รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 130

มีเสียงหึ่งๆ ดังอยู่ในสมองของถังจือซย่า

จ้านฉิงเหย่ นายเล่นใหญ่ไปแล้วนะ

“จือซย่า ฉันรู้ว่าเธอจะไม่ปฏิเสธฉัน ฉันรู้ว่าเธอรักฉัน” จ้านฉิงเหย่พูดขึ้นด้วยความยินดี แม้จะไม่ได้ใช้ไมโครโฟน แต่เสียงของเขาก็ดังพอจะทำให้คนทั้งหมดในห้องจัดเลี้ยงได้ยิน

ในเวลานี้ นายหญิงใหญ่สีได้เดินมาถึงหน้าเวทีแล้ว เธอเงยหน้ามองภาพจ้านฉิงเหย่ที่กำลังโอบกอดถังจือซย่า เธอรู้สึกตกตะลึง เธอจับคู่ผิดไปอย่างนั้นหรือ

ผู้ชายที่ถังจือซย่าชอบคือฉิงเหย่หลานชายอีกคนของเธอหรอกหรือ ในใจของเธอ ขอเพียงได้ถังจือซย่าเข้ามาเป็นสะใภ้ในตระกูล ไม่ว่าจะเป็นหลานชายคนไหนก็ได้ทั้งนั้น คราวนี้ ถือว่าเธอได้สมตามที่ปรารถนาแล้ว

หากว่าถังจือซย่ารักหลานชายของเธอจริง เธอก็ยินดีกับการแต่งงานนี้

ที่บันไดชั้นสอง สีจิ่วเฉินเห็นกระบวนการทั้งหมดของการขอแต่งงานฉากนี้ ใบหน้าหล่อคมของเขาเฉยเมยไร้ความรู้สึก แต่มือที่จับราวบันไดอยู่นั้นกลับเหมือนกำลังจะบีบให้แตกเป็นผุยผง เส้นเลือดที่หลังมือของเขาวิ่งพล่านไปหมด

ถังจือซย่ารีบฉวยโอกาสพูดกับจ้านฉิงเหย่ “รีบลงไปกันเถอะ อย่าวุ่นวายอีกเลย”

จ้านฉิงเหย่จับมือเธอ และหยิบไมโครโฟนขึ้น เขาพูดกับแขกที่อยู่ด้านล่างเวทีว่า “ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมแสดงความยินดี ผมดีใจมากที่การขอแต่งงานสำเร็จแล้ว”

ถังจือซย่า “...”

“ก็ได้! เดี๋ยวเธอจะต้องอธิบายกับจ้านฉิงเหย่สักหน่อยแล้ว

อีกด้านหนึ่งในห้องรับรองพิเศษ สามีภรรยาคู่หนึ่งมีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก คู่สามีภรรยาตระกูลหันมองไปทางคู่สามีภรรยาตระกูลจ้าน “พี่จ้าน พี่สะใภ้ นี่มันอะไรกัน ฉิงเหย่จะแต่งงานกันผู้หญิงคนอื่นหรือ”

“เรื่องนี้ เราสองคนก็ยังไม่แน่ใจนัก ผู้หญิงคนนั้นเคยช่วยชีวิตฉิงเหย่เอาไว้” คุณนายจ้านถอนหายใจ เธอรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ลูกชายของเธอรู้สึกขอบคุณในบุญคุณของผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ไม่คิดว่าลูกชายจะตัดสินใจขอเธอแต่งงานในคืนนี้