รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 149

“ใช่คุณถังหรือเปล่าคะ คุณหันกำลังรอคุณอยู่” พนักงานเดินเข้ามาถามเธอ

“ใช่ค่ะ” ถังจือซย่าพยักหน้าพลางยิ้มออกไปเล็กน้อย

“เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานผายมือออกไป

ถังจือซย่าเดินเข้าไปภายในร้านกาแฟ และเห็นว่าหันเหลยหย่ากำลังคุยกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่ที่ที่นั่งติดหน้าต่าง ผู้หญิงคนนั้นมองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคุณหนูของตระกูลคนร่ำรวย เธอแต่งตัวระดับเดียวกับหันเหลยหย่า

“โอ้! นักออกแบบถังมาถึงแล้ว! นั่งสิ! เสิร์ฟกาแฟเลย” หันเหลยหย่าหันไปพูดกับพนักงาน

พนักงานรีบพยักหน้า ทันทีที่ถังจือซย่านั่งลงก็มีกาแฟแก้วหนึ่งมาเสิร์ฟที่ด้านหน้าของเธอ เธอหันไปขอบคุณหันเหลยหย่า “ขอบคุณสำหรับกาแฟค่ะคุณหัน”

“ไม่ต้องเกรงใจ พวกเรามาคุยกันเรื่องทิศทางการออกมาเถอะ! ฉันอยากสั่งจองชุดเครื่องประดับสำหรับงานหมั้นให้กับตัวเองหนึ่งชุด มันต้องดูเหมาะสมกับฐานะของฉัน หวังว่าคุณถังจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

“คุณหันต้องการประมาณไหนหรือ ฉันมีให้คุณเลือกหลายแบบเลย” ถังจือซย่ายื่นแขนออกไปเพื่อที่จะหยิบเอกสาร

“หึ ลูกค้าระดับฉัน สิ่งที่ฉันต้องการคือให้เธอออกแบบ เธอให้ฉันเลือกมันหมายความว่ายังไง”

“ฉันจะทำความเข้าใจกับแบบที่คุณหันชอบเท่านั้นเอง นั่นจะทำให้ฉันกำหนดทิศทางการออกแบบได้ค่ะ”

“สิ่งที่ฉันชอบก็คือความสวยงาม ดูโอ่อ่าอลังการและเหมาะกับฐานะอย่างฉัน อย่างอื่นก็เป็นเรื่องของคุณถังแล้ว จะว่าไปแล้วพวกคุณไม่ได้สำรวจความชอบของลูกค้ามาก่อนหรือ พวกคุณสามารถตรวจสอบฉันมาก่อนได้นี่!” หันเหลยหย่านั่งพิงเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยหน่ายและหยิ่งยโส

ถังจือซย่าตะลึงไปหลายวินาที ถือว่าเธอเข้าใจแล้วว่าหันเหลยหย่าไม่ให้ทิศทางอะไรเลย และไม่อยากที่จะแลกเปลี่ยนความคิดเห็น เพราะว่าต้องการให้เธอเริ่มออกแบบจากศูนย์ และยังต้องเป็นแบบที่เขาพอใจด้วย

“ขอโทษนะคะคุณหัน ฉันเกรงว่าจะรับคำสั่งจองนี้ของคุณไม่ได้ คุณเลือกนักออกแบบท่านอื่นเถอะค่ะ!” ถังจือซย่าก็ไม่อยากที่จะคุยกับเธอแล้ว ยังไงซะเสียเวลาไปก็ใช่ว่าจะได้เงินจากเธอ

ถังจือซย่าหยิบกระเป๋าและเตรียมตัวลุกออกไป ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ หันเหลยหย่าก็ยิ้มออกมา “ท่าทีอะไรของเธอกัน! นักออกแบบจากหอรุ่ยเป่ามีความมุ่งมั่นเท่านี้เองหรือ วันนี้ได้มาเห็นกับตาแล้ว”

