รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 260

เขามองออก แม้ว่าถังจือซย่าจะดูเหมือนเกรงใจสีจิ่วเฉิน แต่ในใจเธอกลับใส่ใจสีจิ่วเฉินอยู่

เมื่อทานอาหารเสร็จ คังเฮ่าเซวียนที่ลุกไปจ่ายเงินก็พบว่าฉู่เฮ่าจ่ายเงินไปแล้ว เขากลับไปรายงานถังจวิ้น “ประธานถัง ประธานสีจ่ายเงินไปแล้ว”

“อะไรนะ? คุณชายสี มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง! คุณทำแบบนี้ผมก็รู้สึกขอโทษสิ” ถังจวิ้นรู้สึกเสียใจที่ให้สีจิ่วเฉินจ่ายเงิน

“คุณอาถัง ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจหรอก” สายตาของสีจิ่วเฉินมีรอยยิ้ม สายตาตกอยู่ที่หญิงสาวข้างๆ ถังจวิ้น

ถังจือซย่ารีบก้มหน้า ในใจคัดค้าน ใครเป็นครอบครัวเดียวกับเขา?

ถังจวิ้นรู้สึกขอบคุณมาก ตอนนั้นเองก็มีสายเข้ามา มีเรื่องด่วนที่เขาต้องรีบไปจัดการ หน้าร้านอาหารถังจือซย่ามองดูพ่อตัวเองหันไปจับมือกับสีจิ่วเฉิน กล่าวขอบคุณหลายครั้งก่อนจะก้าวขึ้นรถไป ในที่สุดถังจือซย่าก็รู้ว่าต่อหน้าผู้ชายคนนี้เธออวดดีขนาดไหน

แม้แต่พ่อของเธอก็เคารพเขาเพราะกลัวว่าจะถูกดูหมิ่น แล้วเธอล่ะ?

ตั้งแต่วินาทีที่เธอพบเขา เธอก็ไม่คิดที่จะเคารพเขา รวมถึงวิธีการเข้าหาของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจมาก หรือแม้แต่ตอนนี้ เธอก็ยืนอยู่ที่เดียวกับเขา และไม่ได้คิดว่าเขาสูงส่งกว่า

ถังจือซย่ารู้ว่าเธอไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี จากท่าทีที่พ่อของเธอปฏิบัติต่อสีจิ่วเฉิน

“ประธานสี ฉันพาเฉินเฉินกลับบ้านก่อนแล้วกัน วันนี้ขอบคุณมาก” ถังจือซย่าเดินไปด้านหน้าเขา บอกว่าต้องการจะกลับบ้านแล้ว

“ไปเดินเล่นก่อนเถอะ! ผมอยากซื้อของเล่นให้เฉินเฉินสักหน่อย” สีจิ่วเฉินเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะอุ้มเด็กน้อยเดินไปทางห้างสรรพสินค้า

ถังจือซย่ารีบร้องห้าทันที “เอ๊ะ...” แต่เธอก็ต้องเดินตามไปอย่างจนปัญญา

สีจิ่วเฉินพาเด็กน้อยมาที่โซนของเล่น แค่สายตาของเด็กน้อยมองที่ที่ไหน และแสดงออกว่าชอบอกชอบใจ ฉู่เฮ่าที่เข็นรถเข็นตามมาด้านหลังก็จะหยิบมาให้ทันที พริบตาเดียวก็ได้มาตั้งสามสี่กล่องแล้ว