รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 261

เธอคงต้องเป็นฝ่ายโทรฯไปเอง วันนี้เป็นวันเสาร์ เขาน่าจะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน

ขณะนั้นสีจิ่วเฉินอยู่ในวิลล่า เพิ่งเสร็จสิ้นจากการประชุมทางวีดีโอคอล เตรียมตัวจะผ่อนคลายสักครู่ ก็เห็นว่ามือถือได้ดังขึ้น เขาเหลือบมอง ก็เห็นว่าเป็นซ่งซาน

“ฮัลโหล! ซานซาน” สีจิ่วเฉินรับสาย

“จิ่วเฉิน คุณได้รับสร้อยคอที่ฉันส่งไปให้คุณหรือยังคะ” เสียงของซ่งซานทั้งอ่อนหวานและมีความสุข

“อืม ได้รับแล้ว”

“จิ่วเฉิน คุณช่วยสวมมันได้ไหม! ถือว่าเป็นการช่วยฉันสะเดาะเคราะห์ขจัดภัยก็แล้วกันค่ะ” ซ่งซานพูดอย่างออดอ้อน

“คุณเป็นอะไรเหรอ” เสียงของสีจิ่วเฉินยังคงห่วงใยเอาใจใส่

“ครั้งที่แล้วฉันไปหาหมอดู หมอดูบอกว่าเดือนนี้ฉันจะมีดาวพุธถอยหลังเข้าคลอง ต้องให้ผู้ชายที่ฉันรักอย่างสุดซึ้งกับฉันสวมสร้อยคอพร้อมกันถึงจะผ่านพ้นไปได้ จิ่วเฉิน คุณใส่เพื่อฉันสักเดือนหนึ่งได้ไหม” ซ่งซานถามอย่างวิงวอน และไม่ลืมที่จะเสริมไปอีกคำว่า “ขอร้องคุณล่ะค่ะ”

แน่นอนว่าสีจิ่วเฉินไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “สร้อยคอเอามาเก็บไว้ที่ฉันได้เดือนหนึ่ง ผมไม่ชินกับการใส่สร้อย”

“ถ้างั้นใส่สักสามวัน สักสามวันได้ไหม ถ้ายังไม่ได้ วันเดียวก็ได้ ขอร้องคุณล่ะจิ่วเฉิน สองวันนี้ร่างกายของฉันรู้สึกไม่สบายมาก เมื่อวานยังโดนประตูรถหนีบ วันนี้ก็ปวดท้อง” ซ่งซานไล่เรียงสิ่งที่เธอได้ประสบมาอย่างละเอียด

“คุณก็ระมัดระวังหน่อย สร้อยคอผมจะเก็บรักษาไว้ให้คุณก่อน หลังจากนี้หนึ่งเดือน ผมจะคืนให้คุณ” สีจิ่วเฉินไม่คิดจะใส่มัน เพราะเขาไม่อยากให้ถังจือซย่าเห็น

ซ่งซานคิดว่าพยายามแค่ไหนสีจิ่วเฉินก็ไม่ยอมสวม ตอนที่กำลังน้อยใจเธอจึงทำได้เพียงพูดว่า “ถ้าอย่างงั้น!คืนนี้ฉันขอเชิญคุณรับประทานอาหารสักมื้อได้ไหมคะ!”

“คืนนี้ผมไม่ว่าง ต้องประชุม” สีจิ่วเฉินปฏิเสธอย่างสุภาพ

“ถ้างั้นว่างตอนไหนคะ!ฉันคิดถึงคุณมากเลย” ซ่งซานคร่ำครวญเหมือนสะใภ้ตัวเล็กๆที่โดนทอดทิ้ง