รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 146

ถังจือซย่ามองขาหมูที่ค่อยๆ ลดลงไปเรื่อยๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประสบความสำเร็จขึ้นมา

“คุณอาสีครับ หม่ามี๊ของผมทำกับข้าวอร่อยไหมครับ” เด็กน้อยถามออกมาด้วยความสงสัย

“อืม อร่อยมาก” เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมออกไปและเหลือบมองผู้หญิงคนนั้น

ถังจือซย่ากระแอมไอเบาๆ “ถ้าอร่อยก็กินอีกหน่อยสิ”

“ข้าวหมดแล้ว” เขาพูดออกมาด้วยความโอดครวญเล็กน้อย

ถังจือซย่า “...”

เขากินไปกี่ชามแล้วนะ

“งั้น...งั้นรอบหน้าฉันจะหุงข้าวเพิ่มอีกหน่อย วันนี้คำนวณปริมาณไม่ค่อยถูกเท่าไหร่” ถังจือซย่าพูดออกไปเขินๆ

ในขณะนั้นเอง เขาวางตะเกียบลงหลังจากที่กินอิ่มแล้วและเรอออกมา ถังจือซย่าเกือบจะยิ้มออกมาแล้ว ผู้ชายคนนี้ยังจะบอกว่าไม่อิ่มอีก เรอออกมาขนาดนี้ เขาอยากจะอิ่มขนาดไหนกัน!

ชายคนนี้ปิดปากของเขา จากนั้นก็เดินไปที่ข้างตู้เก็บช้อนส้อมและหยิบแก้วขึ้นมาหนึ่งใบ พอเห็นว่าในนั้นมีน้ำอยู่เขาก็ดื่มลงไป

ถังจือซย่าตะโกนออกไปด้วยความตกใจ “นั่นเป็นแก้วของฉัน”

“ฉันไม่ถือสา” ชายคนนั้นดื่มน้ำพลางยิ้มออกมา

“แต่ฉันถือสา!” ถังจือซย่าพูดออกไปด้วยความหงุดหงิด

รอยยิ้มของชายคนนั้นดูเจ้าเล่ห์มากขึ้น “งั้นฉันดื่มต่อดีกว่า”

ถังจือซย่าหมดคำจะพูดกับเขาจริงๆ ในใจคิดว่าถ้าเกิดเขามากินข้าวที่บ้านเธอหนึ่งปี เธอคงจะต้องซื้อของใช้ประจำวันมาเตรียมไว้ เช่นพวกแก้วน้ำและอื่นๆ