รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 124

สำหรับถังจือซย่าแล้ว จ้านฉิงเหย่ยืนกรานมั่นคง เขาต้องการจะแต่งงานกับเธอ ดูแลเธอ และอยู่กับเธอไปทั้งชีวิต ชีวิตของเขาจะเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว

เมื่อได้ฟังจ้านฉิงเหย่พูดถึงคนที่เขาเพิ่งพบเจอมา สถานะของพวกเขาเหล่านั้นล้วนแต่เป็นยักษ์ใหญ่แห่งแวดวงธุรกิจ การจะได้พบเจอคนเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“แต่ฉันว่าน่าเบื่อจะตาย” จ้านฉิงเหย่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย แต่เมื่อเห็นสร้อยที่ข้อมือของเธอ เขาก็ยิ้มออก “ในที่สุดเธอก็ยอมใส่สร้อยที่ฉันให้แล้วหรือ”

ถังจือซย่ามองดูสร้อยข้อมือ “แน่นอนสิ นี่เป็นผลงานที่ฉันออกแบบเองนี่นา”

จ้านฉิงเหย่เป็นคนสั่งทำสร้อยข้อมือเส้นนั้น เมื่อถึงวันที่เธอส่งมอบให้เขา เขาก็มอบมันให้เธอทันที

ถังจือซย่าพูดอะไรไม่ออก เธอไม่อยากรับมัน แต่เขายืนยันที่จะให้ สุดท้าย ถังจือซย่าจำต้องรับสร้อยเส้นนี้มา

และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของจ้านฉิงเหย่ก็ดังขึ้น “ฮัลโหล ครับพ่อ”

“ฉิงเหย่ ครอบครัวคุณอาชังเซิ่งมาถึงแล้ว ลูกรีบมาที่นี่เร็ว”

“พ่อครับ ผมขออยู่กับเพื่อนไม่ได้หรือครับ”

“ฉิงเหย่ เพื่อนน่ะเดี๋ยวค่อยเจอกันก็ได้ แต่กับผู้ใหญ่ไม่ควรเสียมารยาทนะ รีบมาเร็วๆ” น้ำเสียงของพ่อเข้มงวดมาก

“พ่อครับ ผม...” จ้านฉิงเหย่ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว คืนนี้พ่อของเขาคงไม่ยอมปล่อยเขาเป็นแน่

“นายไปเถอะ พวกเราเจอกันเมื่อไหร่ก็ได้” ถังจือซย่ายิ้มและกระตุ้นให้เขารีบไป

“ก็ได้ เธอรอฉันอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ฉันเสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมา”

ถังจือซย่าก็ไม่ได้อยากไปไหนหรอก มีห้องหรูหราให้พักผ่อน เธอเองขี้เกียจจะลงไปข้างล่างเหมือนกัน

จ้านฉิงเหย่ออกไปแล้ว ถังจือซย่าหยิบแก้วชาผลไม้ขึ้นมาดื่มอย่างสบายใจ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นเตรียมจะเปิดข่าวอ่าน

เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงสองนาที เธอได้ยินเสียงคนผลักประตูเข้ามา เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย ทำไมจ้านฉิงเหย่จึงกลับมาเร็วจัง

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอต้องตกใจ

เธอเห็นชายหนุ่มที่ผลักประตูเข้ามา ไม่ใช่จ้านฉิงเหย่ แต่กลับเป็นสีจิ่วเฉินคนที่เธอไม่อยากเจอ