รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 140

ถังจือซย่าไม่ได้สนใจคนที่พูดอยู่บนเวทีเลย ตรงกันข้าม เธอต้องการถามชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเธอว่าเขามาทำอะไรที่นี่ แต่ติดที่พ่อของเธอนั่งอยู่ด้วย เธอจึงไม่สะดวกที่จะคุยกับเขา

“พ่อคะ พวกเรามีหวังไหมคะ” ถังจือซย่าหันไปกระซิบถามพ่อ

ถังจวิ้นส่ายหัว “พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน”

อย่างไรก็ตาม บริษัทของเขาก็เข้าร่วมประมูลแล้ว ส่วนโอกาสจะมีหรือไม่นั้นไม่แน่ชัด แต่ช่วงหลังมานี้โชคของเขาดีมาก ทุกครั้งที่เขารู้สึกหมดหวัง สุดท้ายผลลัพธ์กลับกลายเป็นบริษัทเขาที่เป็นผู้ถูกเลือก

สรุปแล้ว ถังจวิ้นมักจะอาศัยดวง

ดวงตาของสีจิ่วเฉินจ้องไปที่ผมยาวนุ่มสลวยของหญิงสาว แม้แต่ด้านหลังของเธอก็ยังสวยงาม

ถังจือซย่ารู้สึกอึดอัด เหมือนมีสายตากำลังจดจ้องมาที่ด้านหลังของเธอ

วันนี้มีการประมูลทั้งหมดสี่โครงการ โครงการที่ถังจวิ้นสนใจเป็นโครงการที่สอง โครงการแรกได้ประกาศรายชื่อบริษัทที่ได้รับงานประมูลไปแล้ว ตามติดมาด้วยโครงการที่สอง ถังจวิ้นรู้สึกตื่นเต้นจนมือทั้งสองกำแน่น เมื่อถังจือซย่าได้ยินรายชื่อบริษัทของพ่ออยู่ในรายชื่อบริษัทที่เข้าร่วมประมูล เธอก็รู้สึกประหม่าไปด้วย เธอหวังว่าพ่อจะชนะการประมูลครั้งนี้

แต่เมื่อคิดๆ ดูแล้ว ก็ไม่ควรจะตั้งความหวังมากเกินไป

“หลังจากที่พวกเราได้ทำความเข้าใจ ตรวจสอบ ทั้งยังพิจารณาจากข้อมูลหลายๆ ด้านประกอบกันแล้ว บริษัทที่ได้รับงานประมูลวัสดุก่อสร้างสำหรับโครงการทางวิศวกรรมขนาดใหญ่ของพวกเราได้แก่...บริษัทต่อไปนี้”

“บริษัทถังซื่อวัสดุก่อสร้างครับ ยินดีด้วยครับ” พิธีกรบนเวทีกล่าวด้วยเสียงที่ดังมาก

ถังจือซย่าสมองตื้อไปหมด ส่วนถังจวิ้นนั้นตบฉาดที่ต้นขาทันที “ชนะแล้ว!”

เขาดวงดีจริงๆ!

ถังจือซย่าเห็นดวงตาหลายคู่จับจ้องมาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ สายตาเหล่านั้นแสดงถึงความรู้สึกซับซ้อนและอธิบายไม่ถูก

ขณะนั้น เจ้าของบริษัทแห่งหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหน้าก็พึมพำขึ้น “บริษัทเล็กๆ ก็ชนะโครงการใหญ่ๆ แบบนี้ได้ด้วยเหรอ”

“ท่าทางจะเล่นตุกติก เส้นสายคงจะดีล่ะสิ!”

