รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 165

“เธอช่างมีน้ำใจเสียจริง แบ่งดอกกุหลาบที่สวยขนาดนี้แจกให้คนทั้งบริษัท”

สีจิ่วเฉินที่ก้าวเดินอยู่หยุดชะงัก สีหน้านิ่งเฉยทันที เขาเดินมุ่งไปทางห้องทำงาน ชั่วขณะเขาเห็นแจกันของพนักงานทุกใบในห้องทำงานมีดอกกุหลาบปักอยู่ ถ้าเขาดูไม่ผิดละก็ ดอกไม้เหล้านี้คือดอกกุหลาบนำเข้าที่เมื่อเช้าเขาไปเลือกซื้ออย่างพิถีพิถันด้วยตัวตนเองที่ร้านดอกไม้ ยัยผู้หญิงคนนี้แค่มองเฉยๆ ก็ดันแจกให้คนอื่นแบบนี้เหรอ

สีหน้าของสีจิ่วเฉินเยือกเย็นลง แววตาไม่พอใจอย่างที่สุด เขาหมุนตัวเดินกลับไปทางห้องประชุม เปิดประตูห้องประชุมออกและตะโกนหนึ่งประโยคเพื่อเรียกผู้หญิงคนหนึ่ง “ถังจือซย่า มาพบฉันที่ห้องทำงานหน่อย” และก็พูดเสริมอีกประโยค “เดี๋ยวนี้”

น้ำเสียงนี้ ทำให้คนในห้องประชุมจิตตกกันไปหมด บางคนมองหญิงสาวที่ถูกเรียกอย่างเห็นใจ ในใจต่างคิดว่าเธอทำผิดร้ายแรงเรื่องอะไรกันนะถึงได้ถูกท่านประทานเรียกตัวไปแบบนั้น

ถังจือซย่าก็มึนงงเล็กน้อย เธอเก็บของและลุกขึ้นออกมา ปิดประตูห้องประชุมลงพร้อมเอ่ยถามด้วยความสงสัย” ประธานสี มีเรื่องอะไรเหรอคะ? “

“ไปคุยที่ห้องทำงาน “ ชายหนุ่มได้แต่กัดฟันพูด ขายาวๆก้าวเท้ามุ่งนำไปทางลิฟต์

ในหัวถังจือซย่าเต็มไปด้วยคำถาม เธอไปทำอะไรให้เขาโกรธอีก หรือว่าจะเป็นเรื่องห้องขนมเมื่อกี้ แต่เธอก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องนำเข้ามานี่นา การตัดสินใจอยู่ที่เขา

ภายในลิฟต์ เธอรู้สึกว่าบรรยากาศในลิฟท์ตึงเครียดแปลกๆมองดูผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดแขนอยู่ข้างตัว ดูเขาจะโกรธอยู่ไม่น้อยเลย

“โรคกระเพาะคุณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นไหมคะ” ถังจือซย่าฉวยโอกาสนี้ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

ชายหนุ่มไม่สนใจเธอ ประตูลิฟต์เปิดออก ขายาวของเขาก้าวออกมา ถังจือซย่าเดินตามหลังไปอย่างเก้ๆ กังๆ

ถังจือซย่าเพิ่งจะเข้ามาถึงห้องทำงานของชายหนุ่ม ร่างที่อยู่ตรงหน้าหันกลับมาทันที ร่างกายที่แข็งแรงสูงใหญ่โน้มตัวเข้ามา ถังจือซย่าตกใจก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตัวติดกับประตู มือทั้งสองข้างของเขายันออกไปข้างแขนทั้งสองฝั่งของเธอกั้นเธอเอาไว้

“ถังจือซย่า เธอรังเกียจดอกไม้ที่ฉันส่งให้มากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมแค่แป๊บเดียวถึงเอาไปให้คนอื่นแบบนั้น “ เห็นได้ชัดว่าไฟโกรธกำลังปะทุในดวงตาสีดำลึกล้ำของสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่ากะพริบตาปริบๆ ที่แท้เขาโกรธเรื่องนี้นี่เอง

