รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 169

หากผู้หญิงที่อยู่ในห้องครัวสมัครใจ เขาก็อยากจะดูแลพวกเขาแม่ลูกอย่างจริงใจไปตลอดชีวิต ต่อให้ชาตินี้เขาจะไม่มีลูกเพิ่มอีกเลยก็ได้

ถังจือซย่ากำลังยุ่งอยู่กับการหั่นผัก แต่เพราะรีบมากเกินไปจึงหั่นโดนนิ้ว เธอเจ็บจนน้ำตาเล็ด ส่วนบนผัดกากขาวนั้นก็มีรอยเลือดแดงสะดุดตา แผลเธอนั้นลึกมาก

ถังจือซย่ารีบเอานิ้วไปล้างน้ำ เลือดบนนิ้วยังคงไหลออกมา เธอนึกถึงกล่องปฐมพยาบาลที่เธอเตรียมไว้ เธอเอาผ้าขนหนูมาพันไว้ที่นิ้วแล้วออกมา บอกกับผู้ชายที่นั่งยองๆ ว่า “ประธานสี รบกวนหยิบกล่องปฐมพยาบาลให้หน่อย ฉันหั่นโดนนิ้ว”

ด้วยคำพูดนี้เอง ทำให้เจ้าเด็กน้อยที่กำลังแกะของเล่นและผู้ชายที่อยู่ข้างๆ วิ่งพุ่งเข้ามา สีจิ่วเฉินรีบถาม “กล่องปฐมพยาบาลอยู่ไหน”

“อยู่ใต้ตู้อันนั้น”

“หม่ามี้ ผมดูหน่อยครับ เลือดเยอะมากเลย!” เจ้าเด็กน้อยร้อนใจมาก “คุณอาสี รีบมาช่วยเร็วครับ”

สีจิ่วเฉินเปิดกล่องปฐมพยาบาลออก เอาสำลีหยุดเลือดออกมา ถังจือซย่าเอาผ้าขนหนูออก เผยแผลที่อยู่ตรงช่วงรอยต่อเล็บที่มือซ้ายออกมา ตรงนี้เป็นจุดเส้นเลือด ถ้าจะหยุดเลือดคงต้องใช้เวลา!

“ทำไมไม่ระวังเลย” สายตาของสีจิ่วเฉินเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ไม่เป็นไร สำหรับคนที่ทำอาหารแล้ว หั่นโดนนิ้วมือเป็นเรื่องที่ปกติมาก” ถังจือซย่ากลับนิ่งเฉยมาก สำหรับเธอแล้ว มันเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมาก

คำพูดนี้ไปสะกิดใจของชายหนุ่ม ถ้าอย่างนั้น เรื่องการหั่นโดนนิ้วมือ เมื่อก่อนเธอก็คงเจอบ่อยเลยสินะ?

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เธอดูแลลูกคนเดียวอยู่ที่เมืองนอก ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ เธอผ่านมันมาได้ยังไงนะ? ในตอนนั้นลูกก็ยังเล็ก สีจิ่วเฉินจึงนึกถึงลูกพี่ลูกน้องจ้านฉิงเหย่ทันที

ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับจ้านฉิงเหย่ ในสองปีที่ผ่านมานี้ ฉิงเหย่คงจะช่วยเธอไว้มากตอนที่อยู่เมืองนอก ดังนั้น สำหรับเธอแล้ว ฉิงเหย่เป็นเหมือนเพื่อน เหมือนครอบครัว แต่แค่ไม่ใช่ความรักเท่านั้นเอง

“ตอนที่อยู่เมืองนอก ฉิงเหย่ช่วยพวกเธอไว้เยอะเลยใช่ไหม” สีจิ่วเฉินมองไปที่เธอ

ถังจือซย่าพยักหน้า “ใช่ ฉิงเหย่ช่วยฉันไว้เยอะเลย”

สีจิ่วเฉินหายใจเข้าลึกๆ ทำไมเขาถึงไม่ทำความรู้จักเธอให้เร็วกว่านี้นะ เขาช่วยเหลือแต่พ่อของเธอ คิดว่าชีวิตของถังจวิ้นดีขึ้นแล้ว คนในตระกูลถังก็จะมีชีวิตที่ดีทุกคน แต่เขาเพิ่งรู้จากการตรวจสอบในช่วงนี้