รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 132

แต่แล้ว ในฉับพลันนั้นเอง สายตาของซ่งซานถูกร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังของถังจือซย่าดึงดูด สีจิ่วเฉินเดินผ่านผู้คนเดินตรงไปหาเธอ

ความเกลียดชังปรากฏในดวงตาของซ่งซาน เธอวางแก้วไวน์ลง แล้วเดินตามสีจิ่วเฉินไป เธออยากรู้ว่าทำไมสีจิ่วเฉินจึงได้เดินตามถังจือซย่า

ถังจือซย่าเพิ่งเดินออกมาจากโถงใหญ่ ก็ได้ยินเสียงเย็นชาของชายหนุ่มรั้งเธอไว้ “เดี๋ยวก่อน”

ถังจือซย่าหันศีรษะกลับไป ในความมืด เธอเห็นสีจิ่วเฉินเดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางสูงสง่า ดวงตาเย็นชาจ้องมาที่เธอแล้วเอ่ยถามขึ้น “คุณตกลงใจที่จะแต่งงานกับฉิงเหย่จริงๆ หรือ”

ถังจือซย่างุนงง เธอคิดว่า เขาจะต้องได้เห็นการขอแต่งงานที่เวอร์วังเมื่อสักครู่นี้แน่

ช่างมันเถอะ เธอขี้เกียจจะอธิบายให้เขาฟังแล้ว

“นี่เป็นเรื่องของฉัน” ถังจือซย่าเอื้อมมือไปกดลิฟต์

ที่ประตูใหญ่ในเวลานี้ มีเพียงบริกรยืนเฝ้าอยู่เท่านั้น ไม่มีแขกเหรื่อคนอื่นๆ สีจิ่วเฉินหรี่ตาลง ดูเหมือนเขากำลังเหลืออด เขาคว้าแขนของถังจือซย่าและดึงเธอเข้าไปข้างๆ บริเวณทางเดินออกสู่ระเบียง

ถังจือซย่าร้องออกมาเมื่อถูกเขาใช้กำลังดึงเธอ เธอทำได้เพียงพยายามต่อต้านเขาอย่างโกรธเคืองอยู่ด้านหลัง “สีจิ่วเฉิน ปล่อยฉันนะ”

แต่ชายคนนั้นไม่สนใจและลากเธอไปที่ระเบียงที่ปลอดคน ที่นี่มีไม้กระถางล้ำค่ามากมาย ดูเหมือนเป็นสวนดอกไม้เล็กๆ และค่อนข้างลึกลับ

ถังจือซย่าดิ้นรนขัดขึ้นด้วยความโมโห แต่เธอที่ไม่สามารถหลุดพ้นไปได้ เธอถูกชายหนุ่มผลักเข้าไปที่มุมหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มยื่นเข้ามาใกล้ ดวงตาของคนทั้งคู่สอดประสาน มันใกล้เสียจนปลายจมูกแทบจะชนกัน

เมื่อเธอรู้สึกถึงลมหายใจร้อนของชายหนุ่มบนใบหน้า เธอผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ และกดเสียงต่ำตวาดออกไป “สีจิ่วเฉิน คุณทำตัวต่ำช้าพอหรือยัง”

“คุณตอบตกลงแต่งงานกับฉิงเหย่จริงๆ หรือ คุณจะแต่งงานกับเขาหรือ” เสียงที่เอ่ยถามออกมาของสีจิ่วเฉิน ดูเหมือนจะอ่อนโยน แต่กลับแฝงไปด้วยความเยือกเย็น

หากเธอตอบว่าใช่ เขาคงจะขย้ำเธอแน่

ถังจือซย่าเบือนหน้าหนี “เกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ”

“แต่ระหว่างเราสองคน มีเรื่องที่บอกใครไม่ได้อยู่นะ” ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเตือนเธอ