รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 134

นายหญิงใหญ่สียกมือขึ้นทาบอกทันที “พอแล้ว หลานกำลังทำให้ยายตกใจนะ”

“คุณยายครับ คุณยายอย่าตื่นตระหนกไปเลยครับ” จ้านฉิงเหย่รีบเข้ามานวดไหล่ให้เธอและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณยาย ผมแต่งเธอเข้ามาเป็นหลานสะใภ้ให้คุณยาย ดีไหมครับ”

ในใจของนายหญิงใหญ่สีกำลังทอดถอนหายใจ หนี้บุญคุณของตระกูลถังที่คนตระกูลสีติดค้างไว้ ชั่วชีวิตนี้คงไม่สามารถชดใช้คืนได้หมด ครั้งหนึ่งเป็นคนแม่ที่ช่วยชีวิตหลานชายของเธอ อีกครั้งเป็นลูกสาวที่ได้ช่วยเหลือหลานชายอีกคนหนึ่งของเธอไว้ บุญคุณนี้ยิ่งใหญ่ล้นฟ้า

“ฉิงเหย่ หลานชอบจือซย่าจริงๆ ใช่ไหม งั้นจือซย่าล่ะ เธอก็ชอบหลานด้วยหรือเปล่า” นายหญิงใหญ่สีถามขึ้นอย่างใคร่รู้

“แน่นอนสิครับ ผมกับจือซย่าคบกันมาจะสองปีแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเราก็ดีมากด้วยครับ”

“ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ได้ ยายสนับสนุนให้หลานแต่งงานกับเธอ ดูแลเธอและลูกของเธอให้ดีๆ นะ”

“คุณยายรู้ได้ยังไงกันครับว่าจือซย่ามีลูกแล้ว” จ้านฉิงเหย่ถามด้วยความประหลาดใจ

“เรื่องนี้ไว้ยายจะบอกอีกทีในภายหลัง เอาเป็นว่า ฉิงเหย่ ยายหวังว่าหลานจะรีบแต่งงานกับเธอเร็วๆ” นายหญิงใหญ่สีกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าใครจะเป็นคนแต่ง ก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ถังจือซย่าแต่งเข้าตระกูลสี ทุกคนจะปฏิบัติต่อเธอด้วยดี”

และในเวลานี้เอง นอกห้องรับรองพิเศษ บริกรเปิดประตูออก ชายหนุ่มรูปงามเดินก้าวเข้ามาด้านใน สีจิ่วเฉินมาถึงแล้ว

เมื่อเห็นญาติผู้พี่เดินเข้ามา จ้านฉิงเหย่รีบตั้งใจทุบไหล่ให้คุณยายพลางพูดขึ้นเสียงดัง “ขอบคุณนะครับคุณยายที่สนับสนุนผม ผมจะรีบแต่งจือซย่าเข้ามาเป็นหลานสะใภ้ให้คุณยายครับ”

“จ้ะ ยายรองานแต่งงานของหลาน อย่าปล่อยให้ยายรอนานเกินไปล่ะ”

“ผมจะไม่ให้คุณยายต้องรอนานครับ” จ้านฉิงเหย่เอ่ยปากรับรอง แล้วส่งยิ้มไปทางญาติผู้พี่ผู้เป็นศัตรูหัวใจ พลางพูดด้วยความมั่นใจ “พี่ พี่ก็รอดื่มเหล้ามงคลของผมได้เลยนะ”

สีจิ่วเฉินมองหาที่นั่งและนั่งลง ดวงตาของเขามองกลับไป “ไว้รอเธอรับปากแต่งกับนายก่อน ค่อยว่ากัน”

“จือซย่าตอบรับคำขอแต่งงานของผมแล้วล่ะ” จ้านฉิงเหย่พูดด้วยความมั่นใจ คราวนี้ พี่ชายคงจะยอมถอนตัวแล้วล่ะ!

“อย่างนั้นก็ดี ฉิงเหย่ ยายรอข่าวดีจากหลานนะ” นายหญิงใหญ่สีตบไหล่ของเขา และยิ้มด้วยความปีติยินดี

“คุณยายครับ ผมขอตัวไปหาพ่อกับแม่ก่อนนะครับ” เมื่อจ้านฉิงเหย่พูดจบ เขามองไปที่ญาติผู้พี่อย่างมีนัย แล้วจึงผลักประตูออกไป

นายหญิงใหญ่สีมองไปที่หลานชายที่อยู่ตรงข้าม แววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความยินดี “จิ่วเฉิน ย่าคิดไม่ถึงเลยว่าจือซย่าจะเป็นผู้หญิงที่ช่วยชีวิตฉิงเหย่ในตอนนั้น นี่เป็นโชคชะตาระหว่างตระกูลของพวกเรากับจือซย่า ตอนนี้ หลานหลีกทางให้ฉิงเหย่ก็แล้วกัน! เพราะยังไงก่อนหน้านี้ที่ย่าให้หลานแต่งกับเธอ หลานเองก็ไม่พอใจ”

สีจิ่วเฉินยกถ้วยชาขึ้นจิบ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงตอบออกมา “ได้”

“หลานชอบซ่งซานไหม เคยคิดจะแต่งกับเธอไหม” นายหญิงใหญ่สีลองถามหยั่งเชิง

“ไม่ครับ”

“งั้นก็ดีแล้ว ชดเชยให้เธอด้วยวัตถุก็แล้วกัน! เด็กซ่งซานคนนี้ความคิดซับซ้อนวุ่นวาย ย่าไม่ค่อยชอบ” นายหญิงใหญ่สีพูดออกมาตรงๆ เธอไม่เคยมองคนพลาด

สีจิ่วเฉินพยักหน้านิ่งๆ และได้ยินนายหญิงใหญ่สีถอนหายใจ “ในที่สุด จือซย่าก็จะได้แต่งเข้าตระกูลของเราแล้ว ย่าดีใจจริงๆ”

หากนายหญิงใหญ่สีรู้ว่า หลานชายของเธอทั้งสองต่างก็ตกหลุมรักถังจือซย่า ไม่รู้ว่าเธอจะมีความสุขหรือจะปวดขมองกันแน่

หลังจากนั่งรถครึ่งชั่วโมง ถังจือซย่าก็กลับถึงบ้าน เธออาบน้ำและเปลี่ยนชุดนอนสบายๆ ออกมา ถังจวิ้นกลับไปแล้ว เธอนั่งกอดลูกชายอยู่ที่โซฟา และดูสารคดีสัตว์โลกไปด้วยกัน

ช่วงเวลานี้ดูเงียบสงบและสวยงาม ถังจือซย่าใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในสมองของเธอเต็มไปด้วยเรื่องวุ่นวายของสีจิ่วเฉินในวันนี้

แค่คืนเดียวโดนเขาจูบไปถึงสองครั้ง โชคร้ายชะมัด

“หม่ามี๊ กำลังคิดถึงใครเหรอฮะ คุณอาสีหรือว่าคุณอาจ้านฮะ” เด็กน้อยบิดศีรษะขึ้นมามองเธอ”

ถังจือซย่ารีบอธิบายทันที “ไม่ใช่นะ! หม่ามี๊กำลังคิดเรื่องงานจ้ะ”

จนกระทั่งเธอผล็อยหลับไปในตอนกลางคืน หัวสมองของถังจือซย่าก็ยังคงเต็มไปด้วยสีจิ่วเฉิน มันทำให้เธอหงุดหงิดใจมาก แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอ แต่เขาก็ยังเข้ายึดครองความนึกคิดของเธอ

ยามเช้าตรู่

วันใหม่ก็ได้เริ่มต้นอีกครั้ง