รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 133

เวลานี้ เธอได้ยินเสียงจากด้านหลัง มีคนกำลังมา ซ่งซานไม่กล้าอยู่ต่อ จึงหลบออกไปโดยใช้ประตูด้านข้าง

คนเหล่านี้เป็นแขกที่ต้องการหาพื้นที่สงบเงียบเพื่อพูดคุยเรื่องงานกัน พวกเขาจึงเลือกมาที่ระเบียงแห่งนี้

แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า พื้นที่ตรงนี้ มีคนจับจองอยู่ก่อนแล้ว

คราวนี้ถังจือซย่าอยากจะบ้าตายแล้ว ชายหนุ่มคนนี้ต้องการจะให้ชื่อเสียงของเธอป่นปี้หรืออย่างไร และในเวลานี้เอง สีจิ่วเฉินก็ปล่อยมือจากเธอ แล้วใช้ฝ่ามือใหญ่โตของเขากดเธอไว้ในอ้อมกอดเพื่อปกปิดใบหน้าของเธอ

เวลานี้ หากถังจือซย่าไม่แอบอยู่ในอ้อมอกของเขา เห็นทีจะไม่ได้เสียแล้ว เธอไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นเข้า

และในขณะที่ชายทั้งสามเดินเข้ามาก็ได้เห็นว่าที่บริเวณมุมกำแพงมีคนอยู่ พวกเขาจ้องไปที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ด้วยความตะลึง ในเวลาเดียวกันนี้เอง พวกเขาก็ได้เห็นว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งซุกอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มคนนั้น

ก่อนที่ชายทั้งสามจะทันได้มีสติ ก็ถูกแววตาเย็นยะเยียบจ้องกลับมา ในพริบตานั้น พวกเขาก็ได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นอย่างชัดเจน

นี่มันคุณชายใหญ่แห่งตระกูลสีไม่ใช่หรือ

“ขอโทษด้วย ขอโทษที่รบกวน” แขกชายทั้งสามรีบหันหลังและเดินจากไป

ทันทีที่พวกเขาเดินจากไปแล้ว ถังจือซย่าก็เงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ แต่เธอเงยหน้าขึ้นมาเร็วเกินไป หน้าผากของเธอกระแทกเข้าที่คางแข็งๆ ของชายหนุ่ม มันเจ็บเสียจนเธอต้องสูดลมหายใจ

เธอถลึงตาใส่เขา แต่กลับมองเห็นบ่อน้ำแข็งที่นิ่งสงบ ซึ่งปลายลึกสุดนั้นคือความมืดที่มองไม่เห็น แต่รอบนอกนั้นกลับถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง

“ปฏิเสธฉิงเหย่ซะ ไม่อย่างนั้น ผมจะเอาเรื่องของพวกเราป่าวประกาศให้ทั่ว” สีจิ่วเฉินกดเสียงต่ำขู่

“สีจิ่วเฉิน หากฉันปฏิเสธจ้านฉิงเหย่ ก็อย่าคิดนะว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ ฝันไปเถอะ!” ถังจือซย่าพูดอย่างโมโห เธอผลักเขาออกและเดินออกไปด้านนอกระเบียง

เพราะเธอรีบเกินไป เธอจึงสะดุดกับชุดราตรียาวของเธอ ทันใดนั้น เธอล้มลงตรงบันไดที่ระเบียงสวนดอกไม้

“อา...” เข่าของถังจือซย่าเจ็บ เจ็บจนเธอต้องสูดปาก

ขายาวๆ ของชายหนุ่มก้าวเข้ามาในทันที แขนยาวๆ ของเขาก็พยุงให้เธอลุกขึ้น พร้อมด้วยคำตำหนิ “ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามประจำเลย”