รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 141

สีจิ่วเฉินไม่เพียงแต่ตอบแทนบุญคุณต่อเธอเท่านั้น แต่เขายังตอบแทนบุญคุณต่อพ่อของเธอด้วย และยังตอบแทนมาหลายปีแล้ว

“คุณถัง อย่าโทษประธานสีเลยครับ เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย หลายปีมานี้เขาดูแลและเป็นห่วงพ่อของคุณมาตลอด” ฉู่เฮ่าเป็นคนที่อยู่ในทุกเหตุการณ์ ดังนั้น ตอนที่เขาเห็นถังจือซย่าถามออกไปด้วยความโกรธ จึงอยากพูดแทนเจ้านายของเขา

สีจิ่วเฉินเงียบกริบ ไม่มีคำพูดใดๆ เมื่อเห็นใบหน้าซีดเสียวไม่มีสีของถังจือซย่า คำที่เขาอยากจะพูดก็ไม่รู้จะพูดอะไร

“นี่เป็นเรื่องที่ฉันควรทำ” สีจิ่วเฉินพูดทิ้งท้ายเบาๆ และออกไปกับฉู่เฮ่า

ถังจือซย่าเหม่อลอยด้วยความตะลึง สมองว่างเปล่า ขณะนี้ถังจวิ้นออกมาแล้ว คนที่เขาพามาตื่นเต้นมากและถังจวิ้นก็ตื่นเต้นเช่นกัน

“จือซย่า ลูกมาที่นี่ได้ยังไง ตอนนี้พวกเรากลับไปได้แล้ว ไปรับเฉินเฉินกัน คืนนี้พวกเรามากินอาหารมื้อใหญ่ฉลองกันสักหน่อย” ถังจวิ้นไม่รู้ว่าที่เขาเปิดประมูลสำเร็จนั้นเป็นเพราะมีใครบางคนช่วยอยู่

“พ่อ...”

“ตอนนี้ลูกเห็นความแข็งแกร่งของบริษัทพ่อแล้วใช่ไหมล่ะ! โครงการนี้ช่วยแก้ปัญหาเรื่องที่พ่อกำลังกลุ้มใจได้เยอะเลย ช่วงที่ผ่านมานี้บริษัทไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ จึงรอโครงการนี้เพื่อมาช่วยแก้ปัญหา!”

พอฟังสิ่งที่พ่อพูดออกมา สิ่งที่ถังจือซย่าอยากจะพูดก็ต้องกลืนลงท้องไปทั้งหมด

เธอจะบอกพ่อของเธอได้อย่างไร ว่าหลายปีมานี้ สีจิ่วเฉินช่วยเขาอย่างลับๆ มาโดยตลอด นั่นเป็นบุญคุณที่แลกมากับการเสียสละของแม่เธอ!

ถังจวิ้นจะไปฉลองสักหน่อย ถังจือซย่าใช้การไปรับลูกเพื่อเป็นข้ออ้างในการไม่ไปร่วมฉลอง เพราะเธอไม่รู้จะสู้หน้าพ่อของเธอขณะที่กำลังสนุกและเพลิดเพลินแบบนี้ได้อย่างไร

เรื่องที่สีจิ่วเฉินมาที่งานและพยายามช่วงชิงโครงการใหญ่มาให้พ่อนั้น พ่อกลับคิดว่านั่นเป็นเพราะพ่อโชคดี

เฮ้อ! หัวของถังจือซย่าแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

เธอพาลูกชายไปกินเกี๊ยวในตอนเย็น เพราะว่าถังจือซย่าขี้เกียจทำกับข้าว ขณะที่เด็กน้อยกำลังกินอยู่ก็ถามอย่างสงสัย “หม่ามี๊ เมื่อไหร่หม่ามี๊จะเชิญคุณอาสีมาทานข้าวที่บ้านเราหรือครับ! ผมคิดถึงคุณอาสี!”

