รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1279

“แล้วทำไมคนที่ได้รับช่วงต่อบริษัทถึงเป็นเธอไม่ใช่ฉันล่ะ เธอไปหลอกล่อให้พ่อยกบริษัทให้เธอใช่ไหม” ซือเฉียนเชียนแสยะยิ้ม

“ฉันไม่ทำเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก เรื่องนี้พ่อเป็นคนตัดสินใจเอง พวกเราก็ต้องเคารพการตัดสินใจของเขา อีกอย่างการรับช่วงต่อชั่วคราวมันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย เธออย่าคิดมากสิ เรื่องการบริหารงานต่อจากพ่อฉันเองก็ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก” ทำไมซือชิงหนิงจะไม่รู้ว่าซือเฉียนเชียนกำลังน้อยใจอยู่

“เรื่องที่เธอไม่มีความมั่นใจ บางทีฉันอาจมีนะ” ซือเฉียนเชียนเลิกคิ้ว เธออยากจะรับหน้าที่นี่ให้ได้เร็วที่สุด ส่วนจะทำมันออกมาได้ดีไหมค่อยว่ากันอีกที

ซือชิงหนิงไม่ได้ดูถูกซือเฉียนเชียนจริงๆ แต่เมื่อครู่เธอก็เห็นจากที่ประชุมแล้วว่าซือเฉียนเชียนไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่รายงานการประชุม

“เฉียนเชียน ถ้าเธอเป็นห่วงพ่อกับแม่จริงๆ ก็อย่ามาเอาแต่ใจในเรื่องนี้ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าบริษัทจะเป็นของใคร เธอก็ไม่เสียเปรียบหรอก” ซือชิงหนิงพูดอย่างใจเย็น

ซือเฉียนเชียนยังคงไม่วางใจ เธอสบถในลำคอ “เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร เธอคิดที่จะฮุบเงินของบริษัทเอาไว้ และรังแกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบฉันใช่ไหม!”

“เงินในตระกูลมันเพียงพอที่ทำให้ฉันนใช้ชีวิตอย่างสบายแล้ว ฉันจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นไปทำไม” ซือชิงหนิงขมวดคิ้ว

เธอไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่ซือเฉียนเชียนพูดออกมาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอึ้งไป

“เหอะ! ฉันจะไปเรียนเรื่องการบริหารงานบริษัทมา ฉันจะไม่ยอมแพ้แบบนี้แน่” ซือเฉียนเชียนพูดจบ เธอก็เปิดประตูรถและเข้าไปนั่งทันที จากนั้นเฟอร์รารี่สีแดงคันงามก็ออกตัวไปอย่างเกรี้ยวกราด

ซือชิงหนิงถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ตอนนี้สิ่งที่เธอเป็นห่วงมีแค่สุขภาพของพ่อเท่านั้น เธออยากให้พ่อรีบกลับมาแข็งแรงไวๆ

ซือชิงหนิงมองดูเวลาก็พบว่ากำลังเป็นเวลาอาหารเที่ยงพอดี เธอจึงโทรไปหาจ้านฉิงเหย่

“คิดถึงผมเหรอ” น้ำเสียงอบอุ่นจากปลายสายพูดขึ้น

“เที่ยงนี้ฉันจะไปทานข้าวกับคุณ คุณมีเวลาไหม” ในใจของซือชิงหนิงเต็มไปด้วยสีชมพู

“มีเวลาแน่นอนสิ ให้ผมไปรับไหม”

“ไม่ต้อง ฉันจะขับรถไปเอง คุณอยู่ที่สำนักงานใหญ่ใช่ไหม! ฉันกำลังจะออกแล้วนะ” พูดจบ ซือชิงหนิงก็วางสายไป

จ้านฉิงเหย่เห็นเฟอร์รารี่ที่คุ้นเคยกำลังตรงมาทางบริษัท ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นรอเธอมาหา

ในขณะนั้นเอง อู๋เสียวเสี่ยวก็เดินมาที่ห้องโถงใหญ่พอดี เธอรีบถือดอกไม้วิ่งตรงมาให้ชายหนุ่ม “ประธานจ้าน ดอกไม้ค่ะ”

จ้านฉิงเหย่รับดอกไม้มาไว้ในมือ ในขณะนั้นเอง เฟอร์รารี่สีแดงคันงามก็จอดลงตรงหน้าชายหนุ่มพอดี อู๋เสียวเสี่ยวจงใจที่จะยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน เธออยากเห็นจริงๆ ว่าแฟนสาวของประธานจ้านหน้าตาเป็นยังไง

ในตอนนั้นเอง ประตูรถเฟอร์รารี่ก็ถูกเปิดออก ก่อนจะมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินลงมา ลมพัดผมเธอปลิวสะบัดมาปิดใบหน้า แต่เมื่อหญิงสาวยกมือเสยผมขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงแล้วนั้น

อู๋เสียวเสี่ยวก็ต้องเบิกตากว้างทันที เธอมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ทำไมเป็นซือชิงหนิงล่ะ

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ยื่นดอกไม้ไปให้ซือชิงหนิง “มาแล้วเหรอ อ่ะนี่ ผมให้”

ซือชิงหนิงยิ้มก่อนจะรับดอกไม้มา จากนั้นเธอก็หันไปมองอู๋เสียวเสี่ยวที่ยืนอยู่ข้างๆ และเอ่ยทักทายเธอ “พี่เสียวเสี่ยว ไม่เจอกันนานเลยนะ”