รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 142

ถังจือซย่าตอบรับแม่ของเธอในฝัน พอเธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเป็นเวลารุ่งสางแล้ว

เธอมาที่หน้ากระจกและมองดูตาบวมๆ ของเธอ เห็นได้ชัดว่าหน้าของเธอซีดเซียว

พอส่งลูกไปโรงเรียนเสร็จแล้ว ถังจือซย่าก็ไปที่บริษัท ขณะที่เดินเข้าไปในลิฟต์นั้น พนักงานหญิงสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอก็ตั้งใจพูดออกมาเสียงดัง “เอ๊ะ! ก่อนหน้านี้มีถ้วยรางวัลอยู่ในตู้โชว์ไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ไม่มีแล้วล่ะ”

“ได้ยินมาว่าถูกยึดไปแล้วล่ะ เพราะว่ามีคนหน้าไม่อายเป็นคนทำไง คุณภาพก็เลยแย่เกินไป”

“ถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงไม่มีหน้าจะไปเจอใครแล้วล่ะ แต่ว่าคนบางคนก็ยังมีหน้ามาที่บริษัทอยู่อีก”

“อยากให้ฉันหาเครื่องขยายเสียงมาให้พวกเธอไหม จะได้พูดดังขึ้นอีกหน่อย” ถังจือซย่าหันไปพูดกับพนักงานหญิงสองคนนั้น

พนักงานหญิงสองคนนั้นหันหน้ากลับมามองเธอ “โอ้! นักออกแบบถัง พวกเราไม่ได้พูดถึงคุณเสียหน่อย! คุณจะร้อนตัวทำไม”

“ใช่ พวกเรายังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นใคร นักออกแบบถังคุณอย่าร้อนตัวไปเองสิ!”

ถึงชั้นของแผนกออกแบบที่ถังจือซย่าทำงานแล้ว ขณะที่ถังจือซย่ากำลังจะก้าวออกจากลิฟต์ จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยื่นขาออกไปจนเกือบจะทำให้เธอสะดุดล้ม ถังจือซย่าหันหน้ากลับไปมองพวกเธอด้วยความโกรธ

“ขอโทษนะ! นักออกแบบถัง” ผู้หญิงในลิฟต์แสร้งขอโทษ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเธอตั้งใจ

ถังจือซย่าสูดหายใจเข้าและเดินไปที่ห้องทำงานของเธอ หลี่เสี่ยวซินช่วยเธอทำความสะอาดจนเกลี้ยงเกลา อีกทั้งยังส่งกาแฟมาให้เธอหนึ่งแก้ว

เวลาสิบนาฬิกา หลี่เหมยเริ่มการประชุมของแผนก

ถังจือซย่านั่งอยู่ในที่นั่งของเธอโดยไม่สนใจอะไรและเล่นกับปากกาของเธอ ในเวลานั้นเอง จู่ๆ ห้องประชุมก็เงียบกริบ จนได้ยินแม้กระทั่งเสียงของสิ่งเล็กๆ ที่ตกกระทบพื้น

ทันทีที่ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นสีจิ่วเฉินที่รูปร่างสูงโปร่งและงดงามกำลังเดินเข้ามาทางประตูของห้องประชุม เขาไม่ได้เข้าประชุมมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ถึงมาเข้าประชุม

ถังจือซย่ากัมหน้าลงตามเดิม เธอไม่อยากที่จะมองเขา

สีจิ่วเฉินดึงเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างเธอและนั่งลง หลี่เหมยตะโกนทำความเคารพ “ประธานสี คุณมาแล้ว”

“เริ่มประชุมเถอะ!” สีจิ่วเฉินพูดเสียงเข้ม สายตาของเขามองไปที่ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ

ใบหน้าของถังจือซย่าเต็มไปด้วยเรื่องในใจ ในเวลานี้เอง หลี่เหมยก็เรียกชื่อเธอ “จือซย่า…”

ถังจือซย่ากำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองจึงไม่ได้ยินเสียงเรียก ทุกคนต่างมองไปที่เธอด้วยความตกตะลึง ถังจือซย่าช่างกล้าจริงๆ ประธานสีนั่งอยู่ด้านข้างเธอ แต่เธอก็ยังกล้าใจลอยขนาดนี้

“จือซย่า...เธอไม่ได้ยินที่ฉันเรียกหรือ” หลี่เหมยรีบขึ้นเสียง

ถังจือซย่าตั้งสติได้ในทันที และเพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนเรียก เธอรีบพยักหน้า “เอ่อ! พี่เหมยพูดได้เลยค่ะ”

“เมื่อสักครู่ได้รับการสั่งจองเป็นการส่วนตัว ลูกค้าท่านนี้เสนอชื่อให้เธอเป็นคนออกแบบชุดเครื่องประดับ จือซย่า ไม่มีปัญหาใช่ไหม!”

ช่วงนี้ถังจือซย่ากำลังขาดแคลนเงิน เธอรีบส่ายหัวในทันที “ไม่มีปัญหาค่ะ”

ไอ้หย่าที่นั่งตรงข้ามดึงเสื้อตรงหน้าอกของตัวเองตลอดเวลา เธอดึงคอเสื้อลงมาต่ำมากจนแทบจะต่ำกว่านี้ไม่ได้แล้ว จนเสื้อผ้าของเธอแทบจะไม่เป็นรูปทรง ภาพที่ดูอวบอิ่มนี้หันไปทางสีจิ่วเฉินตลอดเวลา

ถังจือซย่าก็เห็นเช่นกัน เธอเท้าคางและหันไปยิ้มให้กับไอ้หย่า “คุณไอ้หย่าคะ หยุดดึงเถอะ ถ้ายังดึงอยู่อีกนิดเดียวเสื้อเธอก็จะขาดออกมาแล้ว”

ใบหน้าของไอ้หย่าแดงก่ำ เธอรีบมองไปที่สีจิ่วเฉินและจ้องมาที่ถังจือซย่า

หลี่เหมยรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาจึงกระแอมไอเบาๆ “ระวังท่าทีด้วย”

ไอ้หย่าทำไปเพื่อที่จะดึงดูดความสนใจของสีจิ่วเฉินเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าถังจือซย่าจะพูดออกมาตรงๆ

“ประธานสีคะ คุณมีอะไรที่อยากพูดเสริมอีกไหม” หลี่เหมยหันไปมองที่สีจิ่วเฉิน

“ถังจือซย่าอยู่ก่อน ที่เหลือออกไปได้” สีจิ่วเฉินพูดออกมาอย่างเย็นชา

เป็นอีกครั้งที่ถังจือซย่าได้รับสายตาอิจฉาริษยาและเกลียดชัง เธอนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน หลี่เหมยเรียกให้ทุกคนออกไปและปิดประตู

“เรื่องของพ่อฉัน ต่อไปนี้คุณไม่ต้องยุ่งแล้ว ฉันขอบคุณที่คุณช่วยเหลือเขาก่อนหน้านี้มาก” ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยความจริงจัง ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องขอบคุณเขา

“ถังจือซย่า ที่ฉันทำไปทั้งหมดเป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำ เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกละอายใจ” สายตาที่ลึกซึ้งของสีจิ่วเฉินจ้องไปที่เธอ

“ไม่ นี่เป็นน้ำใจที่พ่อของฉันติดค้างคุณ ในอนาคตฉันจะตอบแทนคุณแทนพ่อของฉันเอง” ถังจือซย่ายังไม่อยากให้พ่อของเธอรู้เรื่องนี้ ดังนั้น บุญคุณที่พ่อได้รับมาเธอจะชดใช้ให้เอง