“บริษัทของคุณน่าจะอยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ ผมอยู่บริษัทอสังหาริมทรัพย์เป่าฮุย แล้วคุณล่ะ”
“ฉันอยู่ที่บริษัทอัญมณีหอรุ่ยเป่าค่ะ
“โอ้! เราสองคนอยู่บริษัทติดกันเลย! เสียงชายหนุ่มที่ปลายสายอุทานด้วยความประหลาดใจ
ถังจือซย่าก็มองออกไปนอกหน้าต่างเช่นกัน เธอพบว่าอาคารขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามเป็นอาคารของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เป่าฮุย เธอยิ้ม “ใช่ค่ะ ฉันยังเห็นอาคารบริษัทของคุณจากตรงนี้เลย!”
“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่ง ผมจะไปรอที่หน้าประตูบริษัทของคุณ ถึงเวลาคุณก็ลงมาแล้วกันนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ!”
“ไม่ต้องเกรงใจครับ”
หลังจากวางสาย ถังจือซย่ากลับมาที่ห้องประชุม และเมื่อประชุมเสร็จ หลี่เหมยเอียงศีรษะเข้ามาใกล้และยิ้ม “สงสัยว่ามื้อเที่ยงจะต้องเลี้ยงข้าวหนุ่มซะแล้วมั้ง!”
ถังจือซย่าพยักหน้า “ฉันก็คิดอย่างนั้นค่ะ”
“ฟังเสียงแล้วดูท่าทางหล่อไม่เบาเลย! ไม่รู้ว่าจะหน้าตาหล่อมั้ยนะ” หลี่เหมยหยอกเธอ
ถังจือซย่าเองก็รู้สึกว่า เสียงของชายคนนี้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ดูแล้วน่าจะเป็นคนหนุ่มที่ขยันและมีความมุ่งมั่น
เวลาสิบเอ็ดโมงยี่สิบนาที ถังจือซย่าก็ไปรอที่ด้านล่างของอาคารแล้ว เธอรู้สึกโชคดีมากที่มีคนพบโทรศัพท์ของเธอแล้วนำมาคืนให้
ในขณะนั้นเอง รถแท็กซี่คันหนึ่งมาจอดอยู่หน้าประตู ถังจือซย่ารีบเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเป็นชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตก้าวลงมา ส่วนสูงประมาณเมตรแปดสิบเซน ดูสะอาดสะอ้าน และท่าทางกระฉับกระเฉง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นถังจือซย่าก็ตะลึงอยู่พักหนึ่ง เขากะพริบตาและถามด้วยรอยยิ้ม “คุณคือคุณถังหรือเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ ฉันเองค่ะ” ถังจือซย่ารีบพยักหน้ายิ้มรับ
ชายหนุ่มรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้เธอ“นี่ครับ ลองดูว่ามีอะไรเสียหายไหม ผมเก็บไว้ในกระเป๋าตลอด”
ถังจือซย่ารู้สึกซาบซึ้งใจ แน่นอนว่าเธอไม่ได้ตรวจสอบอะไร แค่เธอได้รับมันคืนมาอีกครั้ง ก็นับเป็นโชคดีมากแล้ว
“ขอบคุณมากนะคะ พี่ชาย ถ้าหากพอมีเวลา ไปทานอาหารด้วยกันสักมื้อไหมคะ”
“ผมชื่อเซี่ยวชิน เป็นโปรแกรมเมอร์ ตอนนี้ผมต้องรีบกลับไปประชุมครับ ก็คงจะไม่ทานอะไรแล้ว ผมว่าเราสองคนน่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะครับ”เซี่ยวชินเกาศีรษะเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าสาวสวยแล้ว เขาจะทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเราแลกเบอร์ติดต่อกันนะคะ ถ้ามีเวลาว่าง ฉันจะขอเลี้ยงข้าวคุณ” ถังจือซย่าตอบด้วยความกระตือรือร้น
เมื่อแลกข้อมูลติดต่อกันแล้ว ถังจือซย่าส่งเขาขึ้นรถแท็กซี่ จากนั้นเธอก็กลับเข้าบริษัท ต้องบอกว่า เซี่ยวชินคนนี้ทิ้งความประทับใจที่ดีไว้ให้เธอไม่น้อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
ค่าต่อการอ่านหน้าต่อไปแพงจังค่ะ...
มาแล้ว พึ่งเข้ามาดู...
รอๆๆคะ...
สรุปเรื่องไม่ไปต่อแล้วเหรอค่ะ ติดตามมาตลอดหายไปอีกรอบ เสียดายจังค่ะ กำลังสนุกเลย ด้วยเพราะเหตุผลอะไร ยังไงก็ขอขอบคุณค่ะที่ทำให้การอ่านมีความสุขกับตัวละครที่สร้างจินตนาการให้นะ่ค่ะ...
เรืองหยุดชะงักอีกรอบแล้ว ผู้แต่งไม่สบายหรือเปล่าค่ะ หรือติดอะไรยังก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ รอการกลับมาของนิยายเรื่องนี้อยู่ตลอดค่ะ...
หายไป 3 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน.....
หายไป 2 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน...
สนุกมากค่ะ อยากให้ลงสักวันล่ะ 20 ตอนเลยค่ะ สนุกมากๆๆและมีลุ้นด้วยว่าจะยังไงต่อ ต่อไปจะเป็นคู่ของท่านรองปะค่ะ รองประธาน น่ะจะมีนะ555...
น่าสงสารนางเอกจัง และสงสารพระเอกที่จะบอกคนที่ตนเองรักยังไง ว่าคู่หมั้นตัวเองเป้นญาติกัน...
ติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ...