รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 158

“ตอนบ่ายคุณสั่งใครมาบอกฉันให้ฉันมาพบคุณที่ห้องทำงานหรือเปล่า?” ถังจือซย่าถามผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว “ไม่มี”

ถังจือซย่านึกขึ้นได้ทันที ก่อนหน้านี้คนที่มาแจ้งเธอคือเสี่ยวซิน แล้วผู้ช่วยของเธอได้ข่าวสารนี้มาจากใครกัน? เห็นได้ชัดว่าเป็นสถานการณ์ที่ตั้งใจจัดฉากไว้เพื่อสร้างความบังเอิญ

ถังจือซย่ายิ้มเยือกเย็นในใจทันที นี่ต้องเป็นฝีมือของซ่งซานแน่นอน

“ยังต้องการให้ผมอธิบายอีกรอบไหม?” ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงต่ำน่าหลงใหล

ถังจือซย่าส่งมือถือคืนไปให้เขา พบว่าผู้ชายที่เคยมีผิวขาวกระจ่างใส ตอนนี้กลับมีรอยแดงดูแล้วไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ อีกทั้งบนหัวเขายังคงมีเหงื่อเม็ดเล็กไหลออกมา ผู้ชายคนนี้ที่ปกติจะสง่าและเคร่งขรึม ภายใต้แสงไฟกลับเห็นด้านที่ดูอ่อนแอของเขา

“คุณ...คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ถังจือซย่ารีบถามด้วยความรู้สึกผิด คงไม่ใช้เพราะอาหารมื้อเย็นจะเผ็ดไปสำหรับเขาหรอกนะ!

“ปวดกระเพาะ” ผู้ชายใช้มือใหญ่กุมตรงตำแหน่งท้องน้อย และเสริมอีกประโยคอย่างอดทน “ไม่เป็นไร ทนสักหน่อยก็ดีขึ้น”

ถังจือซย่าตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี รีบนั่งลงข้างตัวผู้ชาย เอ่ยถามด้วยความร้อนรน “ยังเจ็บอยู่ไหม? ไปโรงพยาบาลดีไหม? คุณมีโรคกระเพาะ เมื่อกี้คุณกินเผ็ดทำไมกัน? คุณบอกฉันตามตรงก็ได้นี่ ทำไมคุณโง่ขนาดนี้นะ!”

ถังจือซย่าร้อนใจจนสมองมึนงง ทั้งโทษตัวเองที่ทำผิดอย่างยิ่ง ทั้งโทษเขาที่ไม่พูดอะไร

สีจิ่วเฉินมองเห็นท่าทางเธอแบบนั้น เขามองด้วยความชื่นชม ก่อนจะพูดอย่างขำขันเล็กน้อย “ถ้าผมไม่กิน คุณจะหายโกรธได้ไง?”

ถังจือซย่าจุกที่อกเล็กน้อย แน่นอนว่าผิดที่เธอเอง เป็นเธอที่จงใจทำอาหารเผ็ดๆ

“ถ้างั้นตอนนี้จะทำยังไงล่ะ? ต้องไปโรงพยาบาลไหม” ถังจือซย่ามองเขาด้วยความละอายใจ

“ไม่ต้อง ที่หน้าประตูทางเข้าคอนโดมีร้านขายยา เธอช่วยไปซื้อยาโรคกระเพาะมากล่องหนึ่งก็ได้แล้ว” เขาพูดจบ ก็ยื่นแก้วน้ำที่ดื่มหมดแล้วส่งคืนให้เธอ “รบกวนรินน้ำอุ่นให้ฉันอีกแก้วที”

ถังจือซย่ารับแก้วน้ำมาก็ไปรินน้ำให้เขา รินน้ำอุ่นจนเต็มแก้วส่งให้เขา จากนั้นเธอก็หยิบกระเป๋ากับกุญแจรีบออกไปซื้อยาให้เขา

ขณะอยู่ในลิฟต์ในใจของถังจือซย่ารู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง รู้งี้ไม่ควรเล่นงานเขา ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเป็นโรคกระเพาะ?

คนบ้างานแบบเขา เป็นโรคกระเพาะก็ไม่แปลก ปกติเขาดูแลตัวเองอย่างดี ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ว่าอาหารคืนนี้ล้วนทำมาจากพริก และเธอยังบังคับให้เขากินไปตั้งเยอะ เล่นเอาโรคกระเพาะเขากำเริบ

เฮ้อ! รีบไปซื้อยาเถอะ! ถ้ายังไม่ได้ผล ค่อยเรียกฉู่เฮ่ามารับเขาไปโรงพยาบาลละกัน!

ถังจือซย่าไปร้านยาเพื่อซื้อยารักษาโรคกระเพาะมาหนึ่งกล่องก็รีบกลับบ้านทันที เธอเปิดประตูเข้าไปก็มองเห็นคนบางคนเอามือกุมท้อง ราวกับว่าปวดมาก ดูท่าแล้วอาการจะหนักมาก

“ฉันซื้อยามาให้คุณแล้ว คุณควรกินสองเม็ด” ถังจือซย่าพูดจบ ก็ดูข้างกล่องอย่างรวดเร็วควรกินสามเม็ด เธอหยิบขึ้นมาสามเม็ดแล้วยื่นไปให้เขา “กินซะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ฉันจะเรียกฉู่เฮ่าให้มารับคุณไปส่งโรงพยาบาล”

สีจิ่วเฉินรับยาจากเธอและนำเข้าปากกลืนลงไป จากนั้นก็ดื่มน้ำตามลงไปอีกหนึ่งอึก เขาเอนกายลงไปนอนบนโซฟา “ไม่ต้อง ฉันพักสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว”

ถังจือซย่ารีบจนหัวเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อกี้เธอวิ่งไปและวิ่งกลับ สายตาลึกซึ้งของผู้ชายจดจ้องไปที่เธอ มองดูท่าทางร้อนรนเป็นห่วงเป็นใยของเธอ ในใจรู้สึกชอบใจ

ที่แท้ ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นห่วงเขา

ไม่จริงที่ถังจือซย่ารีบร้อนขนาดนี้เป็นเพราะว่าโรคกระเพาะที่กำเริบขึ้นของเขาเกิดจากเธอเป็นคนทำ เธอเพียงแค่อยากชดเชยเล็กน้อยเท่านั้น

ก็เพียงแค่จิตใต้สำนึกรู้สึกผิดขึ้นมาก็เท่านั้น!

“ไม่ต้องไปโรงพยาบาลจริงเหรอ? ที่ใกล้ๆย่านคอนโดฉันมีโรงพยาบาล” ถังจือซย่ารู้สึกไม่วางใจ ไม่อยากให้เขาทรมาน

“อย่าคิดว่าผมจะอ่อนแอขนาดนั้น ทนๆหน่อยเดี๋ยวก็ผ่านไป” สีจิ่วเฉินพูดจบ ก็ดื่มน้ำในแก้วของเธอไม่หยุด

ถังจือซย่าพ่นลมหายใจเล็กน้อย พลางนั่งลงบนโซฟา แล้วกล่าวอย่างร้อนตัว “คุณกินเผ็ดไม่ได้ คุณควรรีบบอกสิ! คุณมีโรคกระเพาะ คุณควรรีบบอกฉันตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่งั้นฉันคงจะไม่...”

ในหัวของชายหนุ่มตอนนี้ กำลังเรียบเรียงเรื่องราว คิดหาคำตอบว่าทำไมเธอต้องเล่นงานเขา? เป็นเพราะว่าเธอมาเจอเขากำลังเป่าตาของซ่งซานตอนนั้นงั้นเหรอ? เธอคิดว่าเขาจูบหล่อนสินะ? ดังนั้นเธอถึงได้โกรธ หึงหวง และคิดเล่นงานเขา?

หรือว่าผู้หญิงคนนี้ชอบเขาเข้าให้แล้ว?