รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 140

ถังจือซย่าไม่ได้สนใจคนที่พูดอยู่บนเวทีเลย ตรงกันข้าม เธอต้องการถามชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเธอว่าเขามาทำอะไรที่นี่ แต่ติดที่พ่อของเธอนั่งอยู่ด้วย เธอจึงไม่สะดวกที่จะคุยกับเขา

“พ่อคะ พวกเรามีหวังไหมคะ” ถังจือซย่าหันไปกระซิบถามพ่อ

ถังจวิ้นส่ายหัว “พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน”

อย่างไรก็ตาม บริษัทของเขาก็เข้าร่วมประมูลแล้ว ส่วนโอกาสจะมีหรือไม่นั้นไม่แน่ชัด แต่ช่วงหลังมานี้โชคของเขาดีมาก ทุกครั้งที่เขารู้สึกหมดหวัง สุดท้ายผลลัพธ์กลับกลายเป็นบริษัทเขาที่เป็นผู้ถูกเลือก

สรุปแล้ว ถังจวิ้นมักจะอาศัยดวง

ดวงตาของสีจิ่วเฉินจ้องไปที่ผมยาวนุ่มสลวยของหญิงสาว แม้แต่ด้านหลังของเธอก็ยังสวยงาม

ถังจือซย่ารู้สึกอึดอัด เหมือนมีสายตากำลังจดจ้องมาที่ด้านหลังของเธอ

วันนี้มีการประมูลทั้งหมดสี่โครงการ โครงการที่ถังจวิ้นสนใจเป็นโครงการที่สอง โครงการแรกได้ประกาศรายชื่อบริษัทที่ได้รับงานประมูลไปแล้ว ตามติดมาด้วยโครงการที่สอง ถังจวิ้นรู้สึกตื่นเต้นจนมือทั้งสองกำแน่น เมื่อถังจือซย่าได้ยินรายชื่อบริษัทของพ่ออยู่ในรายชื่อบริษัทที่เข้าร่วมประมูล เธอก็รู้สึกประหม่าไปด้วย เธอหวังว่าพ่อจะชนะการประมูลครั้งนี้

แต่เมื่อคิดๆ ดูแล้ว ก็ไม่ควรจะตั้งความหวังมากเกินไป

“หลังจากที่พวกเราได้ทำความเข้าใจ ตรวจสอบ ทั้งยังพิจารณาจากข้อมูลหลายๆ ด้านประกอบกันแล้ว บริษัทที่ได้รับงานประมูลวัสดุก่อสร้างสำหรับโครงการทางวิศวกรรมขนาดใหญ่ของพวกเราได้แก่...บริษัทต่อไปนี้”

“บริษัทถังซื่อวัสดุก่อสร้างครับ ยินดีด้วยครับ” พิธีกรบนเวทีกล่าวด้วยเสียงที่ดังมาก

ถังจือซย่าสมองตื้อไปหมด ส่วนถังจวิ้นนั้นตบฉาดที่ต้นขาทันที “ชนะแล้ว!”

เขาดวงดีจริงๆ!

ถังจือซย่าเห็นดวงตาหลายคู่จับจ้องมาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ สายตาเหล่านั้นแสดงถึงความรู้สึกซับซ้อนและอธิบายไม่ถูก

ขณะนั้น เจ้าของบริษัทแห่งหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหน้าก็พึมพำขึ้น “บริษัทเล็กๆ ก็ชนะโครงการใหญ่ๆ แบบนี้ได้ด้วยเหรอ”

“ท่าทางจะเล่นตุกติก เส้นสายคงจะดีล่ะสิ!”

สีหน้าของถังจวิ้นดูแย่ ถังจือซย่าเองก็รู้สึกไม่พอใจแทนพ่อของเธอ คนพวกนี้พูดแบบนี้ได้อย่างไรกัน