รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 223

ในใจของถังจือซย่ารู้สึกปฏิเสธคำถามนี้ แต่ด้วยมารยาทเธอจึงตอบไปว่า “ใช่ค่ะ เขาไม่ว่าง”

“งานกีฬาครอบครัวสัมพันธ์เมื่อครั้งก่อน เขาบอกว่าทำเกี่ยวกับการเงิน อาชีพนี้แม้ว่าจะงานเยอะ แต่เงินก็แยะด้วยนะคะ”

“แล้วคุณแม่ของถังอวี่เฉินทำงานอะไรหรือคะ!” คุณแม่ท่านนี้พยายามหาเรื่องคุย

“ฉันเป็นแม่บ้านน่ะค่ะ” ถังจือซย่าตอบแบบขอไปที เนื่องจากเธอไม่ชอบคำถามที่สอดแทรกเรื่องในครอบครัว”

“แล้วพวกคุณอยู่ที่หมู่บ้านไหนกันหรือคะ!”

“หมู่บ้านแถวๆ นี้น่ะค่ะ...” ถังจือซย่าชี้ส่งเดช

“รถของสามีคุณน่าจะราคาหลายสิบล้านนะคะ!”

ถังจือซย่า “เป็นรถของบริษัทน่ะค่ะ”

คุณแม่ท่านนี้ถามไปก็ใช้ความคิดไป ในเมื่อส่งลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ ฐานะทางบ้านก็คงไม่ได้ร่ำรวยอะไร ดังนั้น เธอจึงรู้สึกว่ามันก็สมเหตุสมผลดี แต่เมื่อมองดูรูปร่างหน้าตาของถังจือซย่า และเทียบกับตัวเธอที่น้ำหนักหกสิบกว่ากิโลกรัมแล้ว เธอจึงรู้สึกอิจฉาริษยาอยู่ลึกๆ

ภายใต้แสงอาทิตย์ยามบ่าย ผิวพรรณของถังจือซย่าละเอียดลออจนมองแทบไม่เห็นรูขุมขน ผิวเป็นสีขาวผุดผ่อง มีลักษณะของความสวยงามตามแบบฉบับหญิงสาว ผมยาวปรกบ่านุ่มสลวยเป็นเงางาม เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีทองคู่กับกระโปรงสีดำ รูปร่างสมส่วน ส่วนที่ควรใหญ่ก็ใหญ่ ส่วนที่ควรเล็กก็เล็ก สวยงามไร้ที่ติจริงๆ

มันทำให้เธอรู้สึกว่าสวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

ในขณะนั้นเอง ประตูก็เปิดออก ถังจือซย่ารอแทบไม่ไหวที่จะวิ่งเข้าไปรับลูกชาย คุณแม่ท่านนี้อยากจะถามคำถามอีกมากมาย แต่เธอไม่สนใจที่จะตอบแล้ว

เมื่อถังจือซย่ารับลูกชายออกมาขึ้นรถจากนั้นก็ไปที่ศูนย์การค้าใกล้บ้าน และทานอาหารเย็นในศูนย์การค้า

หลังจากที่ออกมา ข้างนอกก็มืดแล้ว เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง เธอจึงขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้าน

เมื่อมาถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้าน เป็นเวลาที่ผู้คนมากมายเลิกงานกลับบ้าน ถังจือซย่าจูงลูกชายลงจากรถ และกำลังจะเดินเข้าหมู่บ้าน แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีน้ำเสียงแสดงความประหลาดใจของผู้ชายตะโกนมาทางเธอ “คุณถังหรือเปล่าครับ”

ถังจือซย่าจูงมือลูกชายหันไปมองตามเสียง ก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่วันนี้คืนโทรศัพท์มือถือให้เธอ สะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์เดินมาหาพวกเขาทั้งสอง

“เซี่ยวชินหรือคะ” ถังจือซย่าเรียกชื่อเขาออกมาตรงๆ และรู้สึกแปลกใจที่เจอเขาที่นี่