รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 199

“แสดงว่า คืนนี้คุณนอนคนเดียว?” ผู้ชายถามด้วยสายตาที่ไม่หวังดีบางอย่าง

สติของถังจือซย่าตึงไปเลย หันไปมองเขา “คุณหมายความว่าอะไร?”

“ไม่ได้หมายความว่าอะไร ก็แค่อยากนอนที่เตียงคุณ”

“คุณอย่าเกินไปนะ รีบกลับไปนอนที่บ้านคุณซะ ไม่งั้น คราวหน้าฉันจะไม่อนุญาตให้คุณมาทานข้าวบ้านฉันอีกแล้ว”

“คุณพ่อคุณมีความสุขมากในคืนนี้ แต่เวลามันก็แค่สามเดือนเท่านั้น สามเดือนให้หลัง บริษัทของเขาจะโดนซื้อกิจการ ถ้าคุณยังอยากเห็นคุณพ่อคุณมีความสุขอีก คืนนี้ก็ต้องให้ผมนอนที่นี่” สายตาของผู้ชายมองไปที่แสงไฟที่อยู่ทางไกล แล้วพูดคำพูดที่ไร้น้ำใจ

ตาคู่สวยของถังจือซย่าสั่นนิดหนึ่ง อึ้งไปแป๊บหนึ่ง

“ฝั่งนั้นมีความสามารถที่เก่งมาก ถ้าผมไม่ออกโรง ไม่มีใครช่วยบริษัทของพ่อคุณได้ หรือว่าช่วงนี้ คุณพ่อคุณต้องไปขอร้องคนไปทั่ว ใช้เส้นสาย สุดท้ายแล้วก็หนีไม่พ้นโชคชะตาที่ถูกซื้อกิจการ”

จู่ๆ ถังจือซย่าก็เหมือนถูกดูดพลังไป เธอตกเข้าไปในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอทั้งไม่อยากให้บริษัทคุณพ่อเกิดเรื่อง และไม่อยากขอร้องเขา

“บางครั้งคุณพ่อฉันอาจจะโชคดีก็ได้ บริษัทเขา…” ถังจือซย่าพูดต่อไปไม่ไหว โชคของคุณพ่อในช่วงหลายปีนี้ มันก็เพราะว่ามีผู้ชายคนนี้ค่อยช่วยเหลืออยู่ข้างหลังเอง

“ถังจือซย่า คุณคิดว่าจะให้คุณพ่อคุณไปขอร้องอ้อนวอนคนอื่นดี หรือคุณมาขอร้องผมดี?” สีจิ่วเฉินเสียงแหบไปนิดหนึ่ง “ถึงแม้ว่าในระหว่างพวกเราไม่มีบุญคุณเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ว่า ผมก็ยังพร้อมที่จะช่วยพวกคุณนะ”

ถังจือซย่าหันไปมองนอกหน้าต่างที่มีแสงไฟนับหมื่นดวง ที่เหมือนกับว่าไม่มีที่ว่างสำหรับปัญหาของเธอในค่ำคืนนี้ ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้?

ผู้ชายที่เธอไม่อยากขอร้องที่สุด ดันเป็นคนที่สามารถช่วยแก้ปัญหาทั้งหมดให้เธอได้

มันก็เพราะว่าหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่พอ และไม่อยากให้คุณพ่อไปขอร้องอ้อนวอนคนอื่นไปทั่ว ถังจือซย่ากัดปากแดงของตัวเอง เงยหน้าไปมองชายหนุ่ม “คุณอยากนอนเตียงของฉันหรือเตียงของลูกชายฉัน?”

“เตียงของคุณ” ผู้ชายขยับริมฝีปาก ตอบได้เต็มปากมาก

ถังจือซย่าพูดเสร็จ ก้มศีรษะลงรู้สึกเหมือนว่าหลักการของตัวเองถูกพังลง เธอเริ่มดูถูกตัวเอง