รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 131

จ้านฉิงเหย่หยิบแหวนเพชรส่งให้เธอ “งั้นรับแหวนวงนี้ไว้สิ ฉันตั้งใจให้เธอ”

“ไม่ได้ มันมีราคามากเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้ นายเก็บไว้เถอะ! ไม่แน่ว่านายจะได้ใช้มันในอนาคต” ถังจือซย่าปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มจางๆ

“เธอเป็นอย่างนี้ตลอดเลย ฉันน่ะอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธทุกครั้ง ถังจือซย่าเอ๋ย เธอช่วยเป็นคนฟุ้งเฟ้อสักหน่อยหรือบูชาเงินสักนิดก็ยังดี อย่างน้อยๆ ก็ละโมบขึ้นบ้างก็ได้ ได้ไหม” จ้านฉิงเหย่ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว

ถังจือซย่ายิ้ม เธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเธอมีเหงื่อซึมออกมา เมื่อสักครู่เธอตื่นเต้นเกินไป คนจำนวนมากมายขนาดนั้นอยู่ที่ด้านล่างเวที หากเธอไม่รู้สึกประหม่าสิ ถึงจะเป็นเรื่องแปลก

เวลานี้ โทรศัพท์มือถือของจ้านฉิงเหย่ก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูและเห็นว่าเป็นพ่อของเขาที่โทรมา เขารับสาย “ฮัลโหล พ่อ”

“แกอยู่ไหน?” น้ำเสียงของพ่อค่อนข้างจริงจัง

“ผมอยู่ในห้องรับรองพิเศษครับพ่อ มีอะไรไหมครับ”

“แกขอคนเขาแต่งงาน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แกจะไม่ปรึกษาพ่อแม่สักหน่อยเลยหรือ”

“ขอโทษที่ผมทำตามอำเภอใจครับ แต่พ่อแม่ก็รู้ว่าผมชอบจือซย่านี่ครับ” จ้านฉิงเหย่ขมวดคิ้วขึ้น

“เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลัง ยายของแกกำลังหาแกอยู่ ไปหายายซะ!”

จ้านฉิงเหย่ตอบรับไปคำหนึ่งแล้วจึงหามาพูดกับถังจือซย่า “จือซย่า คุณยายของฉันกำลังเรียกหาฉันอยู่ พวกเราไปพบท่านด้วยกันไหม ท่านจะต้องชอบเธอแน่”

ถังจือซย่า “...”

เธอคิดว่าจ้านฉิงเหย่คงไม่รู้เรื่องที่เธอและนายหญิงใหญ่สีเคยเจอกันมาก่อน เธอฉีกยิ้ม “นายไปเถอะ ให้ฉันพักสักหน่อย เมื่อกี้นายทำให้ฉันขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว”

“ทำให้เธอตกใจเหรอ” จ้านฉิงเหย่รีบยื่นขวดน้ำให้เธอ “อ่ะ ดื่มน้ำก่อน”

ถังจือซย่าบิดฝาขวดเปิดน้ำยกขึ้นดื่ม แล้วกระตุ้นเขา “นายรีบไปพบคุณยายก่อนเถอะ!”

“อื้อ! งั้นเธอพักผ่อนอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวฉันกลับมา” เมื่อพูดจบ จ้านฉิงเหย่ก็เปิดประตูเดินออกไป ถังจือซย่าค่อยรู้สึกโล่งอก เธอกระหายน้ำมากจึงยกขวดน้ำดื่มต่ออีกหลายอึก เธอจับใบหน้าของตัวเอง ยังคงร้อนผ่าว

คงยังแดงอยู่สินะ

ในเวลานี้ งานเลี้ยงด้านนอกยังคงคึกคัก บทสนทนาในตอนนี้ยังคงเป็นเรื่องการขอแต่งงานเมื่อสักครู่ ทุกคนต่างคาดเดาถึงภูมิหลังของหญิงสาวที่ถูกขอแต่งงาน หญิงสาวที่ถูกท่านชายแห่งตระกูลจ้านขอแต่งงานได้จะต้องเป็นคนในตระกูลที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ!

