รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 168

ถังจือซย่ามองดูแล้วเก็บไว้ในใจ แล้วรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา เธอควรจะให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตของพวกเธอต่อไหมนะ!

ถ้าหากวันใดวันหนึ่ง ลูกชินกับการได้เจอเขาทุกวัน ต้องพึ่งพาการอยู่เคียงข้างของเขา แล้วถ้าถึงวันใดวันหนึ่ง อยู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็ออกจากชีวิตของพวกเธอไป ลูกจะรู้สึกผิดหวังไหมนะ

“หม่ามี้ พวกเราไปซื้ออาหารกันดีไหมครับ ผมอยากไปเดินห้าง”

“ได้สิ งั้นวันนี้ไปด้วยกันนะ” ถังจือซย่ายิ้มแล้วตอบรับ

รถของสีจิ่วเฉินขับไปที่ห้างใหญ่ที่หนึ่งที่อยู่ใกล้บ้านเธอ ในห้าง ถังจือซย่ากำลังซื้อผัก ส่วนสีจิ่วเฉินพาเจ้าเด็กน้อยไปเลือกของเล่น พอถังจือซย่าซื้อผักเสร็จก็มาโซนผลไม้ พอเห็นทุเรียนที่สดๆ เธอก็รู้สึกอยากกินขึ้นมา ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว

เธอยื่นมือไปหยิบอันที่มีเนื้อเยอะแล้วเอาไปชั่งน้ำหนัก ราคาของทุเรียนทำให้เธอรู้สึกเจ็บ แต่ให้ตนเองบ้างก็ไม่เป็นไร

เมื่อถังจือซย่าหาเจ้าเด็กน้อยเจอ ก็เห็นรถเข็นของสีจิ่วเฉินเต็มไปด้วยของเล่นมากมาย เธอไม่รู้จะต้องทำยังไง ผู้ชายคนนี้จะทำให้ลูกเธอเสียคนเหรอ ซื้อทีเดียวเยอะขนาดนี้

“หม่ามี้ พวกนี้คุณอาสีซื้อให้ผมครับ” เจ้าเด็กน้อยนั่งอยู่บนรถเข็น พูดอย่างโอ้อวด

“ให้คุณอาสีซื้อเยอะแบบนี้ไม่ได้นะ พวกเราเลือกอันที่ชอบอันหนึ่งดีไหม” ถังจือซย่าสอนลูก

“พวกนี้ฉันซื้อให้เขาเอง เป็นประเภทเสริมปัญญา” สีจิ่วเฉินพูดเสียงต่ำ

“ผมชอบหมดเลยครับ” เจ้าเด็กน้อยเม้มปาก ของเล่นพวกนี้เขาอยากเล่นหมดเลย

ถังจือซย่าส่ายหัวอย่างไร้หนทาง “จะไม่มีครั้งต่อไป ไปเถอะ! จ่ายบิล”

ถังจือซย่าเตรียมที่จะจ่ายบิลเอง แต่ผู้ชายแย่งจ่ายเงินไปก่อนแล้ว โทรศัพท์ของถังจือซย่ายังไม่ทันได้เอาออกมา!

ถ้ารู้ว่าเขากระตือรือร้นในการจ่ายบิลขนาดนี้ ทุเรียนหยิบน้อยไปจริงๆ ยังไงซะก็ต้องซื้อเพิ่มอีกสองอัน

พอขึ้นรถไป เจ้าเด็กน้อยก็ได้กลิ่น “หม่ามี้ ซื้อทุเรียนเหรอ หอมจังเลย!”

“อื้ม! มูซังคิง กลับไปกินที่บ้าน”