รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 177

พูดจบ เธอก็ไม่ลืมที่จะหันไปพูดกับสีจิ่วเฉินอย่างเกรงใจ “ประธานสี ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณไปส่งฉันด้วยนะคะ”

“จือซย่า ฉันไปส่งเธอเอง” จ้านฉิงเหย่รีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปเธอ

ถังจือซย่ารีบหันกลับมาพูดกับเขา “ฉิงเหย่ นายอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนกับคุณย่าเยอะๆ เถอะ! ให้ประธานสีไปส่งก็ได้ ยังไงเขาก็ไปทางนั้น”

จ้านฉิงเหย่ทำได้แค่เบิ่งตามองพวกเขาเดินจากไป ความผิดหวังเอ่อล้นขึ้นมาในใจ

หรือว่าจือซย่าจะชอบพี่ชายของเขาเข้าแล้ว

ทันทีที่เข้าไปในลิฟต์ ถังจือซย่าก็รู้สึกได้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ อารมณ์ไม่ดี เหมือนกับมีใครติดหนี้เขาอยู่หลายหมื่นล้าน เธอรู้สึกไม่อยากจะนั่งรถของเขาขึ้นมาทันที หลังจากเสียงติงดังขึ้นประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออก เธอพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมา “ประธานสี ฉันไม่รบกวนคุณไปส่งแล้ว ฉันจะนั่งรถแท็กซี่ไป”

“เพราะอะไร” สีจิ่วเฉินกวาดสายตามองเธอ

จะเพราะอะไรล่ะ เห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ดี เธอเลยเป็นฝ่ายที่ไม่ยั่วโมโหเขาไง!

“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อยากจะนั่งรถแท็กซี่” ถังจือซย่าเงยหน้าพูดกับเขา และรีบเดินไปยังถนนใหญ่ ขณะนั้น ก็มีฝ่ามือขนาดใหญ่จับข้อมือเธอไว้อย่างรุนแรง และดึงเธอไปที่รถของเขา เขาเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ และให้เธอขึ้นไปบนรถ

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว มีผู้ชายที่รุนแรงขนาดนี้อยู่ด้วยเหรอ หรือว่าเธอจะปฏิเสธการนั่งรถของเขาไม่ได้เลยหรือไง

ถังจือซย่าขึ้นไปนั่งอย่างว่าง่าย สีจิ่วเฉินก็เดินกลับไปยังที่นั่งของคนขับ รถเก๋งสีดำค่อยๆ ขับเข้าไปในการจราจรอย่างมั่นคง

ถังจือซย่ากำลังกลุ้มใจว่าชายหนุ่มคนนี้โมโหอะไรอยู่กันแน่ แต่เดาไปเดามา เธอก็เดาไม่ออก เพราะจิตใจของผู้ชายคนนี้เข้าใจยาก อารมณ์ยิ่งเอาแน่เอานอนไม่ได้

“วันนี้คุณพูดว่า ชีวิตนี้จะไม่แต่งงานอีกตั้งใจแบบนั้นจริงเหรอ” อยู่ๆ ชายหนุ่มก็ซักถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

ถังจือซย่างุนงง เธอหันไปมองใบหน้าด้านข้างสุดหล่อเหลาของชายหนุ่ม เขาเองก็ฉวยโอกาสหันมามองตาเธอด้วยความสงสัย

“เป็นเรื่องจริงแน่นอน ฉันไม่คิดที่จะแต่งงานมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว" ถังจือซย่านคงไม่ได้โกหก ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอกับลูกชายในตอนนี้ก็ผ่านไปได้อย่างเรียบง่ายและมีความสุข เธอจะหาเรื่องใส่ตัวให้กลุ้มอกกลุ้มใจอีกทำไม

แต่งงานไปก็ไม่ได้แปลว่าจะมีความสุข ไม่แต่งงานก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีความสุข

“ถ้าหากมีผู้ชายที่เฉินเฉินชอบมาจีบคุณ คุณก็ไม่คิดที่จะแต่งงานเหรอ” ชายหนุ่มไต่ถามต่อไป รถจอดอยู่หน้าไฟจราจรพอดี สายตาเป็นประกายของชายหนุ่มล็อกไปที่เธอ

ถังจือซย่าเข้าใจทันทีว่า ผู้ชายคนนี้กำลังพูดถึงตัวเองอยู่

ถังจือซย่ากลืนน้ำลาย และหันกลับไปมองด้านนอกหน้าต่าง เธอส่ายหัวอย่างแน่วแน่ “ฉันไม่คิด ฉันอยากจะดูแลเฉินเฉินคนเดียว”

ประโยคนี้ แทงเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่มอย่างโหดเหี้ยม ผู้หญิงคนนี้รู้อยู่แกใจว่าเขาหมายถึงตัวเอง แต่เธอก็ยังคงตอบอย่างใจดำเช่นนี้

“ถังจือซย่า คุณลองมองเรื่องนี้ในมุมของคนอื่นบ้างได้ไหม อย่าเอาแต่หลบอยู่ในโลกของตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกของคนอื่น” สีจิ่วเฉินกัดฟัน นัยน์ตานกฟีนิกซ์แสนลึกซึ้งมองไปที่้เธอ เหมือนกับโกรธแต่ไม่รุนแรงนัก

ถังจือซย่าหันไปมองเขา สายตาของชายหนุ่มลึกซึ้งเป็นพิเศษ ในนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองที่มากมาย

“สีจิ่วเฉิน คุณไม่รู้ว่าฉันผ่านอะไรมาบ้าง ถ้าไม่เข้าใจฉัน ก็อย่ามาตัดสินฉัน” ถังจือซย่าโมโหเล็กน้อย พูดจบแล้วแต่เธอเหมือนยังโกรธอยู่เล็กน้อย “สีจิ่วเฉิน ฉันเคยบอกแล้วว่า ฉันไม่ต้องการให้คุณตอบแทนบุญคุณ แล้วก็ได้โปรดอย่ามาชอบฉัน พวกเราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้หรอก จอดรถ ฉันจะลง”

มือของชายหนุ่มจับพวงมาลัยรถไว้อย่างแนบแน่น ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเลย ที่ทำให้เขาโกรธเคืองได้ด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค

สีจิ่วเฉินไม่จอดรถ สายตามองตรงไปยังข้างหน้า ความโกรธเมื่อสักครู่นี้ก็หายไปภายในเสี้ยววินาที

เขาพูดอย่างเย็นชา “ฉันจะไปส่งเธอที่บริษัท”

ถังจือซย่ารู้สึกงุนงง เธอมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่ข้างๆ รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เย็นชาและไม่พอใจแผ่ซ่านออกมาจากตัวของเขา เธอจึงคิดในใจว่า เมื่อสักครู่นี้พูดแรงเกินไปหรือเปล่า

“สีจิ่วเฉิน ไม่งั้นคุยเรื่องระหว่างคุณกับซ่งซานดีไหม! ฉันอยากฟัง” ถังจือซย่าหาหัวข้อสนทนาอื่น

แต่ไม่คิดเลยว่าจะไปแตะโดนเรื่องที่เขาไม่เต็มใจจะพูดถึง เขาตอบกลับเธอด้วยคำพูดที่เย็นชา “ไม่คุย”

ถังจือซย่าจึงได้แต่หุบปาก บางครั้งก็ไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