รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 179

“พวกคุณไปไหนกัน ทำไมถึงกลับดึกขนาดนี้” ถังจือซย่าถาม และจ้องไปที่เค้าด้วยความโกรธ

ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้ “ฉันพาเฉินเฉินไปกินอาหารเย็นมา แล้วก็ไปสนามเด็กเล่นแถวๆ นั้น เฉินเฉินเล่นอย่างสนุกมาก”

“หม่ามี้ มันสนุกมากเลยครับ ครั้งหน้าผมอยากจะไปอีก” เด็กน้อยติดเล่นอย่างชัดเจน เขายังคิดถึงมันอยู่!

“ได้สิ วันหลังถ้าหม่ามี้ว่างจะพาหนูไปเล่นนะ ตอนนี้กลับเข้าบ้านไปอาบน้ำ เตรียมตัวนอนได้แล้ว” พูดจบถังจือซย่าก็พูดกับชายคนหนึ่งว่า “ประธานสี นี่ก็ดึกมากแล้ว ไม่ขอให้คุณอยู่ต่อแล้วนะคะ เชิญกลับไปเถอะค่ะ!”

“หม่ามี้ ให้คุณอาสีเข้ามาดื่มน้ำในบ้านก่อนสิครับ!” เจ้าตัวเล็กคิดว่าหม่ามี้ไล่เขาไปแบบนี้มันใจร้ายเกินไปหน่อย

“อยู่แค่เดี๋ยวเดียว” ชายหนุ่มเองก็ไม่อยากจะรีบจากไป

เห็นว่าวันนี้เขาอยู่เป็นเพื่อนลูกชาย ถังจือซย่าพยักหน้า “ก็ได้! เข้ามาดื่มน้ำสักหน่อยสิ”

ถังจือซย่ามองเหงื่อที่หัวของลูกชาย เธอจึงเดินเข้าไปหยิบชุดนอนของเขาในห้องและพูดว่า “เฉินเฉิน หม่ามี้จะให้หนูเข้านอนก่อนนะ!”

“คุณอาสี ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ!”

“ไปเถอะ!” สีจิ่วเฉินนั่งพักอยู่บนโซฟา บ้านหลังเล็กๆ ที่อบอุ่นหลังนี้ ทำให้เขาโหยหาความคิดถึง ผ่อนคลายมากจริงๆ

ในตอนที่ถังจือซย่าอาบน้ำให้กับลูกชาย เธอก็ฟังเจ้าตัวเล็กเล่าเรื่องที่เขาอยู่ที่สนามเด็กเล่น อีกอย่าง สีจิ่วเฉินก็ส่งบอดี้การ์ดสี่คนมาดูแลเขาด้วย เห็นได้เลยว่ามาตรการความปลอดภัยในครั้งนี้ ผู้ชายคนนี้ทำได้ดีมาก

ถึงแม้ว่าวันนี้ลูกชายของเธอจะถูกสีจิ่วเฉินเอาตัวไป แต่ถังจือซย่ากลับโล่งใจผิดปกติ เหมือนกับว่ามอบให้เป็นหน้าที่ของเขาแล้วเธอก็ไม่ต้องกังวลสิ่งใดทั้งนั้น

เธอเพิ่มความไว้วางใจให้กับเขาตอนไหนกันนะ แม้แต่ตัวถังจือซย่าเองก็ไม่สังเกตเห็น

อาบน้ำสระผมให้ลูกชายเสร็จแล้ว เด็กน้อยที่สวมใส่ชุดนอนก็รีบวิ่งไปข้างๆ สีจิ่วเฉินทันที เขาหยิบรูบิกขึ้นมาเล่น “คุณอาสี สอนผมหน่อย”

สีจิ่วเฉินหยิบรูบิกขึ้นมา ของเล็กๆ ชิ้นนี้ เมื่ออยู่ในมือของเขาแล้วกลับดูเหมือนว่ามีชีวิตขึ้นมา มือเรียวยาวของเขาหมุนเร็วมาก ดูชาญฉลาดและสง่างาม ไม่นานเขาก็สามารถปะติดปะต่อกันได้ทั้งหกด้าน

ชายหนุ่มบนโซฟาปลดกระดุมด้านหน้าของเสื้อเชิ้ตออกสามเม็ด เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่งดงาม เด็กน้อยไม่อยู่ตรงนี้แล้ว สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป เพราะว่าเวลานี้ เขาไร้ความกังวลจากคนที่เขาอยากจะเห็น

สายตาที่หยาบกระด้างนั้น เหมือนกับมือคู่หนึ่งที่เผยให้เห็นกระดูกอย่างชัดเจน

“คุยกันหน่อยสิ” สีจิ่วเฉินคิดว่าหัวข้อที่คุยกันบนรถในวันนี้ยังคุยไม่จบ

นั่นก็คือเรื่องที่เธอจะแต่งงานหรือไม่ในชีวิตนี้ เขาต้องการจะทำให้เธอละทิ้งความคิดที่จะไม่แต่งงานตลอดชีวิต

เมื่อถังจือซย่าเห็นว่าลูกชายหลับไปแล้ว เธอเองก็อยากจะอาบน้ำและรีบนอนเหมือนกัน เธอเก็บกวาดห้องรับแขกและพูดกับเขาโดยที่ไม่มองหน้า “ไม่อยากคุยแล้ว คุณควรจะกลับได้แล้ว”

ชายหนุ่มหรี่ตาลง แสงของโคมไฟคริสตัลปกคลุมไปที่ร่างกายของเขา ทำให้ทั้งตัวเขาแสดงท่าทางที่เงียบเหงาออกมา เหมือนกับเจ้าชายที่เพิ่งปลีกตัวออกมาจากงานเลี้ยง

“คุยเรื่องพ่อของเฉินเฉินเป็นคนแบบไหนกับฉันหน่อยได้ไหม” จู่ๆ สีจิ่วเฉินถามออกมาด้วยเสียงต่ำ