สีหน้าของถังจวิ้นดูแย่ ถังจือซย่าเองก็รู้สึกไม่พอใจแทนพ่อของเธอ คนพวกนี้พูดแบบนี้ได้อย่างไรกัน

“จือซย่า พักนี้พ่อดวงดีมาก ดูสิ โครงการใหญ่ขนาดนี้ยังชนะการประมูลเลย” ถังจวิ้นพูดอย่างเบิกบาน

ถังจือซย่าก็ดีใจไปกับพ่อด้วย แต่ในขณะที่เธอกำลังดีใจอยู่นั้น ฉับพลัน สมองของเธอก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะ เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองสีจิ่วเฉินที่อยู่ด้านหลัง

สายตาของสีจิ่วเฉินสบเข้ากับเธอพอดี แววตาของถังจือซย่านั้นเต็มไปด้วยคำถาม ความฉงน และความสงสัย

สีจิ่วเฉินชำเลืองมองเธอด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็ลุกขึ้นทำท่าจะจากไป ฉู่เฮ่าก็ลุกขึ้นตามเขาไปด้วย

แต่การคาดเดาในใจของถังจือซย่าชัดเจนขึ้น เธอรีบลุกขึ้น เดินออกมาทางด้านข้าง แล้วค่อยๆ วิ่งออกไปทางประตูใหญ่

ที่โถงใหญ่ สีจิ่วเฉินเดินนำฉู่เฮ่าไปอย่างรวดเร็ว ถังจือซย่าพยายามจ้ำตามให้ทัน เมื่อมาถึงหน้าประตูใหญ่ เธอยื่นมือไปขวางชายหนุ่มเอาไว้

“สีจิ่วเฉิน เป็นเพราะคุณใช่ไหม! พ่อของฉันชนะการประมูลก็เพราะคุณใช่ไหม” ถังจือซย่าตะโกนถามเสียงดัง

สมองเธอมึนไปหมดแล้ว ทำไมจึงพบผู้ชายคนนี้ทุกที่ ไม่ว่าที่ไหนก็มีเขามาเกี่ยวข้อง

สีจิ่วเฉินมองเธอด้วยสายตาเฉยชา “ไม่เกี่ยวกับผม”

“ฉันไม่เชื่อ แล้วทำไมคุณถึงต้องมาโผล่ที่งานประมูลนี้ด้วยล่ะ” ถังจือซย่าไม่เชื่อเขา

“ผมไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟัง” สีจิ่วเฉินหรี่ตาลง สายตาที่มองเธอเหมือนกำลังมองคนแปลกหน้า

“เป็นคุณใช่ไหม ไม่อย่างนั้น ด้วยศักยภาพของบริษัทพ่อฉัน ไม่มีโอกาสเลยสักนิด เพราะคุณใช่ไหม” ถังจือซย่าคาดคั้นเอาคำตอบ

“คุณถัง อย่าได้ทำให้ประธานสีลำบากใจเลย” ฉู่เฮ่าทนดูต่อไปไม่ได้

“ในใจคุณไม่ชัดเจนหรือคะ ทำไมไม่พูดความจริงออกมา” ดวงตาสดใสของถังจือซย่าจ้องมองเขา เธอไม่ยอมปล่อยให้เขาไป

“สีจิ่วเฉิน เรื่องในครอบครัวของฉัน คุณไม่ต้องยื่นมือเข้ามายุ่ง คุณไม่ได้ยินหรือไง” ถังจือซย่าใจสั่น การปฏิเสธการตอบแทนบุญคุณของเธอนั้นมันยากเย็นนักหรือ

ฉู่เฮ่าที่ยืนข้างๆพูดขึ้นทันที “คุณถังครับ ที่บริษัทของพ่อคุณมาถึงระดับนี้ได้ ก็เพราะการช่วยเหลือจากประธานสีไม่น้อยเลยในช่วงหลายปีมานี้”

สีจิ่วเฉินเตือนฉู่เฮ่าทันที “หุบปาก”

ถังจือซย่ารู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว อะไรนะ บริษัทของพ่อได้รับการช่วยเหลือจากเขามาตลอด มิน่าเล่า ในระยะเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่ปี บริษัทของพ่อ จากบริษัทวัสดุก่อสร้างเล็กๆ สามารถก้าวมาสู่ระดับนี้ ไม่ใช่เพราะความพยายามและโชค แต่เป็นเพราะมีคนคอยผลักดันช่วยเหลือเขาอยู่ด้านหลังมาโดยตลอด