รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 175

ถังจือซย่ากะพริบตานัยน์ตาสวยของเธอ เม้มปากบ้าง กัดปากบ้าง เหมือนกำลังต่อสู้กับความคิดของตัวเองอย่างหนัก

สีจิ่วเฉินถือแก้ว ดื่มชาอย่างสง่างาม ขนตาที่ดกดำของเขา ทำให้เกิดเงาขึ้นมา บดบังนัยน์ตาที่น่ากลัวของเขา

อยู่ๆ สายตาของถังจือซย่าก็มองเขาด้วยความอ้อนวอนอย่างรวดเร็ว แต่กลับเห็นแค่ข้างหน้าที่หล่อเหลาเท่านั้น ทำราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ และไม่ให้ความช่วยเหลือเธอแม้แต่น้อย

ถังจือซย่ามองแวบเดียวก็เบือนสายตาหนี เธอคิดโมโหในใจ เธอจะคิดถึงเขาทำไม วันนี้เขาคงตั้งใจจะมาหัวเราะเยาะเธอ หรือไม่เขาก็แค่มาหาความบันเทิงดูก็เท่านั้น

“จือซย่า การตอบตกลงการขอแต่งงานของฉิงเหย่ ทำเธอทำบากใจมากเลยเหรอ” นายหญิงใหญ่สีถามอย่างอ่อนโยน

ส่วนสายตาของจ้านฉิงเหย่ก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาอยากจะได้คำตอบเดียว คำตอบที่จริงใจของถังจือซย่า

ถังจือซย่าไม่โทษจ้านฉิงเหย่ เขาก็เหมือนกับสีจิ่วเฉิน ความรู้สึกที่มีต่อเธอนั้น เป็นความรู้สึกที่อยากจะตอบแทนบุญคุณ ถึงแม้ว่าเขาจะชอบเธอจริง ถังจือซย่าก็รับเอาไว้ไม่ได้

“ขอโทษ ฉิงเหย่ คุณย่าสี หนูแต่งงานกับฉิงเหย่ไม่ได้ค่ะ” ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสะอาดสดใส เสียงที่แน่วแน่

ผู้ชายที่กำลังดื่มชาอยู่ข้างๆ มุมปากของเขายิ้มขึ้นมา

“ทำไมล่ะ” นายหญิงใหญ่สีถามด้วยความประหลาดใจ

จ้านฉิงเหย่รู้สึกผิดหวังอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้โกรธ เพราะเขามีความอดทนกับถังจือซย่า เขาจะไม่ล่าถอยเพียงเพราะเธอปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า

“เพราะหนูตัดสินใจว่า ชีวิตนี้จะไม่แต่งงานอีกค่ะ” เสียงที่แน่วแน่ของถังจือซย่าดังขึ้นมาอีกครั้ง

“แค่ก…” ชายหนุ่มที่ดื่มชาอย่างสง่าอยู่ข้างๆ ถึงกับสำลักน้ำ มือใหญ่ของเขารีบอุดปากเอาไว้ หันหัวไปทางเธออย่างรวดเร็ว

ถังจือซย่าต้องเผชิญกับสายตาประหลาดใจของคนทั้งสาม เธออธิบายอย่างมีสติว่า “หนูมีลูกคนหนึ่งแล้ว ลูกก็คือชีวิตทั้งหมดของหนู สำหรับการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว คุณย่าโปรดเข้าใจสถานการณ์ของหนูด้วยนะคะ ต่อให้หนูจะแต่งงานใหม่ หนูก็จะไม่มีลูกคนที่สอง ความรักทั้งหมดของหนู ความทุ่มเทของหนูก็จะอยู่กับลูกชายหนูคนเดียว ดังนั้น ฉิงเหย่คู่ควรกับผู้หญิงที่ดีกว่านี้ค่ะ”

คำพูดเหล่านี้ของถังจือซย่า นายหญิงใหญ่สีที่เป็นผู้หญิงก็ย่อมเข้าใจได้ง่ายๆ แม่คนหนึ่งไม่อยากจะให้ลูกของตนเองมีส่วนร่วมกับการมีครอบครัวใหม่ ยิ่งหากเธอมีลูกคนที่สอง จิตใจของเด็กก็ย่อมจะโดนทำร้าย

“จือซย่า ในสายตาของฉัน เฉินเฉินก็เหมือนเป็นลูกแท้ๆ ฉันจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นลูกแท้ๆ ฉันจะเคารพการตัดสินใจของเธอ พวกเราจะไม่มีลูกอีก เลี้ยงดูเฉินเฉินไปจนโต ดีไหม” จ้านฉิงเหย่รีบแสดงความเห็น

นายหญิงใหญ่สีที่อยู่ข้างๆ แอบร้อนใจ จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ลูกเขยของตระกูลจ้านคงจะไม่ยอมรับ! ลูกสาวเองก็ไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน ยังไงก็ต้องมีคนสืบทอดตระกูลจ้าน

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว พูดกับจ้านฉิงเหย่ว่า “ฉิงเหย่ อย่าทำเป็นเล่น นายต้องเคารพความเห็นของอาหญิงกับอาเขยสิ”

“พี่ เรื่องนี้ผมตัดสินใจเองได้” จ้านฉิงเหย่พูดอย่างมีสติ แล้วก็อยากจะให้ใครบางคนรู้ว่า ใจของเขาอยากจะอยู่กับถังจือซย่าขนาดไหนกัน

“ฉิงเหย่ ขอบคุณนะที่นายชอบฉัน ฉันตัดสินใจแล้ว จะไม่แต่งงานตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเป็นนาย หรือจะมีผู้ชายคนอื่นมาตามจีบฉัน ฉันก็จะไม่แต่งงานอีก” ถังจือซย่าพูดอย่างเด็ดขาด เพราะนี่ก็เป็นความคิดในใจของเธอจริงๆ

พอเธอพูดจบ สีจิ่วเฉินที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาเปลี่ยนเป็นสีหน้าไม่พอใจ เขามองค้อนมา “คุณถัง เหลือทางไว้ให้ตนเองบ้างเถอะ! ต่อไปต้องกลืนน้ำลายตนเอง คงอายคนเขาแย่”

ถังจือซย่าถลึงตาใส่เขา “ฉันพูดแล้วก็ต้องทำได้ ไม่ต้องให้ประธานสีมากังวลแทนฉันหรอกค่ะ”

นายหญิงใหญ่สีอึ้งไป คำพูดของหลาน ทำไมเธอเหมือนจะฟังไม่เข้าใจนะ

ในขณะนั้น อาหารเริ่มมาเสิร์ฟ นายหญิงใหญ่สีเห็นบรรยากาศอึดอัดไป จึงรีบบอกถังจือซย่า “ลูก มา ไว้ค่อยคุยกัน กินอาหารก่อน กินไปคุยไปนะ”

“จือซย่า กินสิ” ฉิงเหย่ยื่นมือคีบผักไปในถ้วยของเธอ

“ขอบคุณนะฉิงเหย่ ฉันคีบเองได้!” ถังจือซย่าพูดด้วยความเกรงใจ

นายหญิงใหญ่สีถอนหายใจแล้วพูด “จือซย่า พวกเราคงจะมีพรหมลิขิตมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ดังนั้น ฉันหวังจริงๆ ว่าเราจะมาเป็นครอบครัวเดียวกันได้”