รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 143

สีจิ่วเฉินหรี่ตาลง เสียงเยือกเย็นของเขามีความสงสัยอยู่ “เธอจะชดใช้ให้ฉันยังไง”

“งั้นก็แต่งงานกับฉันสิ ฉันช่วยพ่อของเธอก็เท่ากับเป็นการช่วยพ่อตา” สีจิ่วเฉินพูดออกมาด้วยเสียงเยือกเย็นและเคร่งขรึม ดวงตาเข้มที่ลึกลับและเงียบสงัดมีความหวังอยู่ในนั้น

ถังจือซย่าสูดหายใจเข้า ผู้ชายคนนี้คิดออกมาได้ยังไง

“ฉันแต่งงานกับคุณไม่ได้ คุณเสนอทางเลือกอื่นเถอะ!” ถังจือซย่าหมุนเก้าอี้กลับมาและหยิบปากกาขึ้นมาวาดรูปบนสมุดของเธอ

ใบหน้าหล่อเหลาของสีจิ่วเฉินเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย เธอรังเกียจเขาขนาดนี้เลยหรือ

“พูดในสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ด้วย” ถังจือซย่าพูดเตือนเขา ถ้าเกิดว่าทำไม่ได้เธอก็ไม่สามารถรับปากได้

สีจิ่วเฉินมองไปที่ใบหน้าด้านข้างอันงดงามของเธอ เขารู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที บางครั้งเรื่องราวที่เกิดขึ้นคงจะทำให้เขาคาดหวังมากกว่าผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น

“ได้สิ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านของเธอ” ชายคนนี้พูดสิ่งที่คิดว่าเธอคงจะทำได้แน่นอนออกมา

คิ้วเรียวสวยของถังจือซย่ากลายเป็นเส้นตรงราวกับเชือก ข้อเสนอของชายคนนี้ไม่ถือว่าขอมากเกินไป แต่มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ

มาทานอาหารที่บ้านของเธอ? น้ำใจนี้ถือว่าไม่เลวเลย ถ้าเกิดบอกว่าให้ชดใช้ด้วยเงินเธอก็คงไม่มีให้ และเขาก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินด้วย

“ถ้าเธอไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร ยังไงซะที่ฉันช่วยพ่อของเธอก็เป็นการตอบแทนบุญคุณของแม่เธอ” สีจิ่วเฉินเห็นเธอไม่เต็มใจจึงลุกขึ้น และทำท่าทางจะเดินออกไป

ถังจือซย่ารู้สึกร้อนรนขึ้นมา เธอหันหลังกลับและรับปาก “ได้ ฉันรับปาก คุณสามารถมาทานมื้อเย็นที่บ้านฉันได้ แต่คุณต้องสัญญากับฉันหนึ่งเรื่อง คุณห้ามทำอะไรโดยที่ไม่ได้บอกกันก่อน”

“ฉันไม่สนใจผู้หญิง” ชายคนนี้วางมาดขรึมและพูดโกหกออกไป

ถังจือซย่าสำลัก เธอไม่เคยเจอใครหน้าด้านแบบเขามาก่อน ไม่สนใจผู้หญิงงั้นหรือ แล้วที่ขโมยจูบเธอไปหลายครั้งนั้นเขาลืมไปแล้วหรือ

แต่ถ้าวิธีนี้สามารถชดเชยความช่วยเหลือที่เขามอบให้กับพ่อของเธอได้ เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น

“ค่ะ ถือว่าฉันเชื่อคุณแล้วกัน” ถังจือซย่าพูดกับตัวเอง เธอลุกขึ้นและกำลังจะผลักประตูของห้องประชุมเพื่ออกไป

“เริ่มคืนนี้เลย” เสียงต่ำของชายคนนี้ดังขึ้นมาด้านหลัง

ถังจือซย่าตอบรับโดยที่ไม่ได้หันหน้ากลับไป “ได้ค่ะ”