“ถังจือซย่า เธอไม่รู้หรือว่าฉันเซ็นสัญญากับบริษัทของเธอแล้ว ถ้าเธอไม่ออกแบบให้ฉัน ฉันสามารถฟ้องร้องว่าบริษัทเธอผิดสัญญาได้นะ ฉันได้ยินมาว่าบริษัทของเธอจ่ายค่าผิดสัญญาสูงมากเลยนี่! สูงกว่าเงินที่ฉันจองตั้งสามเท่า! และฉันก็จองไปเป็นเงินหนึ่งล้านหยวน” เสียงได้ใจของหันเหลยหย่าดังขึ้นมาจากด้านหลัง

ฝีเท้าของถังจือซย่าหยุดลง หันเหลยหย่าไม่ทำเรื่องง่ายๆ แบบนี้แน่ เธอหันหลังกลับไปและพูดว่า “ถ้าเกิดว่าคุณหันยินดีที่จะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับฉัน ฉันก็สามารถทำงานกับคุณต่อไปได้ค่ะ”

“พวกเราก็คุยกันอยู่นี่ไง!”

“ฉันหมายถึงคุยกันด้วยความบริสุทธิ์ใจค่ะ” ถังจือซย่าพูดออกไปอย่างใจเย็น

“ถังจือซย่า ฉันเป็นลูกค้าของเธอนะ เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับฉันได้ยังไง ไม่กลัวว่าฉันจะร้องเรียนเธอหรือ” หันเหลยหย่าพูดออกมาด้วยความโมโหเล็กน้อย

ถังจือซย่านั่งลงไปอีกครั้ง และมองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งของเธอ “แน่นอนว่าคุณมีสิทธิ์ในการร้องเรียนฉัน ถ้าเกิดฉันทำอะไรผิดไปคุณสามารถร้องเรียนฉันได้เลย หรือถ้าคุณต้องการเพียงแค่กลั่นแกล้งฉัน งั้นพวกเราก็ไม่ต้องเสียเวลากันทั้งคู่แบบนี้หรอก”

หันเหลยหย่ายกยิ้มขึ้น “ถังจือซย่า งั้นฉันพูดตรงๆ แล้วกัน เธอเลือกเลยว่าออกไปให้ห่างจากจ้านฉิงเหย่ หรือออกจากหอรุ่ยเป่า”

ถังจือซย่าอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ “คนที่ทำให้ฉันออกจากหอรุ่ยเป่าได้มีแค่เจ้านายของฉันเท่านั้น ฉันเกรงว่าคุณหันไม่สามารถทำได้”

“งั้นฉันจะทำให้เธออยู่ในวงการออกแบบไม่ได้อีกต่อไป เธออย่าดูถูกความสามารถของฉันนะ” หันเหลยหย่ายิ้มเยาะ

“ถังจือซย่าใช่ไหม! เพียงแค่พวกเรากระจายข่าวออกไปนิดหน่อย ลูกค้าที่มีฐานะสูงทั้งหลายก็จะไม่เลือกเธออีก อีกทั้งยังคงไม่ซื้องานออกแบบของเธออีก” ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ พูดออกมาอย่างลำพองใจ

ถังจือซย่าไม่กลัว เธอยิ้มและพูดออกไปว่า “จ่ายเงินค่าผิดสัญญาแล้วกัน! ฉันจะกลับไปบริษัทไปคำนวณให้เธอสักหน่อย”

“ถังจือซย่า เธอได้ใจอะไรของเธอ เธอมีสิทธิ์ที่จะได้ใจด้วยหรือ และก็นะ เธออย่าพึ่งไป วันนี้เราต่างคนต่างจ่าย เธอจ่ายเงินค่ากาแฟของเธอด้วย!” หันเหลยหย่าตะโกนมาจากด้านหลัง

ถังจือซย่าลุกขึ้นยืนและเดินไปที่เคาน์เตอร์ เธอถามพนักงานว่า “กาแฟของฉันแก้วละเท่าไหร่หรือคะ”