รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 143

สีจิ่วเฉินหรี่ตาลง เสียงเยือกเย็นของเขามีความสงสัยอยู่ “เธอจะชดใช้ให้ฉันยังไง”

“งั้นก็แต่งงานกับฉันสิ ฉันช่วยพ่อของเธอก็เท่ากับเป็นการช่วยพ่อตา” สีจิ่วเฉินพูดออกมาด้วยเสียงเยือกเย็นและเคร่งขรึม ดวงตาเข้มที่ลึกลับและเงียบสงัดมีความหวังอยู่ในนั้น

ถังจือซย่าสูดหายใจเข้า ผู้ชายคนนี้คิดออกมาได้ยังไง

“ฉันแต่งงานกับคุณไม่ได้ คุณเสนอทางเลือกอื่นเถอะ!” ถังจือซย่าหมุนเก้าอี้กลับมาและหยิบปากกาขึ้นมาวาดรูปบนสมุดของเธอ

ใบหน้าหล่อเหลาของสีจิ่วเฉินเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย เธอรังเกียจเขาขนาดนี้เลยหรือ

“พูดในสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ด้วย” ถังจือซย่าพูดเตือนเขา ถ้าเกิดว่าทำไม่ได้เธอก็ไม่สามารถรับปากได้

สีจิ่วเฉินมองไปที่ใบหน้าด้านข้างอันงดงามของเธอ เขารู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที บางครั้งเรื่องราวที่เกิดขึ้นคงจะทำให้เขาคาดหวังมากกว่าผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น

“ได้สิ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านของเธอ” ชายคนนี้พูดสิ่งที่คิดว่าเธอคงจะทำได้แน่นอนออกมา

คิ้วเรียวสวยของถังจือซย่ากลายเป็นเส้นตรงราวกับเชือก ข้อเสนอของชายคนนี้ไม่ถือว่าขอมากเกินไป แต่มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ

มาทานอาหารที่บ้านของเธอ? น้ำใจนี้ถือว่าไม่เลวเลย ถ้าเกิดบอกว่าให้ชดใช้ด้วยเงินเธอก็คงไม่มีให้ และเขาก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินด้วย

“ถ้าเธอไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร ยังไงซะที่ฉันช่วยพ่อของเธอก็เป็นการตอบแทนบุญคุณของแม่เธอ” สีจิ่วเฉินเห็นเธอไม่เต็มใจจึงลุกขึ้น และทำท่าทางจะเดินออกไป

ถังจือซย่ารู้สึกร้อนรนขึ้นมา เธอหันหลังกลับและรับปาก “ได้ ฉันรับปาก คุณสามารถมาทานมื้อเย็นที่บ้านฉันได้ แต่คุณต้องสัญญากับฉันหนึ่งเรื่อง คุณห้ามทำอะไรโดยที่ไม่ได้บอกกันก่อน”

“ฉันไม่สนใจผู้หญิง” ชายคนนี้วางมาดขรึมและพูดโกหกออกไป

ถังจือซย่าสำลัก เธอไม่เคยเจอใครหน้าด้านแบบเขามาก่อน ไม่สนใจผู้หญิงงั้นหรือ แล้วที่ขโมยจูบเธอไปหลายครั้งนั้นเขาลืมไปแล้วหรือ

แต่ถ้าวิธีนี้สามารถชดเชยความช่วยเหลือที่เขามอบให้กับพ่อของเธอได้ เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น

“ค่ะ ถือว่าฉันเชื่อคุณแล้วกัน” ถังจือซย่าพูดกับตัวเอง เธอลุกขึ้นและกำลังจะผลักประตูของห้องประชุมเพื่ออกไป

“เริ่มคืนนี้เลย” เสียงต่ำของชายคนนี้ดังขึ้นมาด้านหลัง

ถังจือซย่าตอบรับโดยที่ไม่ได้หันหน้ากลับไป “ได้ค่ะ”

