รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1279

“แล้วทำไมคนที่ได้รับช่วงต่อบริษัทถึงเป็นเธอไม่ใช่ฉันล่ะ เธอไปหลอกล่อให้พ่อยกบริษัทให้เธอใช่ไหม” ซือเฉียนเชียนแสยะยิ้ม

“ฉันไม่ทำเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก เรื่องนี้พ่อเป็นคนตัดสินใจเอง พวกเราก็ต้องเคารพการตัดสินใจของเขา อีกอย่างการรับช่วงต่อชั่วคราวมันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย เธออย่าคิดมากสิ เรื่องการบริหารงานต่อจากพ่อฉันเองก็ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก” ทำไมซือชิงหนิงจะไม่รู้ว่าซือเฉียนเชียนกำลังน้อยใจอยู่

“เรื่องที่เธอไม่มีความมั่นใจ บางทีฉันอาจมีนะ” ซือเฉียนเชียนเลิกคิ้ว เธออยากจะรับหน้าที่นี่ให้ได้เร็วที่สุด ส่วนจะทำมันออกมาได้ดีไหมค่อยว่ากันอีกที

ซือชิงหนิงไม่ได้ดูถูกซือเฉียนเชียนจริงๆ แต่เมื่อครู่เธอก็เห็นจากที่ประชุมแล้วว่าซือเฉียนเชียนไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่รายงานการประชุม

“เฉียนเชียน ถ้าเธอเป็นห่วงพ่อกับแม่จริงๆ ก็อย่ามาเอาแต่ใจในเรื่องนี้ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าบริษัทจะเป็นของใคร เธอก็ไม่เสียเปรียบหรอก” ซือชิงหนิงพูดอย่างใจเย็น

ซือเฉียนเชียนยังคงไม่วางใจ เธอสบถในลำคอ “เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร เธอคิดที่จะฮุบเงินของบริษัทเอาไว้ และรังแกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบฉันใช่ไหม!”

“เงินในตระกูลมันเพียงพอที่ทำให้ฉันนใช้ชีวิตอย่างสบายแล้ว ฉันจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นไปทำไม” ซือชิงหนิงขมวดคิ้ว

เธอไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่ซือเฉียนเชียนพูดออกมาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอึ้งไป

“เหอะ! ฉันจะไปเรียนเรื่องการบริหารงานบริษัทมา ฉันจะไม่ยอมแพ้แบบนี้แน่” ซือเฉียนเชียนพูดจบ เธอก็เปิดประตูรถและเข้าไปนั่งทันที จากนั้นเฟอร์รารี่สีแดงคันงามก็ออกตัวไปอย่างเกรี้ยวกราด

ซือชิงหนิงถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ตอนนี้สิ่งที่เธอเป็นห่วงมีแค่สุขภาพของพ่อเท่านั้น เธออยากให้พ่อรีบกลับมาแข็งแรงไวๆ

ซือชิงหนิงมองดูเวลาก็พบว่ากำลังเป็นเวลาอาหารเที่ยงพอดี เธอจึงโทรไปหาจ้านฉิงเหย่

“คิดถึงผมเหรอ” น้ำเสียงอบอุ่นจากปลายสายพูดขึ้น

“เที่ยงนี้ฉันจะไปทานข้าวกับคุณ คุณมีเวลาไหม” ในใจของซือชิงหนิงเต็มไปด้วยสีชมพู

“มีเวลาแน่นอนสิ ให้ผมไปรับไหม”

“ไม่ต้อง ฉันจะขับรถไปเอง คุณอยู่ที่สำนักงานใหญ่ใช่ไหม! ฉันกำลังจะออกแล้วนะ” พูดจบ ซือชิงหนิงก็วางสายไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน