รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 167

“เอ่อ…หนู…ว่างค่ะ!” ถังจือซย่าตอบพลางมองผู้ชายที่ขับรถอยู่ไปพลาง

“ฉันรู้ว่าตอนเย็นเธอต้องดูแลเด็ก ไม่สะดวกออกมา เพราะงั้น นัดเวลาบ่ายพรุ่งนี้นะ เอาตามนี้เลยนะ พรุ่งนี้เย็นออกมากินข้าวด้วยกันนะ”

“ได้ค่ะ! คุณย่าสี” ถังจือซย่าต้องตอบรับอยู่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านชวนเธอกินข้าว เธอจะปฏิเสธได้อย่างไร?

“ได้ เธอทำงานเถอะ ติดต่อกันพรุ่งนี้นะ”

“อื้ม โอเคค่ะ สวัสดีค่ะ” ถังจือซย่าพูดจบ แล้วให้อีกฝ่ายวางสายไป เธอถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางมองไปที่สีจิ่วเฉิน “นายรู้ไหมว่าทำไมคุณย่าถึงชวนฉันไปกินข้าว แค่จะพูดคุยกันจริงๆ เหรอ”

“ท่านคงจะหาเธอเพราะเรื่องเธอกับฉิงเหย่” สีจิ่วเฉินมองไปข้างหน้า สีหน้าไร้อารมณ์

“อะไรนะ ทำไม” ถังจือซย่ากะพริบตา

“เพราะครั้งก่อนที่ฉิงเหย่ขอเธอแต่งงาน ท่านคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง คงอยากจะคุยเรื่องการจัดเตรียมงานแต่งกับพวกเธอ”

“นายอย่ามาขู่ฉันนะ” ถังจือซย่ารู้สึกตกใจจริงๆ เรื่องขอแต่งงานครั้งก่อนนายหญิงใหญ่สีคิดว่าเป็นเรื่องจริง?

“นี่มันเรื่องที่เธอสร้างขึ้นมาเอง ผลลัพธ์จะเป็นยังไงเธอไม่รู้หรือไง” ชายหนุ่มทำเสียงไม่พอใจ

ถังจือซย่ากัดริมฝีปาก การขอแต่งงานในครั้งนั้นทุกคนคิดว่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เรื่องที่เธออธิบายกับจ้านฉิงเหย่ลับหลัง ก็ไม่มีใครรู้ด้วย

“แล้วฉันต้องทำยังไง ฉันไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับฉิงเหย่” ถังจือซย่าถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก เธอไม่อยากจะให้จ้านฉิงเหย่ต้องมาเสียเวลา

“ถังจือซย่า เธอพูดมาตามตรง เธอรู้สึกยังไงกับฉิงเหย่กันแน่ เธอชอบหรือไม่ชอบเขา” สีจิ่วเฉินจอดที่จุดรอไฟแดง สายตาที่คมลึกจ้องไปที่เธอ

ถังจือซย่ากัดริมฝีปาก “ฉันรู้สึกกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้น ฉันชอบเขา ชอบนิสัยที่อารมณ์ขันของเขา ชอบวิธีการใช้ชีวิตที่อิสระของเขา แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับเขา…ก็แค่ชอบ ไม่ใช่ความรัก”

พอพูดจบ ถังจือซย่าก็รู้สึกตัวขึ้นมา เธอมองบนใส่ผู้ชายบางคน “ทำไมฉันต้องมาบอกเรื่องพวกนี้กับนายด้วย”

สีจิ่วเฉินยิ้ม “พูดก็พูดแล้ว จะมาทำไมอะไรอีก”

ถังจือซย่าเองก็ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้ชายที่สูงส่ง หยิ่งยโสในสายตาของคนอื่น ในสายตาของเธอ กลับกลายเป็นคนที่สามารถพูดคุยความรู้สึกภายในใจได้

“ไม่พูดแล้ว ฉันกำลังคิดอยู่ว่าพรุ่งนี้จะต้องอธิบายเรื่องนี้ยังไง”ถังจือซย่าถอนหายใจ รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

“ฉันสอนอะไรให้” ผู้ชายพูดแล้วยักคิ้ว

“พูดมา!” ถังจือซย่าชักจะอยากฟัง

“พรุ่งนี้สารภาพรักกับฉันต่อหน้าฉิงเหย่กับคุณย่าสิ” วิธีนี้ของชายหนุ่มจะต้องได้ผลแน่นอน

ถังจือซย่าทำตาโต กล่าวอย่างเคืองๆ “ฝันไปเถอะ”

สีจิ่วเฉินไม่รู้สึกโกรธอะไร แถมรอยยิ้มที่มุมปากยังยิ้มกว้างขึ้นไปอีก “หรือว่า ฉันสารภาพรักกับเธอ”

“อย่า นายอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ เรื่องนี้มันวุ่นวายมากพอแล้ว นายอย่าเพิ่มปัญหาอีกได้ไหม” ถังจือซย่ารู้สึกว่าเขาจงใจจะมาสร้างปัญหา

ในขณะนั้น ก็มาถึงหน้าโรงเรียนของเจ้าเด็กน้อย อยู่ๆ สีจิ่วเฉินก็พูดกับเธอว่า “ฉันเข้าไปรับเฉินเฉิน เธอรออยู่ที่รถ”

“เฉินเฉินเป็นลูกฉัน ฉันไปรับเอง” ถังจือซย่าไม่อยากรบกวนเขา

“ตอนเช้าฉันรับปากเฉินเฉินแล้วว่าตอนบ่ายฉันจะมารับเขาด้วยตนเอง จะผิดคำพูดไม่ได้” สีจิ่วเฉินพูดจบ ก็เปิดประตูลงจากรถไป

ถังจือซย่าจึงต้องนั่งรออยู่บนรถ จริงๆ ปรากฏตัวพร้อมเขาที่โรงเรียนก็ได้ แต่ก็รู้สึกไม่มั่นใจ เพราะยังไงพวกเขาก็ไม่ใช่คู่สามีภรรยากันจริงๆ ครั้งก่อนเขายังแกล้งเป็นพ่อของเฉินเฉินแล้วไปงานกีฬาครอบครัว ถ้าหากถูกผู้ปกครองคนอื่นมาทักทายพูดคุย ก็จะทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

เธอนั่งรออยู่ที่รถนี่แหละ! ผ่านไปสักพักก็เห็นลูกจูงมือสีจิ่วเฉิน กระโดดโลดเต้นออกมาอย่างดีใจ

ถังจือซย่าเม้มปากยิ้ม ทุกครั้งที่เห็นลูกมีความสุข เธอเองก็มีความสุขมากเช่นกัน

“หม่ามี้” เจ้าเด็กน้อยขึ้นรถแล้วนั่งอยู่บนคาร์ซีท สีจิ่วเฉินกำลังโน้มตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา ภาพนั้น ราวกับว่าเป็นพ่อจริงๆ