รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 138

หันเหลยหย่าอดไม่ได้ที่ยกมุมปากขึ้นยิ้มเยาะ “ถังจือซย่า ฉันหาข้อมูลของเธอก่อนจะมาที่นี่ เธอก็แค่นักออกแบบธรรมดาๆ คนหนึ่ง เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว พื้นเพครอบครัวก็ธรรมดา เงินสิบล้านนี้ ต่อให้เธอหาทั้งชีวิตก็หาไม่ได้หรอกนะ”

“แต่ฉันไม่ใช่คนที่เห็นเงินแล้วตาโตนะคะ คุณหันอย่าใช้เงินฟาดหัวคนอื่นเลยค่ะ เก็บกลับไปเถอะ! คุณชอบจ้านฉิงเหย่ นั่นก็เป็นเรื่องของคุณกับเขา อย่าเอาฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเลย” ถังจือซย่ายืดตัวตรง เธอไม่ต้องการถูกดูหมิ่น

หันเหลยหย่าขมวดคิ้ว เธอพินิจถังจือซย่าอย่างละเอียด ชุดทำงานที่เธอสวมนั้น ไม่สามารถปิดบังอำพรางความงดงามของเธอได้ เธอเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์เซ็กซี่ในแบบที่ผู้ชายชอบ

“ฉันรู้มาว่าเธอเคยช่วยชีวิตฉิงเหย่เอาไว้ ดังนั้น ฉันถือว่าให้เกียรติเธอมากแล้วนะ แต่อยากจะบอกเอาไว้อย่าง พ่อแม่ของฉิงเหย่และพ่อแม่ของฉันต่างก็ได้หมายมั่นจะให้พวกเราแต่งงานกัน อย่างเธอน่ะ ไม่มีทางหยุดเรื่องการแต่งงานของพวกเราได้หรอก เพื่อตัวเธอเอง เธอควรจะรีบถอนตัวออกไปซะ” หว่างคิ้วของหันเหลยหย่าแสดงออกถึงความมั่นใจ ริมฝีปากสีแดงของเธอเผยให้เห็นรอยยิ้มดูถูกเหยียดหยาม

ถังจือซย่าไม่รู้จริงๆ ว่า นี่ก็เรียกว่าให้เกียรติ มาถึงก็เอาเงินมาดูถูกผู้อื่น พร้อมกับคำพูดเย้ยหยันหลากหลายรูปแบบ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งงานกับจ้านฉิงเหย่ เธอก็หวังว่าจ้านฉิงเหย่จะไม่เอาผู้หญิงแบบนี้มาเป็นภรรยา

“คุณหันคะ ขอโทษนะคะ ฉันกำลังยุ่ง หากคุณไม่มีธุระอะไรก็เชิญกลับไปได้แล้วค่ะ!” ถังจือซย่าไม่อยากจะวุ่นวายกับเธอมากไปกว่านี้

ไม่มีสาระอะไรเลย

“เธอ...” หันเหลยหย่ารู้สึกโมโห ถังจือซย่าไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เธอพูดเลยหรอกหรือ

หรือว่าด้วยสถานะและความร่ำรวยของเธอ ไม่เพียงพอจะทำให้เจ้าหล่อนหวาดกลัว?

“คุณหันจะมีอิทธิพลหรืออำนาจยังไงก็เป็นเรื่องของคุณค่ะ ฉันเชื่อว่าบ้านเมืองทุกวันนี้เป็นสังคมที่มีกฎหมาย ทุกคนเท่าเทียมกัน คุณไม่ได้สูงส่งไปกว่าฉัน ในทางกลับกัน ฉันก็ไม่ได้ต่ำต้อยไปกว่าคุณ อย่าเอาความคิดเองเออเองว่าตัวเองสูงส่ง มาก้าวก่ายชีวิตของฉัน” ถังจือซย่าพูดด้วยเหตุผล

หันเหลยหย่าพูดไม่ออก “เธอ...ถังจือซย่า เธอนี่กบในกะลาจริงๆ ช่างไม่รู้กฎของโลกใบนี้เอาเสียเลย”

สีหน้าของถังจือซย่าดำมืดลง “หากคุณหันต้องการยกตนข่มคนอื่น ได้โปรดไปที่อื่นเถอะค่ะ อย่ารบกวนการทำงานของฉันอีกเลย”

หันเหลยหย่าเริ่มรู้สึกอับอาย ท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวของถังจือซย่า ทำให้เธอไม่รู้จะไปต่ออย่างไร

“ไปจากฉิงเหย่ซะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่เกรงใจ” สองมือของหันเหลยหย่าวางลงบนโต๊ะ สายตาของเธอส่งสัญญาณเตือน

ถังจือซย่าไม่กลัวเธอเลยสักนิด เธอลุกขึ้นยืนโดยใช้ความสูงที่เท่าเทียมกันตอบกลับอย่างสุภาพ “คุณหันคะ ฉันรู้สึกว่าคุณมีความมั่นใจมาก หากคุณมีความสามารถก็จัดการจับจ้านฉิงเหย่ให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากันค่ะ ข่มขู่ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์”