หมอถามขึ้นอย่างสงสัย

“ไม่รู้จัก”เขาเลิกคิ้วแล้วมองดูที่นาฬิกา “ผมต้องกลับบ้านแล้ว ให้เธอรอตรวจดูอาการที่นี่สักคืนแล้วค่อยปล่อยเธอไป”

พูดจบจ้านฉิงเหย่ก็หันหลังเดินไป รถของเขาจอดอยู่ที่หน้าตูโรงพยาบาล

ดวงตาซือชิงหนิงกลอกไปมา จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นจากเตียง พยาบาลตะโกนตามหลังมาว่า “คุณ คุณยังต้องตรวจดูอาการก่อนนะ”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณ”จี้ชิงหนิงเมื่อเห็นชายคนนั้นนั่งอยู่ที่นั่งฝั่งคนขับเธอก็รีบเปิดประตูหลังแล้วเข้าไปอย่างรวดเร็ว

จ้านฉิงเหย่รู้สึกว่าหากปล่อยเธอไปแบบนี้มันง่ายเกินไป เขาเม้มริมฝีมาก “ได้ ผมรับผิดชอบ”

พูดจบรถก็แล่นออกไปทันที

“โอ๊ย!”เสียงกรีดร้องของหญิที่นั่งเบาะหลังโดยไม่ทันได้เตรียมตัว หน้าผากของเธอกระแทกเขากับด้านหลังเบาะของชายคนนั้น

ชายคนนั้นรีบลดความเร็วลงอีกครั้งแล้วพูดอย่างชิงชังว่า “ขอโทษนะ ลืมเตือนให้รัดเข็มขัดนิรภัย”

“คุณตั้งใจ”ซือชิงหนิงแตะหน้าผากตัวเอง โวยวายออกมาด้วยความโกรธแล้วรัดเข็มขัดนิรภัยทันที

รถของฝ่ายชายขับตรงไปยังบ้านพักของเขา ซือชิงหนิงที่นั่งอยู่เบาะหลังก็มองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างด้วยความเหนื่อยล้า จนลืมไปว่านั่งอยู่บนรถของใคร

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างขาดหายไป โทรศัพท์ที่อยู่ในมือเธอตลอดนั้นไม่รู้หายไปไหน