รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 178

ตอนนี้ บริษัทอยู่ด้านหน้าแล้ว ถังซย่ารีบออกปากพูด “คุณจอดรถชิดริมถนนตรงนี้แหละ! ฉันจะลงตรงนี้”

ตอนนี้เป็นเวลาเข้างานเร่งด่วนในตอนเที่ยง เธอไม่อยากให้ใครมาเห็นว่าเธอลงมาจากรถของเขา

รถของสีจิ่วเฉินจอดชิดริมข้างทาง ถังจือซย่าหยิบกระเป๋าและรีบลงไปจากรถ

เหมือนกลัวว่าจะถูกคนพบเห็น รถของสีจิ่วเฉินขับมาจอดที่ลานจอดรถ

เมื่อกลับถึงสำนักงานแล้ว ถังจือซย่าก็ได้รับสายโทรศัพท์จากหลี่เหมย ลูกค้าพอใจในการออกแบบของเธอมาก ไม่ต้องปรับแก้แล้ว สามารถส่งให้โรงงานสั่งผลิตได้เลย หลี่เหมยก็ได้ยืนยันกับลูกค้าแล้วว่าจะใช้คุณภาพระดับเพชรในทุกๆ ด้าน ถังจือซย่ารู้สึกโล่งใจ

ตอนนี้หลี่เหมยหยิบโทรศัพท์เดินเข้ามาอย่างแปลกใจ “ดูนี่สิ ข่าวที่ประธานสีแจกทุเรียนมูซังคิงเมื่อวานติดอันดับการค้นหายอดฮิตแล้ว อีกทั้งติดอยู่อันดับสามอีกด้วยนะ พาดหัวข่าวก็คือ ผู้อำนวยการแห่งสีเอ็มไพร์กรุ๊ปแจกจ่ายทุเรียนมูซังคิงอย่างบ้าคลั่ง เป็นพนักงานของเขาสบายเกินไปแล้ว”

ถังจือซย่าถึงกับหมดคำพูด สื่อมวลชนตีข่าวได้ทุกเรื่องจริงๆ พูดในฐานะของสีจิ่วเฉินแล้ว การรายงานข่าวนี้มันเหน็บแนมถึงฐานะที่สูงศักดิ์และไร้ที่ติของเขา

ใกล้จะถึงเวลาเลิกงาน ถังจือซย่าคิดว่าควรจะไปรับลูกชายได้แล้ว ขณะนั้น โทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเธอก็ดังขึ้น เธอยื่นมือออกไปรับสาย “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ”

“ลานจอดรถด้านล่าง” ชายหนุ่มพูดอย่างสั้นๆ ง่ายๆ

ถังจือซย่าลังเลใจอยู่สองวินาที “ประธานสี ไม่รบกวนคุณดีกว่าค่ะ คุณไปรับเฉินเฉินเองเถอะค่ะ ตอนนี้มือของฉันก็บาดเจ็บ ไม่มีทางทำอาหารให้คุณได้ ฉันขอลาหยุดหนึ่งอาทิตย์นะคะ”

หรือจะพูดว่า เธอไม่อยากเจอเขาหนึ่งอาทิตย์เลยก็ได้

“เธอกำลังหลบฉันเหรอ” เสียงของชายหนุ่มเงียบไปหลายนาที และยังหงอยไปหลายนาทีอีกด้วย

ถังจือซย่าไม่ใช่คนที่ชอบหลอกตัวเองและคนอื่น “ใช่ ตั้งแต่วันนี้ไป ถ้าไม่มีธุระอะไรก็อย่ามาเจอหน้ากันเลย มันไม่ดีต่อพวกเราสองคน สวัสดีค่ะ”

ถังจือซย่าพูดจบก็วางสาย เธอหยิบกระเป๋าและตัดสินใจไปรับลูกชาย

นั่งรถแท็กซี่มาถึงในโรงเรียน ทันทีที่ถังจือซย่าเข้าไปในโรงเรียนอนุบาล ครูในชั้นเรียนก็พูดกับเธอด้วยประหลาดใจ “เอ๋! แม่ของเฉินเฉิน มาที่นี่ทำไมคะ! พ่อของเฉินเฉินรับเขาไปแล้วนะคะ!”

