รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 135

ถังจือซย่าพาลูกชายไปส่งที่โรงเรียนด้วยอารมณ์แจ่มใส เธอส่งจุ๊บให้เด็กน้อย แล้วจึงหันหลังเรียกรถแท็กซี่ตรงไปที่บริษัท

เมื่อมาถึงห้องทำงาน เธอเริ่มทำงานทันที ตอบอีเมลสองสามฉบับ ก็ถึงเวลาประชุมช่วงเช้า ระยะนี้ หลี่เหมยตามติดเกี่ยวกับเรื่องการเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่อย่างใกล้ชิด ในฐานะของแผนกออกแบบ เธอจำเป็นต้องรังสรรค์ผลงานการออกแบบใหม่ๆ ควบคู่ไปกับการตีตลาด

ในที่ประชุม หลี่เหมยกล่าวชื่นชมถังจือซย่า เพราะผลงานที่ได้รับรางวัลของเธอนั้น ได้รับความนิยมอย่างมาก อีกทั้งยังตอบสนองความต้องการของตลาดได้เป็นอย่างดี และได้กลายเป็นผลิตภัณฑ์หลักของร้านค้าในเครือด้วย

แต่ถังจือซย่าก็ไม่ได้รู้สึกหลงระเริง และในเวลานี้เอง หลี่เหมยก็ประกาศขึ้นว่า “เมื่อสักครู่นี้ ฝ่ายการเงินโทรมาบอกว่าจะโอนเงินรางวัลให้ล่วงหน้า น่าจะเป็นช่วงบ่ายวันนี้นะ จือซย่า ไอ้หย่า พวกเธอรอเช็คข้อความจากธนาคารกันด้วย”

ฉับพลันนั้น สายตาของไอ้หย่าก็พุ่งไปที่ถังจือซย่า แววตานั้นไม่มีเจตนาดีแฝงอยู่เลย

ถังจือซย่าเองก็รับรู้ได้ แต่เธอไม่รู้ว่าไอ้หย่าจะทำเรื่องวุ่นวายอะไรอีก และเธอเองก็ขี้เกียจจะใส่ใจ

เมื่อการประชุมเสร็จสิ้น ถังจือซย่ากลับมาที่ห้องทำงาน ไม่นานนัก เธอก็ได้ยินเสียงข้อความจากธนาคารแจ้งเข้ามา เมื่อเปิดดู เลขศูนย์เจ็ดตัวนั้นทำให้เธอตาฝ้าฟางไปชั่วขณะ

ไม่คิดว่าฝ่ายการเงินจะโอนเงินรางวัลมาให้รวดเร็วปานนี้ ต้องขอชมเชยจริงๆ

เมื่อมีเงินรางวัลก้อนนี้อยู่ในมือ ความกระตือรือร้นในการทำงานของถังจือซย่าสูงเป็นพิเศษ แค่เพียงพริบตาเดียวก็ได้แบบร่างมาถึงสามฉบับ และเป็นแบบร่างที่เธอค่อนข้างพอใจมากด้วย

และในเวลานี้เอง โทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานเธอดังขึ้น ถังจือซย่าเอื้อมมือไปรับ “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

“ฮัลโหล ใช่ถังจือซย่าหรือเปล่า ฉันจะบอกเรื่องวงในให้คุณรู้ ถ้วยรางวัลที่คุณได้รับนั้น เป็นเพราะสีจิ่วเฉิน ได้ใช้เส้นสายให้คุณ ถ้าหากตัดสินกันที่ฝีมืออย่างเดียว ชิ้นงานของคุณ เต็มที่ก็ได้เข้ารอบสามคนสุดท้ายเท่านั้น ไม่มีทางได้รับรางวัลชนะเลิศอย่างแน่นอน”

สีหน้าของถังจือซย่าเปลี่ยนไปทันที เธอรีบร้อนถามกลับ “คุณเป็นใคร รู้เรื่องนี้ได้ยังไง”

“ผมเป็นใครไม่สำคัญ เรื่องที่ผมพูดเป็นความจริง รางวัลที่คุณได้รับต้องขอบคุณสีจิ่วเฉิน เขาเป็นคนโทรหาประธานของพวกเราด้วยตัวเอง ถ้าไม่เชื่อคุณก็ไปถามเขาดูสิ คณะกรรมการทุกคนรู้เรื่องนี้กันหมด เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เปิดเผยกันในกองตัดสินอยู่แล้ว”

