รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 177

พูดจบ เธอก็ไม่ลืมที่จะหันไปพูดกับสีจิ่วเฉินอย่างเกรงใจ “ประธานสี ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณไปส่งฉันด้วยนะคะ”

“จือซย่า ฉันไปส่งเธอเอง” จ้านฉิงเหย่รีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปเธอ

ถังจือซย่ารีบหันกลับมาพูดกับเขา “ฉิงเหย่ นายอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนกับคุณย่าเยอะๆ เถอะ! ให้ประธานสีไปส่งก็ได้ ยังไงเขาก็ไปทางนั้น”

จ้านฉิงเหย่ทำได้แค่เบิ่งตามองพวกเขาเดินจากไป ความผิดหวังเอ่อล้นขึ้นมาในใจ

หรือว่าจือซย่าจะชอบพี่ชายของเขาเข้าแล้ว

ทันทีที่เข้าไปในลิฟต์ ถังจือซย่าก็รู้สึกได้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ อารมณ์ไม่ดี เหมือนกับมีใครติดหนี้เขาอยู่หลายหมื่นล้าน เธอรู้สึกไม่อยากจะนั่งรถของเขาขึ้นมาทันที หลังจากเสียงติงดังขึ้นประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออก เธอพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมา “ประธานสี ฉันไม่รบกวนคุณไปส่งแล้ว ฉันจะนั่งรถแท็กซี่ไป”

“เพราะอะไร” สีจิ่วเฉินกวาดสายตามองเธอ

จะเพราะอะไรล่ะ เห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ดี เธอเลยเป็นฝ่ายที่ไม่ยั่วโมโหเขาไง!

“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อยากจะนั่งรถแท็กซี่” ถังจือซย่าเงยหน้าพูดกับเขา และรีบเดินไปยังถนนใหญ่ ขณะนั้น ก็มีฝ่ามือขนาดใหญ่จับข้อมือเธอไว้อย่างรุนแรง และดึงเธอไปที่รถของเขา เขาเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ และให้เธอขึ้นไปบนรถ

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว มีผู้ชายที่รุนแรงขนาดนี้อยู่ด้วยเหรอ หรือว่าเธอจะปฏิเสธการนั่งรถของเขาไม่ได้เลยหรือไง

ถังจือซย่าขึ้นไปนั่งอย่างว่าง่าย สีจิ่วเฉินก็เดินกลับไปยังที่นั่งของคนขับ รถเก๋งสีดำค่อยๆ ขับเข้าไปในการจราจรอย่างมั่นคง

ถังจือซย่ากำลังกลุ้มใจว่าชายหนุ่มคนนี้โมโหอะไรอยู่กันแน่ แต่เดาไปเดามา เธอก็เดาไม่ออก เพราะจิตใจของผู้ชายคนนี้เข้าใจยาก อารมณ์ยิ่งเอาแน่เอานอนไม่ได้

“วันนี้คุณพูดว่า ชีวิตนี้จะไม่แต่งงานอีกตั้งใจแบบนั้นจริงเหรอ” อยู่ๆ ชายหนุ่มก็ซักถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

ถังจือซย่างุนงง เธอหันไปมองใบหน้าด้านข้างสุดหล่อเหลาของชายหนุ่ม เขาเองก็ฉวยโอกาสหันมามองตาเธอด้วยความสงสัย

“เป็นเรื่องจริงแน่นอน ฉันไม่คิดที่จะแต่งงานมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว" ถังจือซย่านคงไม่ได้โกหก ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอกับลูกชายในตอนนี้ก็ผ่านไปได้อย่างเรียบง่ายและมีความสุข เธอจะหาเรื่องใส่ตัวให้กลุ้มอกกลุ้มใจอีกทำไม