“อะไรนะ!” ถังจือซย่าตกใจ

ไม่คิดเลยว่าสีจิ่วเฉินจะมารับลูกชายของเธอไปก่อน ทำบ้าอะไรอยู่ เขาทำแบบนี้ได้อย่างไร

น่าเกลียด

ถังจือซย่าได้แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชายบางคนเท่านั้น ทางนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว “ฉันรับเฉินเฉินไปกินอาหารเย็นนะ”

“คุณจะพาลูกชายฉันไปที่ไหน ส่งเขากลับมานะ”

“เธอจัดการอาหารเย็นของเธอเองแล้วกัน! ส่วนเฉินเฉินให้เป็นหน้าที่ฉันเอง” ชายหนุ่มพูดจบก็วางสายทันที

ถังจือซย่ามองไปบนฟ้าอย่างไร้คำพูด ผู้ชายคนนี้ฉกชิงลูกชายของเธอไป แถมยังไม่พาเธอไปด้วย หมดคำพูดจริงๆ

ตอนนี้ ถังจือซย่ารับสายโทรศัพท์จากพ่อ “สวัสดีค่ะ! พ่อ”

“จือซย่า เย็นวันศุกร์นี้ว่างไหม?”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“จือซย่า วันศุกร์ที่บริษัทพ่อจะจัดงานฉลองครบรอบยี่สิบปี พ่อหวังว่าแกกับเฉินเฉินจะมาสนุกด้วยกันหน่อย”

“ได้ค่ะ ถึงเวลาหนูจะพาเฉินๆ มานะคะ” ถังจือซย่าไปแน่นอน

“ตกลง เย็นวันศุกร์ แต่งตัวสวยๆ หน่อยนะ พ่อจะพาลูกไปรู้จักกับบุคลากรชั้นสูงของบริษัทพ่อสักหน่อย”

“ได้ค่ะ!” ถังจือซย่าตอบกลับไป

เมื่อวางสายโทรศัพท์พ่อแล้ว ถังจือซย่าก็คิดว่า เธอไม่ค่อยอยากจะพาเฉินเฉินไปในสถานที่แบบนั้นสักเท่าไหร่ และสองแม่ลูกหลี่เจี๋ยก็คงอยู่ที่นั่นด้วย เธอไม่อยากให้ลูกชายเจอกับพวกเธอ

คืนนี้ถังจือซย่ากินเกี๊ยวอยู่ในร้านอาหารเล็กๆ อย่างกลุ้มอกกลุ้มใจ เธอกัดเกี๊ยวทุกคำเหมือนกำลังกัดกินเนื้อของสีจิ่วเฉินอยู่ ไม่คิดเลยว่าเขาจะชิงตัวลูกชายของเธอไป น่าเกลียด

ประมาณหนึ่งทุ่มถังจือซย่าก็กลับถึงบ้าน เธอนับเวลาคอยลูกชายของเธอกลับมาบ้าน จนกระทั่งในสมองของเธอเต็มไปด้วยเงาของสีจิ่วเฉิน เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านั้นที่เขาทำกับเธอ หน้าของถังจือซย่าก็ค่อยๆ ร้อนขึ้นมา

เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงเอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนี้ ชัดเจนว่าเขาเป็นแค่คนสารเลวคนหนึ่ง เป็นแค่ผู้ชายที่เลวคนหนึ่ง

สองทุ่มสี่สิบนาที เสียงกริ่งดังเข้ามาจากนอกประตู ถังจือซย่าเกือบจะกระโดดขึ้นจากบนโซฟา เธอรีบไปที่ประตูทางเข้าเพื่อเปิดประตูออก

ลูกชายจับมือของสีจิ่วเฉินอยู่ด้านนอก เขาพูดกับเธอด้วยหน้าตาที่มีความสุข “หม่ามี้ พวกเรากลับมาแล้ว!”