รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 147

“คุณอาสียุ่งมากเลย พวกเราห้ามทำให้เขาเสียเวลาเข้าใจไหมครับ” ถังจือซย่าโน้มน้าวลูกชาย

ใครจะรู้ว่ามีผู้ชายบางคนกอดเด็กน้อยไว้ “คุณอาสีไม่ยุ่ง พวกเราไปเล่นอีกรอบกัน”

“อื้อ ได้ครับ!” เด็กน้อยกอดคอเขาด้วยความดีใจและหันไปพูดกับถังจือซย่าว่า “หม่ามี๊ พวกเราไปเล่นด้วยกันเถอะ”

ถังจือซย่าพูดไม่ออก เธอทำได้เพียงตอบรับไป “งั้นแม่ไปเดินเล่นสัพักแล้วเดี๋ยวจะมารับลูกนะ”

ถังจือซย่าไปเดินเล่นในชุมชน เธออยากย่อยอาหารสักหน่อย

ไม่ทันไรก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว ถังจือซย่ากลับมาที่ฝั่งออกกำลังกาย เธอเห็นลูกชายนั่งอยู่บนชิงช้าและมีสีจิ่วเฉินคอยผลักให้ เธอเดินเข้าไปพูดกับลูกชายว่า “เฉินเฉิน พวกเรากลับบ้านไปอาบน้ำกันได้แล้ว พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียนอีกนะ!”

เด็กน้อยได้ยินถึงความเข้มงวดในน้ำเสียงของหม่ามี๊ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ครับ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

ถังจือซย่ามองไปที่ชายคนนั้น “ไม่อย่างนั้นคุณกลับไปก่อนเถอะ!”

“กุญแจรถยังอยู่ที่บ้านของเธออยู่เลย และฉันก็อยากดื่มน้ำสักหน่อย” เขาแสดงออกว่าอยากกลับไปบ้านของเธออีกครั้งหนึ่ง

ถังจือซย่ารู้สึกจนปัญญา นึกว่าเขาจะกลับไปตอนนี้ได้เลยเสียอีก!

พอกลับถึงบ้าน ถังจือซย่าเห็นว่าตัวลูกเต็มไปด้วยเหงื่อ ต้องรีบไปพาอาบน้ำ เธอหันไปพูดกับชายที่นั่งดื่มน้ำบนโซฟาว่า “ฉันจะอาบน้ำให้เฉินเฉิน ตอนที่คุณออกไปแค่ปิดประตูให้ฉันก็พอ”

“อืม!” ชายคนนั้นพยักหน้า

ถังจือซย่าพาลูกเข้าไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จก็พาลูกออกมา เธอเห็นชายคนนั้นยังนั่งอยู่ที่โซฟา ก็ชะงักด้วยความงงงวย “ทำไมคุณยังไม่ไปอีก”

“ขอพักอีกสักหน่อย” สีจิ่วเฉินนั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางเกียจคร้านและไม่มีเรี่ยวแรง เขาไม่ได้คิดที่จะไปในตอนนี้

“เฉินเฉินจะเข้านอนแล้ว คุณพักอีกสักครู่ก็ไปได้แล้ว!” ถังจือซย่าหันไปพูดกับเขา

ถังจือซย่าบังคับให้ลูกเข้าไปในห้องนอนและขึ้นไปบนเตียง จากนั้นเธอก็หยิบหนังสือนิทานให้เขาหนึ่งเล่ม “ลูกอ่านหนังสืออยู่ในนี้สักพักนะ ห้ามออกไปหาคุณอาสีแล้ว เขาต้องกลับบ้านรู้ใช่ไหม”

“อื้อ ก็ได้!” เด็กน้อยแสดงออกว่าไม่เต็มใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็กลัวจะโดนดุ

ถังจือซย่าลูบหัวเล็กๆ ของเขา และจูบไปที่หัวเล็กๆ ของเขาด้วย จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกไป