รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 151

“เรียกถังจือซย่ามาด้วยนะคะ! เธอจะได้เตือนสติตัวเองสักหน่อยว่าต่อไปต้องปฏิบัติตัวกับลูกค้ายังไง” หันเหลยหย่าทำตัวเป็นลูกค้าที่ไม่ถือสาเอาความ เธออยากใช้โอกาสนี้เตือนถังจือซย่า

ถึงอย่างไรถ้าพูดถึงบริษัทแล้ว ลูกค้าก็เปรียบเสมือนพระเจ้า

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” หลี่เหมยพูดก็จบก็เดินออกไป เธอโทรไปที่โทรศัพท์ตั้งโต๊ะในห้องทำงานของสีจิ่วเฉิน

“ฮัลโหล!” เสียงทุ้มต่ำของชายปลายสายดังขึ้นอย่างเย็นชา

“ประธานสีคะ คุณหันมาถึงแล้ว อยู่ที่ห้องรับแขกเบอร์สามค่ะ”

“เรียกถังจือซย่ามาด้วย” สีจิ่วเฉินพูดจบก็วางสายไป

หลี่เหมยโทรไปที่ห้องทำงานของถังจือซย่าเช่นกัน ทันทีที่ปลายสายรับสายเธอก็พูดออกไป “คุณหันมาถึงแล้ว เธอมาที่ห้องรับแขกเบอร์สามหน่อย”

“ฉันไม่อยากเจอเขา”

“มีละครสนุกๆ ให้ดู เธอแน่ใจหรือว่าไม่อยากดู”

“ละครสนุกอะไร”

“เธอไปเดี๋ยวก็รู้เอง” หลี่เหมยพูดออกไปด้วยความลึกลับ

ถังจือซย่าคิดในใจ ยังไงก็เบื่ออยู่แล้ว ไปดูหันเหลยหย่าหน่อยดีกว่าว่าจะใส่ร้ายป้ายสีกันยังไงบ้าง! ถังจือซย่าลุกขึ้นยืน หยิบโทรศัพท์และเดินไปที่ห้องรับแขกเบอร์สาม

เธอเคาะประตูและผลักประตูเข้าไป เธอเห็นผู้หญิงสองคนนั่งอยู่บนโซฟาแต่กลับไม่เห็นหลี่เหมยอยู่ที่นั่น

หันเหลยหย่ามองไปที่เขาและยิ้มเยาะ “กาแฟอร่อยไหม”

“ไม่อร่อย ฉันทิ้งไปแล้ว” ถังจือซย่าพูดไปพลางนั่งลงที่โซฟาข้างๆ ทันใดนั้นเองประตูก็ถูกผลักออก หลี่เหมยยืนอยู่ที่ประตูและพูดกับชายที่อยู่ด้านหลังว่า “เชิญค่ะ ประธานสี”

หันเหลยหย่าและผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ พวกเธอเห็นร่างที่หล่อเหลาและสูงโปร่งเดินเข้ามา พวกเธอรู้ในทันทีว่านั่นคือประธานสีจิ่วเฉินแห่งสีเอ็มไพร์กรุป

“คุณสี คุณมาที่นี่ได้ยังไง” หันเหลยหย่าแสร้งทำเป็นสุภาพขึ้นมาในทันทีและทักทายด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะคุณสี” ในสายตาของเพื่อนเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและชื่นชม

คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับชายที่ปกติไม่ค่อยได้พบเห็นที่นี่ แน่นอนว่าเธอต้องฉวยโอกาสนี้ทำตัวดีๆ เข้าไว้ จะได้ทิ้งความประทับใจให้กับเขา

สีจิ่วเฉินนั่งลงบนโซฟา ดวงตาที่อยู่ใต้ขนตาหนานั้นเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ ทำให้ราวกับว่าโดนควบคุมไปโดยปริยาย

“คุณหัน ขอให้คุณขอโทษพนักงานของผมด้วย” สีจิ่วเฉินพูดขึ้นมาและส่งสายตาที่แหลมคมไปที่หันเหลยหย่า

หันเหลยหย่าตกตะลึงและรีบพูดขึ้นมาว่า “คุณสีคะ คุณยังไม่เข้าสถานการณ์ใช่หรือไม่ เรื่องเป็นแบบนี้ค่ะ พนักงานของคุณผิดสัญญาก่อน ควรจะเป็นเธอที่ขอโทษฉันสิถึงจะถูก”

“นึกถึงความสัมพันธ์ของป้าผมและพ่อแม่ของคุณด้วย ถ้าคุณขอโทษ ผมก็จะไม่เอาความเรื่องนี้อีก ถ้าไม่อย่างนั้นผมดำเนินคดีขึ้นมาคงจะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของคุณ” สีจิ่วเฉินพูดออกมาเสียงเข้ม

หันเหลยหย่าประหลาดใจมาก พนักงานต่ำต้อยอย่างถังจือซย่าคุ้มค่ากับการให้สีจิ่วเฉินมาออกหน้าแทนด้วยหรือ

ในที่สุดถังจือซย่าที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เข้าใจความหมายของละครสนุกที่หลี่เหมยพูดถึงแล้ว เธอมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามกับเธอ เขามีบรรยากาศที่ทำให้ขัดขืนไม่ได้แผ่กระจายออกมา เขาไม่แม้แต่จะหันมามองเธอสักนิด แต่เขาก็ยังปกป้องผลประโยชน์ให้กับเธอ

“คุณสี ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าฉันทำผิดอะไร ทำไมถึงต้องขอโทษด้วย” แน่นอนว่าหันเหลยหย่าคงไม่ยอมก้มหัวขอโทษ ยิ่งไปกว่านั้นยังมองว่าถังจือซย่าเป็นศัตรูหัวใจด้วย

“คุณใช้การทำงานมากลั่นแกล้งพนักงานของผม นี่คือเรื่องที่หนึ่ง คุณใช้โอกาสนี้โอกาสนี้ในการเรียกร้องค่าผิดสัญญากับบริษัทของผม นี่คือเรื่องที่สอง คุณส่งผลกระทบต่อจิตใจของพนักงานผมอย่างรุนแรง และนี่คือเรื่องที่สาม”

หันเหลยหย่าตะลึงตาค้าง สีจิ่วเฉินคิดโทษเธอละเอียดมาก สองข้อแรกเธอยอมรับ แต่ข้อสุดท้ายต้องรวมเข้าไปด้วยหรือ

“ฉัน...ฉันเปล่านะ! จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ต้องการเงินชดเชยหรอก ยังไงฉันก็เป็นคนที่อยากสั่งจองชุดเครื่องประดับเอง ไม่งั้น คุณลองคุยกับนดูแลให้เปลี่ยนนักออกแบบให้ฉันดีไหม” หันเหลยหย่ารู้ว่าเรื่องเริ่มจะรุนแรงขึ้นแล้วจึงรีบขอร้องเขา

“คุณถัง ผมคิดว่าคุณยังไม่เข้าใจที่ผมพูด ก่อนอื่นเลย ผมอยากให้คุณขอโทษ รองลงมาคือบริษัทของผมจะไม่รับคำสั่งจองของคุณอีก” สีจิ่วเฉินไม่เปิดทางให้หันเลยหย่าหนีสักนิดและยังบังคับให้เธอขอโทษด้วย

ถังจือซย่ายืนกุมมืออยู่ข้างๆ เธอมองไปที่หันเหลยหย่าและรอคำขอโทษจากเธอ

“คุณหันคะ ก่อนที่จะรังแกคนอื่นคุณต้องคิดถึงผลที่จะตามมาด้วยนะ เหมือนกับที่คุณสั่งกาแฟราคาห้าพันกว่าหยวนให้ฉันและให้ฉันจ่ายเงินเอง เรื่องแบบนี้ไม่ควรทำจะดีกว่า ยังไงคุณก็ไม่รู้ว่าฉันชอบรสชาติแบบไหน กาแฟที่ดีขนาดนี้กลับโดนฉันเททิ้งไปเสียได้” ถังจือซย่าใช้โอกาสนี้พูดความคับแค้นใจออกไป