รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 141

สีจิ่วเฉินไม่เพียงแต่ตอบแทนบุญคุณต่อเธอเท่านั้น แต่เขายังตอบแทนบุญคุณต่อพ่อของเธอด้วย และยังตอบแทนมาหลายปีแล้ว

“คุณถัง อย่าโทษประธานสีเลยครับ เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย หลายปีมานี้เขาดูแลและเป็นห่วงพ่อของคุณมาตลอด” ฉู่เฮ่าเป็นคนที่อยู่ในทุกเหตุการณ์ ดังนั้น ตอนที่เขาเห็นถังจือซย่าถามออกไปด้วยความโกรธ จึงอยากพูดแทนเจ้านายของเขา

สีจิ่วเฉินเงียบกริบ ไม่มีคำพูดใดๆ เมื่อเห็นใบหน้าซีดเสียวไม่มีสีของถังจือซย่า คำที่เขาอยากจะพูดก็ไม่รู้จะพูดอะไร

“นี่เป็นเรื่องที่ฉันควรทำ” สีจิ่วเฉินพูดทิ้งท้ายเบาๆ และออกไปกับฉู่เฮ่า

ถังจือซย่าเหม่อลอยด้วยความตะลึง สมองว่างเปล่า ขณะนี้ถังจวิ้นออกมาแล้ว คนที่เขาพามาตื่นเต้นมากและถังจวิ้นก็ตื่นเต้นเช่นกัน

“จือซย่า ลูกมาที่นี่ได้ยังไง ตอนนี้พวกเรากลับไปได้แล้ว ไปรับเฉินเฉินกัน คืนนี้พวกเรามากินอาหารมื้อใหญ่ฉลองกันสักหน่อย” ถังจวิ้นไม่รู้ว่าที่เขาเปิดประมูลสำเร็จนั้นเป็นเพราะมีใครบางคนช่วยอยู่

“พ่อ...”

“ตอนนี้ลูกเห็นความแข็งแกร่งของบริษัทพ่อแล้วใช่ไหมล่ะ! โครงการนี้ช่วยแก้ปัญหาเรื่องที่พ่อกำลังกลุ้มใจได้เยอะเลย ช่วงที่ผ่านมานี้บริษัทไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ จึงรอโครงการนี้เพื่อมาช่วยแก้ปัญหา!”

พอฟังสิ่งที่พ่อพูดออกมา สิ่งที่ถังจือซย่าอยากจะพูดก็ต้องกลืนลงท้องไปทั้งหมด

เธอจะบอกพ่อของเธอได้อย่างไร ว่าหลายปีมานี้ สีจิ่วเฉินช่วยเขาอย่างลับๆ มาโดยตลอด นั่นเป็นบุญคุณที่แลกมากับการเสียสละของแม่เธอ!

ถังจวิ้นจะไปฉลองสักหน่อย ถังจือซย่าใช้การไปรับลูกเพื่อเป็นข้ออ้างในการไม่ไปร่วมฉลอง เพราะเธอไม่รู้จะสู้หน้าพ่อของเธอขณะที่กำลังสนุกและเพลิดเพลินแบบนี้ได้อย่างไร

เรื่องที่สีจิ่วเฉินมาที่งานและพยายามช่วงชิงโครงการใหญ่มาให้พ่อนั้น พ่อกลับคิดว่านั่นเป็นเพราะพ่อโชคดี

เฮ้อ! หัวของถังจือซย่าแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

เธอพาลูกชายไปกินเกี๊ยวในตอนเย็น เพราะว่าถังจือซย่าขี้เกียจทำกับข้าว ขณะที่เด็กน้อยกำลังกินอยู่ก็ถามอย่างสงสัย “หม่ามี๊ เมื่อไหร่หม่ามี๊จะเชิญคุณอาสีมาทานข้าวที่บ้านเราหรือครับ! ผมคิดถึงคุณอาสี!”