รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 175

ถังจือซย่ากะพริบตานัยน์ตาสวยของเธอ เม้มปากบ้าง กัดปากบ้าง เหมือนกำลังต่อสู้กับความคิดของตัวเองอย่างหนัก

สีจิ่วเฉินถือแก้ว ดื่มชาอย่างสง่างาม ขนตาที่ดกดำของเขา ทำให้เกิดเงาขึ้นมา บดบังนัยน์ตาที่น่ากลัวของเขา

อยู่ๆ สายตาของถังจือซย่าก็มองเขาด้วยความอ้อนวอนอย่างรวดเร็ว แต่กลับเห็นแค่ข้างหน้าที่หล่อเหลาเท่านั้น ทำราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ และไม่ให้ความช่วยเหลือเธอแม้แต่น้อย

ถังจือซย่ามองแวบเดียวก็เบือนสายตาหนี เธอคิดโมโหในใจ เธอจะคิดถึงเขาทำไม วันนี้เขาคงตั้งใจจะมาหัวเราะเยาะเธอ หรือไม่เขาก็แค่มาหาความบันเทิงดูก็เท่านั้น

“จือซย่า การตอบตกลงการขอแต่งงานของฉิงเหย่ ทำเธอทำบากใจมากเลยเหรอ” นายหญิงใหญ่สีถามอย่างอ่อนโยน

ส่วนสายตาของจ้านฉิงเหย่ก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาอยากจะได้คำตอบเดียว คำตอบที่จริงใจของถังจือซย่า

ถังจือซย่าไม่โทษจ้านฉิงเหย่ เขาก็เหมือนกับสีจิ่วเฉิน ความรู้สึกที่มีต่อเธอนั้น เป็นความรู้สึกที่อยากจะตอบแทนบุญคุณ ถึงแม้ว่าเขาจะชอบเธอจริง ถังจือซย่าก็รับเอาไว้ไม่ได้

“ขอโทษ ฉิงเหย่ คุณย่าสี หนูแต่งงานกับฉิงเหย่ไม่ได้ค่ะ” ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสะอาดสดใส เสียงที่แน่วแน่

ผู้ชายที่กำลังดื่มชาอยู่ข้างๆ มุมปากของเขายิ้มขึ้นมา

“ทำไมล่ะ” นายหญิงใหญ่สีถามด้วยความประหลาดใจ

จ้านฉิงเหย่รู้สึกผิดหวังอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้โกรธ เพราะเขามีความอดทนกับถังจือซย่า เขาจะไม่ล่าถอยเพียงเพราะเธอปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า

“เพราะหนูตัดสินใจว่า ชีวิตนี้จะไม่แต่งงานอีกค่ะ” เสียงที่แน่วแน่ของถังจือซย่าดังขึ้นมาอีกครั้ง

“แค่ก…” ชายหนุ่มที่ดื่มชาอย่างสง่าอยู่ข้างๆ ถึงกับสำลักน้ำ มือใหญ่ของเขารีบอุดปากเอาไว้ หันหัวไปทางเธออย่างรวดเร็ว