พอกลับถึงห้องทำงาน ถังจือซย่าก็เอามือก่ายหน้าผากด้วยความปวดหัว แสดงว่าในปีนี้ถ้าเกิดว่าสีจิ่วเฉินต้องการจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านของเธอ เธอก็ต้องจัดโต๊ะอาหารไว้ต้อนรับเขางั้นหรือ

แต่เมื่อเทียบกับความช่วยเหลือที่เขาให้แก่พ่อของเธอนั้น นี่ถือเป็นเป็นตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

ช่างมันเถอะ อดทนไว้! แค่ต้องเตรียมอาหารสำหรับอีกหนึ่งคนเท่านั้นเอง

ในเวลานี้ หลี่เสี่ยวซินเคาะประตูและเดินเข้ามา ในมือของเธอมีเอกสารชุดหนึ่ง “พี่จือซย่า นี่เป็นข้อมูลของลูกค้าที่พี่เหมยให้ส่งมาให้ค่ะ พี่ลองเปิดดูก่อน!”

ถังจือซย่ายื่นมือออกไปรับเอกสารและเปิดไปที่หน้าแรก ดวงตาสวยของเธอนิ่งค้าง ทำไมถึงเป็นเขา

นึกไม่ถึงว่าลูกค้าของเธอคือหันเหลยหย่า บนหน้ากระดาษมีเพียงประวัติส่วนตัวและประวัติการศึกษาที่เขียนอย่างละเอียดถี่ถ้วน และยังมีตัวตนของเธอในฐานะลูกสาวของบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านอาหารแห่งแรกของประเทศ

ถังจือซย่ามั่นใจว่าหันเหลยหย่าตั้งใจจะมาหาเรื่องอย่างแน่นอน! ครั้งที่แล้วพวกเขาจบกันไปแบบไม่ค่อยดีมากนัก ทำให้เขาอยากจะใช้วิธีอื่นในการกลั่นแกล้งเธอ

ในเวลานั้นเอง หลี่เหมยก็โทรเข้ามาเพื่อเร่งเธอ “จือซย่า รีบติดต่อลูกค้าท่านนี้ด้วย เขาเลือกแบรนด์ของเราแสดงว่าเขาเชื่อในฝีมือของเธอ พวกเราจะทำให้ลูกค้าผิดหวังไม่ได้นะ”

ถังจือซย่าทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มเจื่อนๆ แม้ว่าเธอจะพยายามดูแลลูกค้าท่านนี้แค่ไหน ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะได้รับคำสั่งซื้อนี้

แต่ถังจือซย่าก็รับปากออกไป “ได้ค่ะ ฉันจะติดต่อไปในทันที”

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และต่อสายไปที่เบอร์โทรศัพท์ในข้อมูลที่ได้รับมา

“ใครคะ” เสียงเฉยเมยของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่ปลายสาย

“สวัสดีค่ะ ฉันคือถังจือซย่า เป็นนักออกแบบของหอรุ่ยเป่าค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหันพอจะมีเวลาไหมคะ พวกเราจะได้คุยเรื่องการออกแบบกัน”

“อ้อ!

งั้นนัดเป็นพรุ่งนี้เช้าแล้วกัน! คุณถังต้องเตรียมตัวมาให้ดีนะคะ อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวัง!” ประโยคสุดท้ายของหันเหลยหย่ามีความหมายบางอย่างแฝงอยู่อย่างเห็นได้ชัดว่า

“ได้ค่ะ ให้ฉันเลือกสถานที่หรือคะ”

“ไม่ เดี๋ยวฉันจะแจ้งเธอไป ถ้าถึงเวลาแล้วเธอก็ไปที่นั่นเลย!” หันเหลยหย่าพูดจบก็วางสายไป

ถังจือซย่าทำได้เพียงทำตามขั้นตอนเท่านั้น พรุ่งนี้ไปต้องพบกับหันเหลยหย่า ดูว่าเธอต้องการจะทำอะไรกันแน่