“คุณให้ดอกไม้ฉันเยอะแยะขนาดนั้น อีกอย่างฉันก็ดูแลไม่เป็น แบ่งให้เพื่อนร่วมงานไปดูแลจะดีกว่าปล่อยให้เหี่ยวเฉาในมือฉันนี่นา” ถังจือซย่าพยายามหาข้ออ้างแก้ตัว

“ดอกไม้วันนี้ทุกดอกฉันไปเลือกเองกับมือ เธอกลับให้คนอื่นง่ายๆ แบบนี้” ลมหายใจอุ่นของสีจิ่วเฉินหายใจรดที่ใบหน้าของเธอ โมโหจนอยากกัดเธอสักครั้ง

และเขาก็ทำแบบนั้นจริง เขาก้มหัวลงมากัดเบาๆ ลงที่แถวกระดูกไหปลาร้าใต้เสื้อเชิ้ตของถังจือซย่า

ถังจือซย่าไม่แม้ทันได้ตั้งตัว ทั้งเจ็บทั้งตกใจจนร้องออกมา “อ๊ะ...”

หลังจากที่ชายหนุ่มกัดเสร็จ สายตาที่ยังโกรธไม่หายจับจ้องไปที่เธอ “นี่แค่การลงโทษเล็กน้อย ครั้งหน้าถ้ายังไม่เห็นคุณค่าของของที่ฉันให้เธอไปอีกละก็ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนี้แน่นอน”

ถังจือซย่ายื่นมือออกไปผลักเขา พร้อมพูดอย่างไม่ยอม “อย่างงั้นฉันซื้อคืนคุณหนึ่งช่อก็ได้นะ”

“ดอกไม้สามารถคืนได้ แต่ความรู้สึกที่ให้ เธอสามารถคืนได้เหรอ?” สีจิ่วเฉินพูดเสียงแหบ แววตาหดหู่

ถังจือซย่าสติหลุดไปหลายวินาที แต่ก็ยังคงผลักตัวเขาออกไป “ถ้ารู้แล้วว่าฉันไม่ได้เห็นคุณค่ากับของที่คุณให้ งั้นครั้งหน้าก็ไม่ต้องให้ ฉันจะได้ไม่ต้องคอยกำจัดทิ้ง ทำให้คุณไม่ชอบใจเปล่าๆ”

สีจิ่วเฉินถอยหลังออกไปสองก้าว ดวงตาดำสีนิลของเขาจ้องมองไปที่เธอ หน้านิ่วคิ้วขมวด ราวกับถูกทำร้าย

เมื่อสบตาเข้ากับสายตาคู่นั้น ถังจือซย่าก็รู้สึกว่าตัวเองพูดแรงไป คำขอโทษถูกเอ่ยออกมาจากปากของเธอ “ขอโทษ ถ้าหากคำพูดของฉันทำร้ายคุณ ฉันขอโทษจริงๆ”

สายตาเย็นชาของสีจิ่วเฉินหายไป เหมือนกับว่าความอบอุ่นทะลักออกมา แต่น้ำเสียงที่เอ่ยยังคงแฝงไปด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งเล็กน้อย “ถังจือซย่า ฉันหวังว่าความตั้งใจที่ฉันมีให้จะไม่ถูกโยนทิ้งเหมือนขยะแบบนั้นอีก”

ถังจือซย่าอึ้งไปชั่วขณะ เปิดประตูออก และทิ้งคำพูดไว้ก่อนจากไป “ ทางที่ดีไม่ต้องให้ ถ้ายังจะให้ฉันก็คงเอาไปทิ้งเหมือนเดิม”

ชายหนุ่มในห้องทำงาน สีหน้าเจื่อนเล็กน้อย เขานิ่งไป หลายวินาที เดินไปยังหน้าต่างบานยาว ร่างกายผอมเพรียวสูงใหญ่ ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็นสะท้อนความโดดเดี่ยวทว่าภาคภูมิอยู่ในทันที