รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 168

ถังจือซย่ามองดูแล้วเก็บไว้ในใจ แล้วรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา เธอควรจะให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตของพวกเธอต่อไหมนะ!

ถ้าหากวันใดวันหนึ่ง ลูกชินกับการได้เจอเขาทุกวัน ต้องพึ่งพาการอยู่เคียงข้างของเขา แล้วถ้าถึงวันใดวันหนึ่ง อยู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็ออกจากชีวิตของพวกเธอไป ลูกจะรู้สึกผิดหวังไหมนะ

“หม่ามี้ พวกเราไปซื้ออาหารกันดีไหมครับ ผมอยากไปเดินห้าง”

“ได้สิ งั้นวันนี้ไปด้วยกันนะ” ถังจือซย่ายิ้มแล้วตอบรับ

รถของสีจิ่วเฉินขับไปที่ห้างใหญ่ที่หนึ่งที่อยู่ใกล้บ้านเธอ ในห้าง ถังจือซย่ากำลังซื้อผัก ส่วนสีจิ่วเฉินพาเจ้าเด็กน้อยไปเลือกของเล่น พอถังจือซย่าซื้อผักเสร็จก็มาโซนผลไม้ พอเห็นทุเรียนที่สดๆ เธอก็รู้สึกอยากกินขึ้นมา ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว

เธอยื่นมือไปหยิบอันที่มีเนื้อเยอะแล้วเอาไปชั่งน้ำหนัก ราคาของทุเรียนทำให้เธอรู้สึกเจ็บ แต่ให้ตนเองบ้างก็ไม่เป็นไร

เมื่อถังจือซย่าหาเจ้าเด็กน้อยเจอ ก็เห็นรถเข็นของสีจิ่วเฉินเต็มไปด้วยของเล่นมากมาย เธอไม่รู้จะต้องทำยังไง ผู้ชายคนนี้จะทำให้ลูกเธอเสียคนเหรอ ซื้อทีเดียวเยอะขนาดนี้

“หม่ามี้ พวกนี้คุณอาสีซื้อให้ผมครับ” เจ้าเด็กน้อยนั่งอยู่บนรถเข็น พูดอย่างโอ้อวด

“ให้คุณอาสีซื้อเยอะแบบนี้ไม่ได้นะ พวกเราเลือกอันที่ชอบอันหนึ่งดีไหม” ถังจือซย่าสอนลูก

“พวกนี้ฉันซื้อให้เขาเอง เป็นประเภทเสริมปัญญา” สีจิ่วเฉินพูดเสียงต่ำ

“ผมชอบหมดเลยครับ” เจ้าเด็กน้อยเม้มปาก ของเล่นพวกนี้เขาอยากเล่นหมดเลย

ถังจือซย่าส่ายหัวอย่างไร้หนทาง “จะไม่มีครั้งต่อไป ไปเถอะ! จ่ายบิล”

ถังจือซย่าเตรียมที่จะจ่ายบิลเอง แต่ผู้ชายแย่งจ่ายเงินไปก่อนแล้ว โทรศัพท์ของถังจือซย่ายังไม่ทันได้เอาออกมา!

ถ้ารู้ว่าเขากระตือรือร้นในการจ่ายบิลขนาดนี้ ทุเรียนหยิบน้อยไปจริงๆ ยังไงซะก็ต้องซื้อเพิ่มอีกสองอัน

พอขึ้นรถไป เจ้าเด็กน้อยก็ได้กลิ่น “หม่ามี้ ซื้อทุเรียนเหรอ หอมจังเลย!”

“อื้ม! มูซังคิง กลับไปกินที่บ้าน”

“เย้ ผมชอบกิน” เจ้าเด็กน้อยอยู่กับถังจือซย่า ก็ชอบกินทุเรียนขึ้นมา

แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ กลับขมวดคิ้ว อากาศในรถ มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของทุเรียน

พอกลับถึงบ้าน ถังจือซย่าก็รีบไปแกะทุเรียน กลิ่นหอมลอยอบอวล เธอเอาใส่จานแล้วถือออกมา เจ้าเด็กน้อยล้างมือแล้วนั่งรอกินที่โซฟา

ถังจือซย่ามองผู้ชายที่อยู่บนโซฟา เธอพูดอย่างใจกว้าง “นายก็กินสิ!”

“ฉันไม่กินผลไม้ชนิดนี้”สีจิ่วเฉินปฏิเสธ

“อร่อยมาก นายชิมหน่อยสิ!” ถังจือซย่าอยากจะให้เขากินสักชิ้น

“คุณอาสี อร่อยมากจริงๆ ชิมดูสิครับ!” ในมือของเจ้าเด็กน้อยถือไว้ชิ้นหนึ่ง กำลังเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย!

ถ้าหากเป็นคนอื่นที่ให้สีจิ่วเฉินกินทุเรียน มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน แต่พลังของแม่ลูกคู่นี้ที่อยู่ต่อหน้า มันอยู่เหนือสิ่งอื่นใดอย่างแน่นอน สีจิ่วเฉินเม้มปากเล็กน้อย ยื่นมือไปหยิบชิ้นเล็กๆ แล้วเอาเข้าปากไป

รสชาติมันน่าแปลกใจกว่าที่คิดเอาไว้ พอลิ้มรสอย่างละเอียดแล้ว มันเข้มข้นแต่ไม่เลี่ยน รสชาติกลมกล่อม ความรู้สึกต่อต้านของสีจิ่วเฉินก็เริ่มหายไป เขาเงยหน้าแล้วพยักหน้าให้กับหญิงสาว “ก็ไม่เลวนะ”

“ใช่ไหมล่ะ! ฉันบอกแล้วว่าอร่อย” ถังจือซย่ารู้สึกภาคภูมิใจอย่างน่าประหลาด

บังคับให้สีจิ่วเฉินกินทุเรียน นั่นเป็นหนึ่งในเรื่องที่สะใจในชีวิต

“มีอีกไหม เธอซื้อมาอันเล็กแค่นี้เอง?” สีจิ่วเฉินรู้สึกว่าเธอซื้อน้อยเกินไป

ถังจือซย่ากะพริบตา “นายคิดว่ามูซังคิงมันถูกมากเหรอ ซื้ออันหนึ่งก็ถือว่าฟุ่มเฟือยแล้ว ความฝันที่ใหญ่ที่สุดของฉันก็คือ ในสักวันหนึ่ง จะกินทุเรียนได้อย่างหนำใจ”

“ความฝันนี้ฉันทำให้เป็นจริงได้” ผู้ชายหรี่ตา เขาสามารถให้เธอกินจนเบื่อไปเลย

“พอเลย ฉันทำงานหาเงินซื้อเองได้” พอถังจือซย่าพูดจบ ก็มองดูนาฬิกา “ฉันไปทำกับข้าวก่อน นายดูเฉินเฉินแทนฉันหน่อย”

ถังจือซย่าไปที่ห้องครัว สีจิ่วเฉินพาเจ้าเด็กน้อยไปแกะของเล่นที่มุมเล่นสนุก เมื่อเห็นความตื่นเต้นของเจ้าเด็กน้อยขณะแกะของเล่น สายตาของสีจิ่วเฉินก็เต็มไปด้วยความเอ็นดู ในช่วงเวลานี้เอง ก็รู้สึกว่าตนเองกับเด็กคนนี้เป็นเหมือนพ่อลูกกันจริงๆ