“เหมือนฉันจะไม่เคยได้ยินชื่อของตระกูลถังมาก่อนเลยนะ!” คุณหญิงคุณนายหลายคนกำลังจับกลุ่มพูดคุยกัน ต่างก็คาดเดาตัวตนของถังจือซย่ากันไปต่างๆ นานา

“เหมือนว่าเมื่อกี้นี้เธอดูจะสนิทสนมกับนายหญิงใหญ่สีเลยทีเดียว ดูไปแล้วจะต้องเป็นคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ลึกลับแน่ๆ!”

“อาจจะใช่นะ! หน้าตาก็สวยมาก รูปร่างก็ใช่เล่น ไม่รู้ว่าที่บ้านทำอะไร”

เวลานี้ มีเสียงขึ้นหญิงสาวคนหนึ่งแทรกขึ้น “นี่! ฉันรู้นะคะว่าผู้หญิงที่ถูกขอแต่งงานเมื่อสักครู่นี้เป็นใคร”

เหล่าคุณนายหันมองไปตามเสียง เด็กสาวคนหนึ่งที่ถือแก้วไวน์กำลังมองมาที่พวกเธอ หนึ่งในนั้นจำเธอได้ นี่ไม่ใช่หลานบุญธรรมที่อยู่ข้างๆ นายหญิงใหญ่สีหรอกหรือ?

“หืม! งั้นรีบบอกมาเร็วๆ เข้า” บรรดาคุณหญิงคุณนายต่างจริงจังกับเรื่องซุบซิบนินทา

“คุณถังคนนี้เป็นนักออกแบบเครื่องประดับธรรมดาดาดๆ อยู่ที่หอรุ่ยเป่า พ่อของเธอเปิดบริษัทการลงทุนด้านวัสดุก่อสร้าง ภูมิหลังของนางหรือ! สามัญ ไม่มีอะไรพิเศษ”

“อะไรนะ ภูมิหลังตระกูลธรรมดาสามัญก็ถูกคุณชายจ้านขอแต่งงานได้หรือนี่?”

ซ่งซานพูดพลางอมยิ้ม “คนเขามีความสามารถน่ะ!”

รอยยิ้มนี้ทำให้ผู้คนอดคิดไม่ได้ว่า ดูแล้วน่าจะเป็นถังจือซย่าคนนี้ที่คิดจะจับคนรวย

ซ่งซานมองดูการซุบซิบนินทาของคุณหญิงคุณนายเหล่านี้ เธอคิดว่าคงไม่นานนักหรอก ทุกคนจะต้องรู้เกี่ยวกับสถานะธรรมดาๆ ของถังจือซย่า ดูซิว่าหล่อนจะเชิดหน้าไปได้สักเท่าไหร่กันเชียว

ในห้องรับรองพิเศษ ถังจือซย่าเหลือบมองเวลา สองทุ่มกว่าแล้ว เธอควรจะกลับเสียที เป็นจุดสนใจไม่ใช่เรื่องดีเลย

กลับไปเดี๋ยวนี้เลยน่าจะดีกว่า เมื่อถังจือซย่าเปิดประตูห้องรับรองพิเศษ เธอรู้สึกได้ว่ามีสายตาจากรอบทิศกำลังพุ่งตรงมาที่เธอ แม้ว่าส่วนใหญ่จะคิดว่าเธอน่าอิจฉา แต่ถังจือซย่าไม่อยากเด่นดังและไม่ต้องการเป็นจุดสนใจของคนอื่นด้วย

ถังจือซย่าตัดสินใจกลับไปโดยไม่ทักทายใคร เธอยกชายกระโปรงชุดราตรีขึ้นและเดินตรงไปที่ประตูใหญ่

ซ่งซานนั้นคอยมองหาถังจือซย่าอยู่ตลอด เธออยากจะรู้ว่าถังจือซย่ากำลังทำอะไรอยู่ ทันใดนั้นเธอเห็นถังจือซย่าเดินไปทางประตูใหญ่ เธอนิ่งอึ้งไป หรือว่าเจ้าหล่อนจะกลับแล้ว