รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 171

“คือว่า…คืนสินค้าได้ไหมคะ”

“ผลไม้ไม่รับคืนนะครับ! คุณหนูวางใจได้ มูซังคิงของเราเป็นเกรดพรีเมียม รับประกันคุณภาพครับ”

“ฉันรู้ค่ะ…ฉันเชื่อว่าคุณภาพของพวกคุณดีมาก แต่ฉันไม่ต้องการเยอะขนาดนี้”

“คุณหนู อันนี้คืนสินค้าไม่ได้จริงๆ ผลไม้ที่ขายออกไปแล้ว ไม่มีการคืนสินค้านะครับ!” เจ้าของที่อยู่ปลายสายแสดงถึงความอยากขายอย่างเต็มที่

ถังจือซย่ารู้สึกมึนหัว “งั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะติดต่อคุณไปนะคะ”

พอวางโทรศัพท์ลง ถังจือซย่ารีบต่อสายภายในไปที่ห้องทำงานของชายหนุ่ม

“ฮัลโหล” ผู้ชายรับสายด้วยเสียงโทนต่ำ

“นายสั่งทุเรียนมูซังคิงมาให้ฉันหนึ่งคันรถ?” ถังจือซย่ารีบถามตรงๆ

“อื้ม! เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากกินทุเรียนได้อย่างอิสระ? วันนี้ฉันทำให้เป็นจริงแล้ว เธอกินตามสบายได้เลย” สีจิ่วเฉินแสดงให้เห็นว่า ทุเรียนที่เธอจะกินวันนี้เขาได้เหมาไว้ให้หมดแล้ว

ถังจือซย่า “…”

ผู้ชายคนนี้ไม่รู้หรือว่าทุเรียนกินเยอะไม่ได้? ปกติกินอันหนึ่งก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าในวันหนึ่งกินมากเกินไป มันก็มีผลข้างเคียงนะ!

เบาหน่อยก็ร้อนใน ถ้าหนักก็ท้องผูกได้เลยนะ!

“คือว่า คืนสินค้าเถอะ! ฉันไม่กินเยอะขนาดนี้ เมื่อคืนฉันเพิ่งกินไปอันหนึ่ง กินเยอะไม่ได้”

“ทำไม” ผู้ชายอีกฝ่ายไม่มีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับทุเรียนจริงด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะรอบรู้ดาราศาสตร์และภูมิศาสตร์ แต่เขาก็ได้เจอกับจุดบอดแล้วเช่นกัน

“เพราะทุเรียนมันจะร้อนใน กินเยอะมากไม่ได้” ถังจือซย่าอธิบายได้แค่นี้ แต่ประโยคข้างหลังมันไม่งาม จึงไม่ได้พูด

“เวลาฉันซื้อของ ไม่เคยมีการคืนสินค้ามาก่อน เธออยากจะจัดการยังไง ตัดสินใจเองเถอะ!”

“ฮัลโหล…นาย…”