รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 131

จ้านฉิงเหย่หยิบแหวนเพชรส่งให้เธอ “งั้นรับแหวนวงนี้ไว้สิ ฉันตั้งใจให้เธอ”

“ไม่ได้ มันมีราคามากเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้ นายเก็บไว้เถอะ! ไม่แน่ว่านายจะได้ใช้มันในอนาคต” ถังจือซย่าปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มจางๆ

“เธอเป็นอย่างนี้ตลอดเลย ฉันน่ะอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธทุกครั้ง ถังจือซย่าเอ๋ย เธอช่วยเป็นคนฟุ้งเฟ้อสักหน่อยหรือบูชาเงินสักนิดก็ยังดี อย่างน้อยๆ ก็ละโมบขึ้นบ้างก็ได้ ได้ไหม” จ้านฉิงเหย่ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว

ถังจือซย่ายิ้ม เธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเธอมีเหงื่อซึมออกมา เมื่อสักครู่เธอตื่นเต้นเกินไป คนจำนวนมากมายขนาดนั้นอยู่ที่ด้านล่างเวที หากเธอไม่รู้สึกประหม่าสิ ถึงจะเป็นเรื่องแปลก

เวลานี้ โทรศัพท์มือถือของจ้านฉิงเหย่ก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูและเห็นว่าเป็นพ่อของเขาที่โทรมา เขารับสาย “ฮัลโหล พ่อ”

“แกอยู่ไหน?” น้ำเสียงของพ่อค่อนข้างจริงจัง

“ผมอยู่ในห้องรับรองพิเศษครับพ่อ มีอะไรไหมครับ”

“แกขอคนเขาแต่งงาน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แกจะไม่ปรึกษาพ่อแม่สักหน่อยเลยหรือ”

“ขอโทษที่ผมทำตามอำเภอใจครับ แต่พ่อแม่ก็รู้ว่าผมชอบจือซย่านี่ครับ” จ้านฉิงเหย่ขมวดคิ้วขึ้น

“เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลัง ยายของแกกำลังหาแกอยู่ ไปหายายซะ!”

จ้านฉิงเหย่ตอบรับไปคำหนึ่งแล้วจึงหามาพูดกับถังจือซย่า “จือซย่า คุณยายของฉันกำลังเรียกหาฉันอยู่ พวกเราไปพบท่านด้วยกันไหม ท่านจะต้องชอบเธอแน่”

ถังจือซย่า “...”

เธอคิดว่าจ้านฉิงเหย่คงไม่รู้เรื่องที่เธอและนายหญิงใหญ่สีเคยเจอกันมาก่อน เธอฉีกยิ้ม “นายไปเถอะ ให้ฉันพักสักหน่อย เมื่อกี้นายทำให้ฉันขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว”

“ทำให้เธอตกใจเหรอ” จ้านฉิงเหย่รีบยื่นขวดน้ำให้เธอ “อ่ะ ดื่มน้ำก่อน”

ถังจือซย่าบิดฝาขวดเปิดน้ำยกขึ้นดื่ม แล้วกระตุ้นเขา “นายรีบไปพบคุณยายก่อนเถอะ!”

“อื้อ! งั้นเธอพักผ่อนอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวฉันกลับมา” เมื่อพูดจบ จ้านฉิงเหย่ก็เปิดประตูเดินออกไป ถังจือซย่าค่อยรู้สึกโล่งอก เธอกระหายน้ำมากจึงยกขวดน้ำดื่มต่ออีกหลายอึก เธอจับใบหน้าของตัวเอง ยังคงร้อนผ่าว