รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 142

ถังจือซย่าตอบรับแม่ของเธอในฝัน พอเธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเป็นเวลารุ่งสางแล้ว

เธอมาที่หน้ากระจกและมองดูตาบวมๆ ของเธอ เห็นได้ชัดว่าหน้าของเธอซีดเซียว

พอส่งลูกไปโรงเรียนเสร็จแล้ว ถังจือซย่าก็ไปที่บริษัท ขณะที่เดินเข้าไปในลิฟต์นั้น พนักงานหญิงสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอก็ตั้งใจพูดออกมาเสียงดัง “เอ๊ะ! ก่อนหน้านี้มีถ้วยรางวัลอยู่ในตู้โชว์ไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ไม่มีแล้วล่ะ”

“ได้ยินมาว่าถูกยึดไปแล้วล่ะ เพราะว่ามีคนหน้าไม่อายเป็นคนทำไง คุณภาพก็เลยแย่เกินไป”

“ถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงไม่มีหน้าจะไปเจอใครแล้วล่ะ แต่ว่าคนบางคนก็ยังมีหน้ามาที่บริษัทอยู่อีก”

“อยากให้ฉันหาเครื่องขยายเสียงมาให้พวกเธอไหม จะได้พูดดังขึ้นอีกหน่อย” ถังจือซย่าหันไปพูดกับพนักงานหญิงสองคนนั้น

พนักงานหญิงสองคนนั้นหันหน้ากลับมามองเธอ “โอ้! นักออกแบบถัง พวกเราไม่ได้พูดถึงคุณเสียหน่อย! คุณจะร้อนตัวทำไม”

“ใช่ พวกเรายังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นใคร นักออกแบบถังคุณอย่าร้อนตัวไปเองสิ!”

ถึงชั้นของแผนกออกแบบที่ถังจือซย่าทำงานแล้ว ขณะที่ถังจือซย่ากำลังจะก้าวออกจากลิฟต์ จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยื่นขาออกไปจนเกือบจะทำให้เธอสะดุดล้ม ถังจือซย่าหันหน้ากลับไปมองพวกเธอด้วยความโกรธ

“ขอโทษนะ! นักออกแบบถัง” ผู้หญิงในลิฟต์แสร้งขอโทษ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเธอตั้งใจ

ถังจือซย่าสูดหายใจเข้าและเดินไปที่ห้องทำงานของเธอ หลี่เสี่ยวซินช่วยเธอทำความสะอาดจนเกลี้ยงเกลา อีกทั้งยังส่งกาแฟมาให้เธอหนึ่งแก้ว

เวลาสิบนาฬิกา หลี่เหมยเริ่มการประชุมของแผนก

ถังจือซย่านั่งอยู่ในที่นั่งของเธอโดยไม่สนใจอะไรและเล่นกับปากกาของเธอ ในเวลานั้นเอง จู่ๆ ห้องประชุมก็เงียบกริบ จนได้ยินแม้กระทั่งเสียงของสิ่งเล็กๆ ที่ตกกระทบพื้น

ทันทีที่ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นสีจิ่วเฉินที่รูปร่างสูงโปร่งและงดงามกำลังเดินเข้ามาทางประตูของห้องประชุม เขาไม่ได้เข้าประชุมมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ถึงมาเข้าประชุม

ถังจือซย่ากัมหน้าลงตามเดิม เธอไม่อยากที่จะมองเขา

สีจิ่วเฉินดึงเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างเธอและนั่งลง หลี่เหมยตะโกนทำความเคารพ “ประธานสี คุณมาแล้ว”

“เริ่มประชุมเถอะ!” สีจิ่วเฉินพูดเสียงเข้ม สายตาของเขามองไปที่ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ

ถังจือซย่ากำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองจึงไม่ได้ยินเสียงเรียก ทุกคนต่างมองไปที่เธอด้วยความตกตะลึง ถังจือซย่าช่างกล้าจริงๆ ประธานสีนั่งอยู่ด้านข้างเธอ แต่เธอก็ยังกล้าใจลอยขนาดนี้