ชายผู้นั้นพูดจบก็วางสายไป

ถังจือซย่าอยู่ในอาการสับสนงุนงงไปหมด ใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าว ราวกับว่าเพิ่งถูกใครบางคนตบหน้าไปหนึ่งฉาด เธอเจ็บจนได้ยินเสียงวิ้งในหู

รางวัลที่เธอได้รับเป็นเพราะสีจิ่วเฉินช่วยเธอ ไม่ใช่เพราะเธอสมควรได้รับมันจริงๆ

ร่างกายของถังจือซย่ารู้สึกเหมือนถูกไฟเผา เผาจนจิตใจของเธอกระสับกระส่าย สมองของเธอร้อนรุ่มไปหมด เธอคว้าโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป

สภาวะที่กำลังโกรธเป็นไฟของถังจือซย่า ตกสู่สายตาของไอ้หย่าที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างบานสูงจรดเพดานพอดี นัยน์ตาของเธอกำลังยิ้มเยาะ คราวนี้ ถังจือซย่ายังจะกล้ารับรางวัลนี้อยู่ไหม

เรื่องที่เกิดขึ้นกับหลี่ซั่วเมื่อคราวที่แล้วทำให้ไอ้หย่าได้เจอกับเขา และได้รับรู้เรื่องภายในเกี่ยวกับการตัดสิน เธอจึงติดต่อไปหาผู้จัดการภายในคนหนึ่งและร้องขอให้เขาช่วยโทรศัพท์ไปหาถังจือซย่า

เธอไม่ยอมให้ความโดดเด่นของถังจือซย่ามาบดบังรัศมีของเธอเด็ดขาด จะดีที่สุดถ้าเรื่องนี้ถูกทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ชื่อเสียงของถังจือซย่าจะได้จบสิ้น

ขณะที่อยู่ในลิฟต์ ถังจือซย่าสูดลมหายใจลึกๆ เงินรางวัลนั้นเธอคงรับไว้ไม่ได้แล้ว และถ้วยรางวัลนั้นก็จะกลายเป็นสิ่งที่แสดงถึงความอัปยศ

สีจิ่วเฉินต้องการตอบแทนบุญคุณแก่เธอด้วยวิธีนี้ แต่เธอจะไม่ยอมรับผลประโยชน์ใดๆ จากเขาทั้งสิ้น

ห้องทำงานของประธาน

ถังจือซย่าเคาะประตูห้อง เสียงผู้ชายดังออกมาจากด้านใน “เข้ามา”

ถังจือซย่าเปิดประตูเข้าไป สีจิ่วเฉินกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงาน ข้างตัวเขามีเอกสารวางกองพะเนินอยู่ ดูแล้วเขาก็กำลังยุ่งอยู่ไม่น้อย

“ถ้วยรางวัลนั่นของฉัน คุณเป็นคนเล่นตุกติกมาให้ฉันใช่ไหม บอกความจริงมาเถอะ” มือทั้งสองของถังจือซย่าวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา เธอพยายามตั้งสติให้ตัวเองใจเย็นลง

สายตาที่สีจิ่วเฉินมองเธอ เขาไม่รู้จะโกหกเธออย่างไร จึงพยักหน้าเบาๆ

“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ เพราะคุณจะตอบแทนบุญคุณให้ฉันงั้นหรือ สีจิ่วเฉิน ฉันไม่ต้องการการตอบแทนบุญคุณจากคุณ ต่อไปนี้เรื่องสวัสดิการต่างๆ ในบริษัท คุณไม่จำเป็นต้องช่วยฉันอีกแล้ว เรื่องของฉัน คุณไม่ต้องยื่นมือเข้ามายุ่งทั้งนั้น ตกลงไหมคะ” เมื่อเธอพูดถึงคำสุดท้าย น้ำเสียงของเธอแทบจะเป็นการวิงวอนแล้ว

สีจิ่วเฉินมองเธออย่างตกตะลึง เขาเพียงต้องการจะช่วยเธอเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายเธอเลย