รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 162

เธอถอนหายใจเล็กน้อย ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างเหล่ตามองเธอหน่อยนึง“ทำไมเหรอ?”

“เพราะคุณคนเดียว เบี้ยขยันของฉันไม่มีแล้ว” ถังจือซย่าโยนความผิดไปให้เขา ถ้าหากเมื่อคืนเขาไม่ได้นอนค้างคืนที่บ้านเธอ เธอจะนอนไม่หลับแบบนี้เหรอ?

ถ้าหากไม่ใช่เพราะนอนไม่หลับก็คงไม่เข้างานสาย

“เธอเงินไม่พอใช้เหรอ?”ผู้ชายถามอย่างขำๆ

“ใช่สิ! คุณคิดว่าคนทั่วไปจะมีเงินเหมือนคุณเหรอ ชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกเราเงินทุกบาททุกสตางค์ล้วนใช้อย่างเห็นคุณค่า” ถังจือซย่าสวนกลับเขาไป

“ได้ เบี้ยขยันของเธอเดือนนี้ฉันจะให้เธอเอง” ผู้ชายชดเชยให้เธอ

อารมณ์ของถังจือซย่าเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีขึ้นมาทันที หางตาและหางคิ้วเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ “จริงเหรอคะ?”

“อืม!” ผู้ชายพยักหัวเล็กน้อย

คราวนี้ถังจือซย่าดีใจสุดๆ เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึงงานของวันนี้ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงออเดอร์ที่สั่งทำขึ้นโดยเฉพาะยอดห้าล้านนั่น ตัวล็อกและตัวแม่กุญแจคู่หนึ่ง วันมะรืนก็ต้องส่งแบบแล้ว เธอต้องเร่งรีบออกแบบโดยเร็ว

เมื่อถึงที่จอดรถชั้นใต้ดินของบริษัท ถังจือซย่าลงจากรถก็วิ่งไปทันที เพราะว่าเธอไม่อยากปรากฏตัวพร้อมกับผู้ชายบางคนตรงหน้าลิฟต์ สีจิ่วเฉินเพิ่งจะล็อกรถเสร็จ มองดูผู้หญิงที่หายตัวไปอยู่ตรงทางเดินลิฟต์แล้ว เขาส่งเสียงด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

ถังจือซย่าถึงที่ห้องทำงานก่อนเขา เธอหยิบโทรศัพท์ตั้งโต๊ะต่อสายไปที่โทรศัพท์ตั้งโต๊ะของหลีเสี่ยวซิน

“เสี่ยวซิน เข้ามานี้หน่อย”

หลี่เสี่ยวซินนึกว่าเธอต้องการดื่มกาแฟ จึงยกกาแฟเข้ามาให้ “พี่จือซย่า กาแฟของพี่ วันนี้ใส่ครีมให้พี่ดื่มเยอะหน่อย ครั้งก่อนพี่บอกมันขมไป”

ถังจือซย่าตื้นตันใจเล็กน้อย แต่เรื่องที่ควรถามก็ต้องถาม

“เสี่ยวซิน เมื่อวานตอนบ่ายใครบอกเธอว่าประธานสีเรียกพบฉันเหรอ?” ถังจือซย่าถามอย่างจริงจัง