รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 172

ฉู่เฮ่าเคยเรียนการแสดงออกทางสีหน้ามาก่อน แต่ในตอนนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ประธานสี ทุเรียนมูซังคิงหนึ่งคันรถที่ท่านสั่งมาตอนเช้า ถูกคุณถังเอาไปแบ่งให้กับพนักงานทั้งบริษัทแล้วครับ ปัญหาคือ คุณถังยกความดีความชอบให้ท่านหมดเลย”

สีหน้าของสีจิ่วเฉินอึ้งเล็กน้อย “จริงเหรอ”

“ใช่ครับ! ทุกคนรู้สึกขอบคุณท่านมาก…” พูดจบ ฉู่เฮ่าหัวเราะออกมา จึงรีบเอามือมาป้องปากกลั้นเอาไว้

“อยากหัวเราะก็หัวเราะ” สีจิ่วเฉินมองเขา เขาแค่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะใจกว้างขนาดนี้ แบ่งให้หมดเลย

ก็เหมือนกับดอกไม้ของเขา แต่วันนี้เขาอารมณ์ดีมาก

สีจิ่วเฉินนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปหาคุณย่าเอง

“ฮัลโหล จิ่วเฉิน มีเรื่องอะไรเหรอ” เสียงของนายหญิงใหญ่สีดังขึ้น

“คุณย่า ตอนเที่ยงผมอยากจะทานข้าวกับท่านครับ ไม่ได้เจอมาหลายวันแล้ว”

“ตอนเย็นแล้วกัน! ตอนเที่ยงย่ามีนัดกินข้าวแล้ว”

“นัดกินข้าวอะไร สะดวกให้ผมไปร่วมด้วยไหมครับ”

“ไม่ค่อยสะดวกน่ะหลาน” นายหญิงใหญ่สีพูดออกมาตรงๆ

“ผมก็แค่กินข้าวเอง”

“งั้นก็ได้ ย่าจะบอกความจริงกับหลานนะ! ตอนเที่ยงย่านัดกินข้าวกับจ้านฉิงเหย่และจือซย่า ก็เพื่อพูดคุยเรื่องที่พวกเขาขอแต่งงานกันครั้งที่แล้วนั่นแหละ ย่าตัดสินใจว่าจะเลือกวันดีๆ ให้พวกเขาสักหน่อย”

“งั้นนับผมด้วยคนสิ! ผมก็จะไปกินข้าวด้วย” สีจิ่วเฉินพูดยิ้มๆ

“ก็ได้! หลานจะมาก็ได้ แต่อย่าทำเสียเรื่องเชียวนะ”

“วางใจเถอะ! ผมไม่ทำเสียเรื่องหรอก” สีจิ่วเฉินยิ้มมุมปาก ต่อให้เขาไม่ทำให้เสีย ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่มีทางสำเร็จ

ถึงเวลาสิบเอ็ดโมงยี่สิบนาทีในพริบตาเดียว ถังจือซย่าดูโทรศัพท์อยู่เรื่อยๆ รอการแจ้งเตือนมื้อเที่ยงจากนายหญิงใหญ่สี

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอรีบหยิบขึ้นมาดู นี่มันเบอร์ของนายหญิงใหญ่สีไม่ใช่เหรอ เธอสูบลมหายใจเข้าแล้วรับสาย “ฮาโหล คุณย่าสี”