รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 147

“คุณอาสียุ่งมากเลย พวกเราห้ามทำให้เขาเสียเวลาเข้าใจไหมครับ” ถังจือซย่าโน้มน้าวลูกชาย

ใครจะรู้ว่ามีผู้ชายบางคนกอดเด็กน้อยไว้ “คุณอาสีไม่ยุ่ง พวกเราไปเล่นอีกรอบกัน”

“อื้อ ได้ครับ!” เด็กน้อยกอดคอเขาด้วยความดีใจและหันไปพูดกับถังจือซย่าว่า “หม่ามี๊ พวกเราไปเล่นด้วยกันเถอะ”

ถังจือซย่าพูดไม่ออก เธอทำได้เพียงตอบรับไป “งั้นแม่ไปเดินเล่นสัพักแล้วเดี๋ยวจะมารับลูกนะ”

ถังจือซย่าไปเดินเล่นในชุมชน เธออยากย่อยอาหารสักหน่อย

ไม่ทันไรก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว ถังจือซย่ากลับมาที่ฝั่งออกกำลังกาย เธอเห็นลูกชายนั่งอยู่บนชิงช้าและมีสีจิ่วเฉินคอยผลักให้ เธอเดินเข้าไปพูดกับลูกชายว่า “เฉินเฉิน พวกเรากลับบ้านไปอาบน้ำกันได้แล้ว พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียนอีกนะ!”

เด็กน้อยได้ยินถึงความเข้มงวดในน้ำเสียงของหม่ามี๊ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ครับ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

ถังจือซย่ามองไปที่ชายคนนั้น “ไม่อย่างนั้นคุณกลับไปก่อนเถอะ!”

“กุญแจรถยังอยู่ที่บ้านของเธออยู่เลย และฉันก็อยากดื่มน้ำสักหน่อย” เขาแสดงออกว่าอยากกลับไปบ้านของเธออีกครั้งหนึ่ง

ถังจือซย่ารู้สึกจนปัญญา นึกว่าเขาจะกลับไปตอนนี้ได้เลยเสียอีก!

พอกลับถึงบ้าน ถังจือซย่าเห็นว่าตัวลูกเต็มไปด้วยเหงื่อ ต้องรีบไปพาอาบน้ำ เธอหันไปพูดกับชายที่นั่งดื่มน้ำบนโซฟาว่า “ฉันจะอาบน้ำให้เฉินเฉิน ตอนที่คุณออกไปแค่ปิดประตูให้ฉันก็พอ”

“อืม!” ชายคนนั้นพยักหน้า

ถังจือซย่าพาลูกเข้าไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จก็พาลูกออกมา เธอเห็นชายคนนั้นยังนั่งอยู่ที่โซฟา ก็ชะงักด้วยความงงงวย “ทำไมคุณยังไม่ไปอีก”

“ขอพักอีกสักหน่อย” สีจิ่วเฉินนั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางเกียจคร้านและไม่มีเรี่ยวแรง เขาไม่ได้คิดที่จะไปในตอนนี้

“เฉินเฉินจะเข้านอนแล้ว คุณพักอีกสักครู่ก็ไปได้แล้ว!” ถังจือซย่าหันไปพูดกับเขา

ถังจือซย่าบังคับให้ลูกเข้าไปในห้องนอนและขึ้นไปบนเตียง จากนั้นเธอก็หยิบหนังสือนิทานให้เขาหนึ่งเล่ม “ลูกอ่านหนังสืออยู่ในนี้สักพักนะ ห้ามออกไปหาคุณอาสีแล้ว เขาต้องกลับบ้านรู้ใช่ไหม”

“อื้อ ก็ได้!” เด็กน้อยแสดงออกว่าไม่เต็มใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็กลัวจะโดนดุ

ถังจือซย่าลูบหัวเล็กๆ ของเขา และจูบไปที่หัวเล็กๆ ของเขาด้วย จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

เธอออกมาจากห้องและพบว่าชายที่นั่งบนโซฟานั้นไม่อยู่อยู่แล้ว เธออดที่จะโล่งใจไม่ได้ ไปได้สักทีนะ!

เธอคิดได้ว่าเสื้อผ้าสกปรกของลูกชายยังอยู่ในห้องน้ำจึงจะไปเก็บให้เรียบร้อย เธอบิดลูกบิดประตูและเดินเข้าไป

แต่ทว่า ขณะที่เธอกำลังเดินเข้าไปนั้น ภายใต้แสงไฟ ชายร่างสูงโปร่งคนนั้นกำลังยืนอยู่หน้าโถชักโครก และกำลังจะ...

“ว้าย...”ถังจือซย่าตกใจมากจนหัวของเธอไปชนกับขอบประตูเข้า เธอรีบปิดประตูด้วยใบหน้าและหูที่แดงก่ำ

พระเจ้า! เขายังไม่ออกไป และเธอยังมาเจอเขาในสถานการณ์แบบนี้อีก

ถึงแม้ชายคนนั้นจะยืนหันหลังให้เธอ แต่ว่า...ถังจือซย่าก็เขินจนหน้าแดงและสมองขาวโพลนไปหลายวินาที

ขณะนี้ ชายที่อยู่ในห้องน้ำก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยขายาวของเขา และมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังนั่งกุมท้ายทอยของตัวเองอยู่บนโซฟา เขามองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง และถามออกไปเสียงเข้ม “เจ็บไหม”

“คุณ...คุณทำไมยังไม่ออกไปอีก!” ถังจือซย่าหมดคำจะพูดจริงๆ

“อยากไล่ฉันออกไปขนาดนี้เลยหรือ” พอชายคนนั้นพูดจบก็เดินไปหาเธอที่โซฟา ถังจือซย่าเห็นว่าเขากำลังเดินมาก็ขยับหัวไปด้านหลังโดยทันที “คุณ...คุณอย่าเข้ามานะ”

เขาโน้มตัวลง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเปล่งประกายเสน่ห์ที่ทำให้คนหลงใหลออกมาภายใต้แสงไฟ

ถังจือซย่าคิดว่าเขาจะจูบลงมา ดวงตาสวยของเธอจ้องไปที่เขาเป็นการเตือน ทันใดนั้นเอง แขนยาวของชายคนนั้นก็ยื่นมาหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ เธอ และเขาก็ลุกขึ้นยืนตามเดิม

“คิดว่าฉันจะจูบเธอหรือ” ชายคนนั้นยกยิ้มขึ้น

ถังจือซย่าเมื่อเห็นว่าเขาเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ ใบหน้าของเธอก็เริ่มร้อนขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง “ฉันไม่ไปส่งนะ คุณไปสักทีเถอะ!”

จู่ๆ สีจิ่วเฉินก็โน้มตัวลง และคลึงไปที่กรามของเธอ ริมฝีปากบางของเขาแนบไปที่ริมปีฝากแดงของเธอ ถังจือซย่ายังไม่ทันได้ตอบสนองอะไร ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นและเดินไปทางประตู

“คุณ...”

“ถือเป็นการทำโทษที่เธอแอบดูฉันเมื่อกี้แล้วกัน!” ชายคนนั้นตอบโดยที่ไม่ได้หันกลับมา

“ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” ถังจือซย่าพูดออกไปด้วยความหงุดหงิด

ชายที่เพิ่มจะเดินไปถึงประตูก็หันกลับมามองเธอด้วยสายตาหยอกล้อ “ทำไม ไม่เห็นแล้วเสียดายหรือ”