รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 170

ถังจือซย่ายื่นมือไปลูบหัวของเขา พูดสบายๆ ว่า “หม่ามี้มีลูกก็พอแล้ว ชาตินี้หม่ามี้ไม่คิดที่จะแต่งงานอีกแล้วล่ะ”

เพราะเธอไม่กล้าที่จะไปเสี่ยงกับชีวิตในอนาคต เธอแค่อยากจะตั้งใจดูแลลูก ส่วนสีจิ่วเฉินนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณ ความสัมพันธ์แบบนี้ อ่อนแอราวกับฟองสบู่ แค่เป่าก็แตกกระจายไป

ถังจือซย่าเองก็ไม่ใช่หญิงสาววัยใสแล้ว เธอจะต้องคิดไตร่ตรองให้แน่ชัด จะไม่ซาบซึ้งจนเอาใจไปแลกเพียงเพราะใครสักคนมาทำดีกับเธอ เธอในตอนนี้เป็นคนที่ใจเย็นมีสติสุดๆ

ยามเช้า

ถังจือซย่าเพิ่งเตรียมกระเป๋าให้ลูกเสร็จเตรียมที่จะออกจากบ้าน กริ่งประตูก็ดังขึ้น เธอมองดูที่ช่องตาแมว ถึงกับอึ้งไปเลย ทำไมถึงเป็นเขา

เธอเปิดประตูออก สีจิ่วเฉินแต่งกายสุภาพเรียบร้อย แสดงภาพลักษณ์ของชนชั้นสูง

“คุณอาสี” เจ้าเด็กน้อยกอดขายาวของเขาด้วยความดีใจ “มาได้ยังไงครับ”

“ฉันมาส่งเธอไปเรียน ส่งหม่ามี้ไปทำงาน”

“คุณอาสีเป็นคนดีจังครับ” เจ้าเด็กน้อยทำตาโต ใกล้ชิดสนิทสนมอย่างมาก

สายตาของสีจิ่วเฉินมองไปที่หญิงสาว หวังว่าเธอจะซาบซึ้งเหมือนกับลูกของเธอ แต่ถังจือซย่ากลับรู้สึกเกรงใจที่ต้องรบกวนเขา

“ต่อไปอย่าทำแบบนี้เลย ฉันไม่อยากคุณต้องเสียเวลาอันมีค่า” ถังจือซย่าพูดโน้มน้าวเขา

“เวลาของฉัน ฉันจะใช้ยังไงก็ได้” ชายหนุ่มยิ้มตอบ เขานั่งยองๆ ลงอุ้มเจ้าเด็กน้อยแล้วเดินไปที่ลิฟต์

ถังจือซย่าไม่รู้จะพูดอะไร ในมือของผู้ชายคนนี้ดำเนินกิจการหลายร้อยล้านต่อนาที ไม่อยากจะทำให้เขาเสียเวลาจริงๆ

หลังจากส่งเจ้าเด็กน้อยเสร็จ ถังจือซย่านึกได้ว่าตอนเที่ยงต้องไปเจอนายหญิงใหญ่สี เธอจึงหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ “มื้ออาหารตอนเที่ยง นายมาไหม”

“คุณย่าฉันไม่ได้เชิญฉัน” สีจิ่วเฉินเองก็กลุ้มใจ รอมาทั้งคืน ก็ไม่ได้รับสายจากคุณย่าเลย

เห็นได้ชัดว่า มื้ออาหารครั้งนี้จะเลี่ยงเขาไป

ถังจือซย่าเม้มปากพูด “ก็ได้! ฉันจะพยายามอธิบายกับคุณย่านายเอง”