ถังจือซย่ารู้สึกสะเทือนอารมณ์ขึ้นมา และรีบพูดออกไปว่า “เขายุ่งมาก ยุ่งมากๆ เลย ช่วงนี้ลูกยังเจอเขาไม่ได้”

“อ้อ!” เด็กน้อยเม้มปากเล็กๆ ของเขาไว้และกินเกี๊ยวด้วยความเชื่อฟัง แต่ในใจเขาคิดถึงสีจิ่วเฉินมาก

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความคิดถึงนี้เกิดขึ้นมาจากไหน จู่ๆ เขาก็คิดถึงคุณอาคนนี้มากๆ ขึ้นมาเท่านั้นเอง คงจะเป็นเพราะว่าวันนี้เขาเห็นคุณพ่อของเพื่อนๆ มารับเพื่อนๆ กลับบ้าน!

ถังจือซย่าพาลูกกลับบ้าน ตลอดทางเธอมัวแต่คิดซ้ำไปซ้ำมาว่าจะบอกพ่อของเธอเรื่องที่สีจิ่วเฉินเป็นคนช่วยเขาดีหรือไม่ หรือให้เขาไม่รู้เรื่องนี้ต่อไปดี

ถังจือซย่าถึงบ้านเพียงไม่นานก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอ ถังจือซย่ายื่นมือออกไปรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล พ่อฉลองกันเสร็จแล้วหรือ”

“เฮ้อ! จือซย่า ตอนนี้พ่อกลุ้มใจมากเลย เมื่อกี้อาเจี๋ยบอกพ่อว่าเธอเอาเงินในบ้านไปให้ชิงชิงจ่ายเงินดาวน์สองล้านกว่าหยวน นั่นเป็นเงินสดก้อนสุดท้ายของบ้านเราแล้ว” น้อยมากที่ถังจวิ้นจะพูดเรื่องทุกข์ใจให้เธอฟัง แต่ว่าตอนนี้ เขาหาคนที่จะพูดให้ฟังไม่ได้แล้วจริงๆ

ในใจของถังจือซย่ามีความเจ็บปวดใจพรั่งพรูออกมา พ่อใช้เงินแปดล้านหยวนเพื่อซื้อบ้านให้เธอ แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว หลี่เจี๋ยก็ใช้เงินไปสองล้านหยวนเพื่อนดาวน์บ้านให้ลูกสาวของเธอ ภาระที่พ่อต้องแบกไว้ก็หนักขึ้นไปอีก

“ยังดีที่วันนี้ประมูลได้ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว จือซย่า พ่อจะเริ่มยุ่งแล้วนะ ลูกดูแลเฉินเฉินดีๆ ล่ะ ถ้าพ่อมีเวลาพ่อจะไปหานะ”

“ได้ค่ะ พ่อ พ่อก็อย่าฝืนจนเกินไปนะ พักผ่อนด้วย” ถังจือซย่าได้ยินเสียงพ่อวางสายไปก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าเธอนั้นไร้ค่ามาก ถ้าเกิดว่าเธอมีความสามารถมากกว่านี้อีกหน่อย พ่อก็คงไม่ต้องซื้อบ้านให้เธอแล้ว

บ้านตระกูลถัง

ถังชิงชิงดีใจมากที่ตัวเองก็มีบ้านแล้ว ห้องชุดตกแต่งแล้วราคาแปดล้านหยวน แม่ของเธอบอกว่า สิ่งที่ถังจือซย่ามีเธอก็ต้องมีเช่นกัน

แม้ว่าจะเริ่มผ่อนชำระแล้ว แต่เธอเขียนชื่อของเธอลงไปเพียงคนเดียว ในอนาคตแม่ของเธอจะเป็นคนไปจ่ายเงินกู้ โดยนำเงินของพ่อไปจ่าย เธอไม่ต้องแบกรับอะไรเลย

ช่วงนี้เธอไม่ได้ไปตามรังควานถังจือซย่าเลย เพราะว่าเธอและแม่ของเธอดูบ้านอยู่

คืนนั้นถังจือซย่านอนไม่หลับ เธอฝันเห็นแม่ของเธอ แม่ของเธอมาเข้าฝัน สั่งสอนเธอด้วยความจริงใจ และพูดกับเธออย่างจริงจังว่าอย่ารับการตอบแทนบุญคุณใดๆ จากตระกูลสี