รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 22

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่สายตาของใครบางคนและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ฉันจะไป ใครก็หยุดฉันไม่ได้”

ทุกคนภายในห้องมองไปที่ถังจือซย่าและชมเชยความกล้าของเธอ เธอท้าทายอำนาจของท่านประธานครั้งแล้วครั้งเล่า ท่านประธานบอกให้เธอไปทางตะวันออก เธอก็จะไปทางตะวันตก คงไม่มีใครกล้าทำแบบนี้ในบริษัท!

“เอ่อ งั้น เราเลิกประชุมกันเถอะ” หลี่เหมยเริ่มหวั่นใจ เธอกลัวว่าสีจิ่วเฉินจะโกรธจนไม่ให้โอกาสถังจือซย่าได้ยั่วโมโหเขาอีก

ถังจือซย่าหยิบเอกสารของเธอและลุกเดินออกจากโต๊ะไป สายตาของไอ้หย่าจ้องไปที่เธอด้วยความอิจฉา ถังจือซย่าเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน กล้าทำแบบนี้กับสีจิ่วเฉินได้อย่างไรกัน

ถังจือซย่ากลับมาที่ห้องทำงาน ขณะที่กำลังจะดื่มน้ำ เธอก็เห็นว่าประตูห้องทำงานของเธอถูกผลักออกและร่างที่เต็มไปด้วยความโกรธก็เดินเข้ามา

จะไม่จบใช่ไหม ถังจือซย่าหรี่ตาลง เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนนี้ที่แลดูอึมครึม เธอก็วางแก้วน้ำลง “ประธานสี มีอะไรเหรอคะ”

“เอาเอกสารเกี่ยวกับประธานหวงมาให้ผมดู” เอื้อมมือไปขอเอกสารจากเธอ

“คุณเคยเจอเขาแล้ว เขาคือหวงหมิง คนในงานแสดงเครื่องประดับเมื่อคืนนี้” ถังจือซย่าบอกเขาอย่างใจเย็น

สีหน้าของชายคนนี้แลดูมืดหม่นยิ่งกว่าเดิม ทั้งๆ ที่ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีเจตนาไม่ดีต่อเธอ แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธ กลับกันยังจะไปเจอเขาคืนนี้เวลาสองทุ่มอีก

“เขามีเจตนาไม่ดีกับคุณ คุณมองไม่ออกเหรอ”

“ฉันรู้เพียงแค่งานที่ฉันออกแบบชิ้นนี้ราคาเจ็ดหลัก” ในใจของถังจือซย่าอยากได้เพียงแค่ค่าคอมมิชชั่น

“เปลี่ยนคนไปพบกับเขา” สีจิ่วเฉินแนะนำด้วยความเย็นชา

“ไม่ต้อง นี่เป็นงานของฉัน ฉันต้องทำให้สำเร็จด้วยตัวเอง ประธานสีไม่ต้องกังวล” ถังจือซย่าพูดจบก็ลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องทำงาน “เชิญออกไปด้วยค่ะ! ฉันจะทำงานแล้ว”

สีจิ่วเฉินกัดฟันและพูดว่า “ถังจือซย่า แล้วคุณจะเสียใจ”

ถังจือซย่าเลิกคิ้วและยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “นั่นเป็นเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับประธานสีหรอกค่ะ”