รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1278

“พี่เข้าใจจริงเหรอ” ซือเฉียนเชียนกระซิบถามอีกฝ่าย

ซือชิงหนิงหันหน้ามามองเธอ “เธอไม่เข้าใจเหรอ”

“ฉัน…ฉันก็ต้องเข้าใจอยู่แล้วสิ” ซือเฉียนเชียนรีบแสดงท่าทีมั่นใจ

ซือชิงหนิงก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรไปมากกว่านี้ เธอเริ่มตั้งใจฟังประชุมการสรุปผล รวมไปถึงอสังหาริมทรัพย์ที่ไหนกำลังทำเงินอยู่ ที่ไหนกำลังขาดทุน และจะสมดุลรายรับรายจ่ายของสถานการณ์ทั้งสองนี้ยังไง

ซือเฉียนเชียนรู้สึกเบื่อเป็นอย่างมาก เรื่องที่เหล่าผู้จัดการกำลังบรรยายรวมไปถึงเนื้อหาที่อยู่บน power point เธอไม่เข้าใจมันเลย

การประชุมถูกจัดขึ้นเป็นเวลานานกว่า 1 ชั่วโมงก่อนจะสิ้นสุดลง ซือเฉียนเชียนอยากจะกลับแล้ว แต่ซือชีหัวกลับพาพวกเธอสองพี่น้องเข้ามาให้ห้องทำงาน เขานั่งอยู่บนโซฟา และมีเถ้าแก่ของบริษัทสาขาย่อยที่มีความเคร่งขรึมอยู่อีกหลายคน ซือเฉียนเชียนใจเต้นระรัว เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าพ่อซือที่ปกติแล้วเป็นคนพูดจาคุยง่าย แต่ในเวลานี้เธอกลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้คุยง่ายแบบนั้นอีกแล้ว

“ชิงหนิง เฉียนเชียน แสดงความคิดเห็นและมุมมองของพวกเธอที่มีต่อการประชุมในครั้งนี้หน่อยสิ”

ซือเฉียนเชียนหันไปทางซือชิงหนิง “พี่พูดก่อนสิ!”

ซือชิงหนิงครุ่นคิดไปสักพักก่อนจะเริ่มแสดงความคิดเห็นของตัวเองเกี่ยวกับการโยกย้ายงานของพนักงานและรายได้ของกิจการ

ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างซือเฉียนเชียนงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อซือชีหัวเบนสายตามามองเธอ เธอก็รีบพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนก “ฉัน…ฉันเห็นด้วยกับพี่ค่ะ”

แน่นอนว่าซือชีหัวไม่ได้โง่ เขาเห็นด้วยกับความคิดเห็นของลูกสาวคนโต แต่เขาก็รู้สึกสงสารท่าทางที่แกล้งทำเป็นฉลาดของลูกสาวคนเล็กด้วยเช่นกัน

เธอไม่ได้เติบโตมาในตระกูลซือ จึงไม่ได้เรียนทักษะการบริหารเหมือนอย่างพี่สาว ซึ่งเรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของพวกเขา

“โอเค งั้นพวกเรากลับกันเถอะ!” ซือชีหัวลุกขึ้น แต่จู่ๆ เขาก็รู้สึกเวียนหัว ก่อนจะล้มไปนั่งในตำแหน่งเดิม

ซือเฉียนเชียนไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถแย้งอะไรออกมาได้ เธอจึงทำได้เพียงพยักหน้า “ค่ะ! ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เก่งเท่าพี่”

คำพูดนี้ทำให้พ่อซือสงสารเธอขึ้นมาทันที เขาลูบผมเธออย่างอ่อนโยน “ไม่พูดแบบนี้สิ ในสายตาของพ่อลูกทั้งสองคนเก่งเหมือนกันนั่นแหละ”

ซือชิงหนิงเองรู้สึกได้ถึงภาระอันหนักอึ้งบนบ่าของตัวเองทันที ก่อนหน้านี้เธอคิดมาตลอดว่าพ่อแม่ของเธอยังวัยรุ่นอยู่ เธอจึงสามารถใช้ชีวิตสบายๆ ภายใต้ปีกของพวกเขา แต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะพบว่าพ่อกับแม่นั้นแก่แล้วจริงๆ และเธอก็ไม่สามารถเอาแต่ใจตัวเองได้เหมือนเคยแล้ว เธอจะต้องรับภาระต่อจากพ่อ และให้พ่อได้พักผ่อนอย่างสบายใจ

พ่อซือให้พวกเธอสองพี่น้องกลับบ้านไปก่อน

เมื่อออกมาจากบริษัท ซือเฉียนเชียนเดินตามหลังซือชิงหนิงจนมาถึงรถของพี่สาว ก่อนที่เธอจะพูดเยาะเย้ยขึ้น “ซือชิงหนิง คงจะพอใจมากใช่ไหม! รู้สึกภูมิใจมากสินะ”

ซือชิงหนิงชะงักไป ก่อนจะหันหน้ามามองซือเฉียนเชียนนิ่งๆ “ในเวลานี้เธออย่าพูดจาเสแสร้งแบบนี้จะได้ไหม พ่อไม่สบายอยู่นะ ในฐานะที่เป็นลูกสาวของเขา พวกเราจะต้องช่วยกันแบ่งเบาภาระสิ”