รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 174

“ไม่ทราบว่า พวกคุณทานแค่สามคนใช่ไหมครับ” ผู้จัดการยิ้มถาม

นายหญิงใหญ่สีเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ต้องเพิ่มอีกที่หนึ่ง เธอพูดเสริม “ทานสี่คน”

ถังจือซย่าและจ้านฉิงเหย่สบสายตากัน หรือว่ายังมีแขกลึกลับอีกคน? ใครกันนะ นายหญิงใหญ่สีกำลังพูดกับผู้จัดการอยู่ พวกเขาก็ไม่อาจไปรบกวนได้

แต่แล้วในขณะนั้นเอง มีพนักงานผลักประตูเข้ามา มีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใส่สูทเดินเข้ามา เสื้อเชิ้ตสีขาวคู่กับกางเกงสูทสีดำ เรียบง่ายแต่หรูหรา

ถังจือซย่าตะลึง ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาก็มาเหมือนกัน

คนที่มานั้น ก็คือสีจิ่วเฉินที่หน้าด้านจะมาร่วมกินข้าวด้วยตั้งแต่เมื่อวาน

จ้านฉิงเหย่หรี่ตาสองชั้นเจ้าชู้ของเขา ทำไมคุณยายถึงเรียกเขามาด้วย นี่จะพังงานเขาเหรอ

“พี่ มาได้ยังไงเนี่ย ที่บริษัทไม่มีนัดกินเลี้ยงเหรอ” จ้านฉิงเหย่ยักคิ้วถาม

สีจิ่วเฉินดึงเก้าอี้ออก แถมยังจงใจนั่งอยู่ข้างๆ ถังจือซย่า เขายิ้ม “ใช่สิ! ไม่มีใครชวนฉันกินข้าว ก็ได้แต่มาอาศัยมื้ออาหารนี่แหละ”

“อย่ามา คนที่อยากจะชวนพี่กินข้าว ต่อแถวไปถึงต่างประเทศแล้ว” จ้านฉิงเหย่ไม่เชื่อ แถมยังรู้สึกว่าเขาตั้งใจมาก่อกวน

นายหญิงใหญ่สีเห็นหลานทั้งสองมากันพร้อมหน้าแล้ว เธอยิ้ม “เมื่อคืนจิ่วเฉินบอกว่าไม่มีที่จะกินข้าว ฉันก็เลยชวนเขามา”

ถังจือซย่าหันไปมองชายหนุ่ม แต่เห็นสีหน้าเขาแข็งไป คงจะคิดไม่ถึงว่าคุณย่าจะหักหน้าเขาเหมือนกัน

สีจิ่วเฉินหยิบแก้วขึ้นมาดื่มชา สายตาที่คมลึกมองผ่านขอบแก้วไปยังผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ

ถังจือซย่ารู้สึกว่าเขากำลังมองเธอ เธอจึงจงใจหันหน้าหนี

“จือซย่า คนนี้ฉันไม่ต้องแนะนำแล้วเนอะ! หลานฉันจิ่วเฉิน พวกเธอคงจะเคยเจอกันที่บริษัท!” นายหญิงใหญ่สียิ้มถาม

ถังจือซย่าตอบอย่างรู้สึกเขินอาย “เคยเจอค่ะ”

ไม่เพียงแต่เคยเจอ จูบกันมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ว

ก็เพราะใครบางคนหน้าด้านไร้ยางอาย ใช้วิธีการบังคับทุกครั้ง

จ้านฉิงเหย่ยื่นมือไปจับมือของคุณยาย “คุณยาย รีบบอกจุดประสงค์ที่เรียกพวกเรามากินข้าวในวันนี้เร็วครับ!”

ใจของถังจือซย่าบีบแน่น มองไปที่นายหญิงใหญ่สี นายหญิงใหญ่สีเองก็มองถังจือซย่าอย่างยิ้มๆ แล้วก็มองหลานจ้านฉิงเหย่ที่อยู่ข้างๆ “จือซย่า ฉิงเหย่ ฉันดีใจมากที่พวกเธออยู่ด้วยกัน วันนี้นัดพวกเธอออกมา ก็อยากจะปรึกษาเรื่องวันแต่งงานกับพวกเธอ จะได้จัดงานแต่งให้พวกเธอโดยเร็ว “

ถังจือซย่าแอบคิด สีจิ่วเฉินเดาถูกจริงๆ ด้วย นายหญิงใหญ่สีคิดว่าการขอแต่งงานครั้งก่อนเป็นเรื่องจริง

จ้านฉิงเหย่ยักคิ้วอย่างดีใจ “ได้สิ! คุณย่าเลือกวันที่ดีๆ เลยครับ! ผมกับจือซย่าก็อยากจะจัดงานแต่งเร็วๆ ครับ จือซย่า เธอคิดว่ายังไง?”

สีจิ่วเฉินเอามือกอดอก มองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ราวกับกำลังดูเรื่องสนุกสนาน รอดูว่าเธอจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

ถังจือซย่ามองจ้านฉิงเหย่อย่างไร้ทางเลือก แล้วพูดกับนายหญิงใหญ่สีว่า “คุณย่าสี ครั้งก่อนที่ฉิงเหย่ขอแต่งงาน เขาทำเล่นๆ ท่านอย่าคิดจริงเลยนะคะ พวกเราเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันค่ะ”

“อะไรนะ การขอแต่งงานก็ทำเล่นๆ ได้เหรอ?” นายหญิงใหญ่สีมองเธออย่างตะลึง แล้วก็มองจ้านฉิงเหย่ด้วย

จ้านฉิงเหย่กลับพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “จือซย่า ฉันตั้งใจจะขอแต่งงานนะ ฉันอยากให้เธอแต่งงานกับเขาฉัน เป็นภรรยาของฉัน ให้ฉันได้ดูแลเธอตลอดชีวิตนะ”

ถังจือซย่าเงยหน้าแล้วมองไปที่ตาของจ้านฉิงเหย่ สายตาที่ลึกซึ้งเต็มไปด้วยความคาดหวัง ถังจือซย่าเริ่มรู้สึกว้าวุ่น เธอเม้มปาก ขณะนั้นเองก็ไม่รู้จะปฏิเสธเขาต่อหน้านายหญิงใหญ่สียังไง เธอเองก็จะหักหน้าของจ้านฉิงเหย่ไม่ได้

สีจิ่วเฉินยื่นมือไปถือแก้วชา ดื่มไปคำหนึ่ง นัยน์ตาสีดำยากที่จะคาดเดา มองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไร

เขาเองก็รอผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ แสดงจุดยืน

“ดูสิ ฉิงเหย่ชอบเธอด้วยใจจริง จือซย่า ฉิงเหย่ของเราเป็นเด็กดี ฉันหวังว่าเธอจะพิจารณาเขาหน่อยนะ” นายหญิงใหญ่สีพูดอย่างอยากให้คู่กัน เธออยากจะให้ถังจือซย่าแต่งเข้าบ้านจริงๆ

“คุณย่าสี หนู…” จู่ๆ ถังจือซย่าก็ถูกบีบให้อยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากใจ

“จือซย่า ฉันจริงจังกับเธอนะ ตั้งแต่วินาทีที่เธอช่วยฉันไว้ ใจของฉัน ตัวของฉัน คนของฉันก็ตัดสินที่จะมอบให้เธอ” จ้านฉิงเหย่ไม่ปล่อยโอกาสที่จะสารภาพรัก เขาเองก็หวังว่ามีคุณยายอยู่ด้วย ถังจือซย่าจะไม่หลบหนีความรู้สึกของเขาอีก