รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 167

“เอ่อ…หนู…ว่างค่ะ!” ถังจือซย่าตอบพลางมองผู้ชายที่ขับรถอยู่ไปพลาง

“ฉันรู้ว่าตอนเย็นเธอต้องดูแลเด็ก ไม่สะดวกออกมา เพราะงั้น นัดเวลาบ่ายพรุ่งนี้นะ เอาตามนี้เลยนะ พรุ่งนี้เย็นออกมากินข้าวด้วยกันนะ”

“ได้ค่ะ! คุณย่าสี” ถังจือซย่าต้องตอบรับอยู่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านชวนเธอกินข้าว เธอจะปฏิเสธได้อย่างไร?

“ได้ เธอทำงานเถอะ ติดต่อกันพรุ่งนี้นะ”

“อื้ม โอเคค่ะ สวัสดีค่ะ” ถังจือซย่าพูดจบ แล้วให้อีกฝ่ายวางสายไป เธอถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางมองไปที่สีจิ่วเฉิน “นายรู้ไหมว่าทำไมคุณย่าถึงชวนฉันไปกินข้าว แค่จะพูดคุยกันจริงๆ เหรอ”

“ท่านคงจะหาเธอเพราะเรื่องเธอกับฉิงเหย่” สีจิ่วเฉินมองไปข้างหน้า สีหน้าไร้อารมณ์

“อะไรนะ ทำไม” ถังจือซย่ากะพริบตา

“เพราะครั้งก่อนที่ฉิงเหย่ขอเธอแต่งงาน ท่านคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง คงอยากจะคุยเรื่องการจัดเตรียมงานแต่งกับพวกเธอ”

“นายอย่ามาขู่ฉันนะ” ถังจือซย่ารู้สึกตกใจจริงๆ เรื่องขอแต่งงานครั้งก่อนนายหญิงใหญ่สีคิดว่าเป็นเรื่องจริง?

“นี่มันเรื่องที่เธอสร้างขึ้นมาเอง ผลลัพธ์จะเป็นยังไงเธอไม่รู้หรือไง” ชายหนุ่มทำเสียงไม่พอใจ

ถังจือซย่ากัดริมฝีปาก การขอแต่งงานในครั้งนั้นทุกคนคิดว่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เรื่องที่เธออธิบายกับจ้านฉิงเหย่ลับหลัง ก็ไม่มีใครรู้ด้วย

“แล้วฉันต้องทำยังไง ฉันไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับฉิงเหย่” ถังจือซย่าถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก เธอไม่อยากจะให้จ้านฉิงเหย่ต้องมาเสียเวลา

“ถังจือซย่า เธอพูดมาตามตรง เธอรู้สึกยังไงกับฉิงเหย่กันแน่ เธอชอบหรือไม่ชอบเขา” สีจิ่วเฉินจอดที่จุดรอไฟแดง สายตาที่คมลึกจ้องไปที่เธอ

ถังจือซย่ากัดริมฝีปาก “ฉันรู้สึกกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้น ฉันชอบเขา ชอบนิสัยที่อารมณ์ขันของเขา ชอบวิธีการใช้ชีวิตที่อิสระของเขา แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับเขา…ก็แค่ชอบ ไม่ใช่ความรัก”

พอพูดจบ ถังจือซย่าก็รู้สึกตัวขึ้นมา เธอมองบนใส่ผู้ชายบางคน “ทำไมฉันต้องมาบอกเรื่องพวกนี้กับนายด้วย”